Rektor KUL: prawda i miłość filarami dialogu

Dziś, w drugi dzień świąt Narodzenia Pańskiego w polskich kościołach odbywa się zbiórka pieniędzy na utrzymanie kościelnych uczelni.

Przywołując słowa prologu Ewangelii św. Jana, duchowny zauważa, że Bóg stwarzając człowieka na swój obraz i podobieństwo, przez wcielenie Słowa Bożego, zniża się do człowieka, żeby go wywyższyć i włączyć go w wewnętrzne życie Trójcy Świętej.

"Otwarcie się Boga na dialog z człowiekiem powinno i nas skłaniać do otwarcia się na innych ludzi" – pisze w liście rektor KUL. Dodaje, że dialog jest w życiu społecznym podstawowym sposobem porozumiewania się, ważnym instrumentem likwidowania sporów i nieporozumień oraz dobrym narzędziem ustalania stanowisk poprzez wymianę argumentów. "Nie każda jednak postać komunikacji międzyludzkiej zasługuje na miano dialogu. Autentyczny dialog musi się bowiem opierać na dwóch nierozłącznych czynnikach – na prawdzie i na miłości" – zastrzega duchowny.

Zdaniem ks. prof. Dębińskiego dialog wymaga otwarcia się na drugiego człowieka, akceptacji i uznania jego godności, a jego uczestnicy muszą mieć poczucie bezpieczeństwa. Jednak dialog musi zakładać również dążenie do prawdy. "Jej wspólne poszukiwanie sprawia, że uczestnicy dialogu, chociaż otwierają się wzajemnie na siebie, pozostają sobą. Nie miałby sensu dialog, w którym w imię kompromisu trzeba by było wyrzekać się własnej tożsamości, tradycji, wiary, poglądów" – wskazuje.

Jak podkreśla duchowny, szczególnym miejscem dialogu jest właśnie uniwersytet. "Idea uniwersytetu wyrasta nie tylko z przekonania, że rozum ludzki może poznawać obiektywną, nawet absolutną prawdę, ale także że prawdy szuka się we wspólnocie, razem, a nie jeden przeciwko drugiemu" – pisze rektor.

Ks. prof. Dębiński przekonuje w liście, że KUL jest miejscem prowadzenia rzetelnej dyskusji i uprawiania autentycznego dialogu. Zapewnia także o codziennej modlitwie zanoszonej w intencji wszystkich ofiarodawców, dzięki wsparciu których KUL zapewnia Kościołowi w Polsce żywy i owocny udział w świecie nauki.

Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II jest jednym z najstarszych uniwersytetów w Polsce. Powstał w 1918 r. z inicjatywy ks. Idziego Radziszewskiego, który został pierwszym rektorem. Od początków istnienia zadaniem Uczelni jest służba Bogu i Ojczyźnie.

Publikujemy słowo rektora Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II prof. Antoniego Dębińskiego z okazji świąt Bożego Narodzenia:

Drodzy Przyjaciele Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, jak co roku podczas uroczystości Narodzenia Pańskiego towarzyszą nam głębokie teologicznie i wzniosłe poetycko wersety prologu Ewangelii św. Jana. Ten znamienny tekst zaczyna się od słów: „na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było słowo” (J 1,1) i zmierza w kulminacyjnym punkcie do zdania, które wyraża jedną z najważniejszych prawd naszej wiary: „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1,14).

Ten ewangeliczny prolog zawsze był otaczany przez chrześcijan wielkim szacunkiem. W dawnej liturgii, od czasu średniowiecza, odczytywano go na zakończenie prawie każdej Mszy Świętej, a liczni wierni praktykowali zwyczaj odmawiania go z pamięci podczas codziennej modlitwy. Najważniejsze zdanie prologu do dzisiaj jest przez nas wypowiadane w modlitwie Anioł Pański, a jego doniosłość jest często przez modlących się podkreślana nabożnym skinieniem głowy. Ewangeliczny hymn o Słowie, które stało się ciałem, stanowi bowiem streszczenie całej Ewangelii oraz całościowe ujęcie historii świata i człowieka w perspektywie naszego zbawienia.


I. Bóg wchodzi w dialog z człowiekiem

Z prologu Ewangelii św. Jana możemy nauczyć się prawdy, że chrześcijaństwo ze swej natury opiera się na dialogu człowieka z Bogiem. Bóg inicjuje ten dialog od początku dziejów zbawienia, cierpliwie uczy, pozwalając doświadczyć swej stałej opiekuńczej obecności, a nawet zawiera z człowiekiem przymierze. Jednak dopiero przez Wcielenie odwiecznego Słowa odsłania prawdę o sobie samym, a w tej perspektywie o człowieku. Uchyla bowiem tajemnicy najgłębszego dialogu w ramach wspólnoty Osób Boskich, która jest niedościgłym wzorem dla wszelkich relacji międzyludzkich.

Stwarzając człowieka na swój obraz i podobieństwo (por. Rdz 1,27), przez wcielenie Słowa Bożego Bóg zniża się do człowieka, przychodzi na świat po to, żeby człowieka wywyższyć i włączyć go w wewnętrzne życie Trójcy Świętej. Ojcowie wschodni nazywają tę prawdę nawet przebóstwieniem (gr. theosis), a ojcowie zachodni – przedziwną wymianą (łac. admirabile commercium). Zarówno tradycja wschodnia ze św. Atanazym i św. Maksymem Wyznawcą, jak i tradycja zachodnia ze św. Augustynem i św. Tomaszem z Akwinu głosi, że w pewnym sensie Bóg stał się człowiekiem po to, żeby ludzi uczynić bogami.