O. Jacek Salij OP, wybitny polski teolog, duszpasterz i publicysta katolicki został uhonorowany najwyższym polskim odznaczeniem państwowym, Orderem Orła Białego. Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski wyróżniony został ks. Jan Sikorski, od 1981 roku duszpasterz internowanych na warszawskiej Białołęce, pierwszy naczelny kapelan Duszpasterstwa Więziennego RP.
Uroczystość wręczenia odznaczeń odbyła się w Belwederze z okazji narodowego święta niepodległości. Odznaczenie wręczył prezydent RP Andrzej Duda. O. Jacek Salij został uhonorowany "w uznaniu znamienitych zasług dla Rzeczypospolitej Polskiej, za odważne i ofiarne niesienie posługi kapłańskiej w PRL, za wspieranie dążeń wolnościowych i wytrwałe formowanie sumień w duchu wartości chrześcijańskich, za wybitne osiągnięcia naukowe i twórcze".
Ks. Jan Sikorski został odznaczony "za wybitne zasługi dla Rzeczypospolitej Polskiej, za osiągnięcia w twórczości artystycznej i kształtowanie patriotycznych postaw Polaków". O. Jacek (Eugeniusz) Salij OP urodził się 19 sierpnia 1942 r. w Budach na Wołyniu jako drugie dziecko Józefa Salija i Agnieszki z domu Ostolskiej. Po wojnie jego rodzina osiadła w Piławie Dolnej, na Dolnym Śląsku.
W 1957 roku wstąpił do nowicjatu dominikanów w Poznaniu. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 grudnia 1966. W latach 1960–1967 odbył studia filozoficzno- teologiczne w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym Ojców Dominikanów w Krakowie, które kontynuował w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W 1971 uzyskał doktorat, w 1979 habilitację, a w 1992 profesurę.
W 1970 został pracownikiem Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (od 1999 Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego). W Katedrze Historii Dogmatów w latach 1970–1971 zajmował stanowisko asystenta, a w latach 1971–1979 adiunkta. Następnie w latach 1979–1989 był adiunktem, a w latach 1989–1990 docentem w Katedrze Teologii Dogmatycznej I. W 1990 został profesorem nadzwyczajnym. Objął funkcję kierownika Katedry Teologii Dogmatycznej.
W latach 1971–1983 był duszpasterzem sekcji kultury Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie. W 1973 został współpracownikiem miesięcznika „W Drodze” przygotowującym odpowiedzi duszpasterskie do rubryki „Szukającym drogi”. W 1979 był jednym z założycieli ruchu „Gaudium vitae”. W 1982 został duszpasterzem środowisk nauczycielskich związanych z „Solidarnością”.
W 1983 miał być jednym z ekspertów na Synodzie Biskupów w Rzymie, jednakże z powodu odmowy wydania paszportu nie wziął w nim udziału. Został konsultorem Komisji Nauki Wiary Episkopatu Polski i członkiem Sekcji Dogmatycznej Teologów Polskich. W 1975 jako sygnatariusz Listu 59 wyraził sprzeciw wobec planowanych zmian w Konstytucji PRL. W latach 70. i 80. publikował w niezależnych pismach, m.in. w „Zapisie” i „Aneksie”.
.jpg)
Co? Gdzie? Kiedy?
