Komentarze do czytań - Piątek, I Tydzień zwykły - Wspomnienie św. Antoniego, opata

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: ks. Mateusz Oborzyński

Pierwsze czytanie: Hbr 4,1-5.11

Jedne z najsłynniejszych słów św. Jana Pawła II to jego wezwanie z homilii z 22 października 1978 r. z inauguracji pontyfikatu: Nie lękajcie się. W dzisiejszym fragmencie Listu do Hebrajczyków autor napomina czytelników: Gdy jeszcze trwa obietnica wejścia do Bożego odpoczynku, lękajmy się. Jak to pogodzić? Mamy tu do czynienia z dwoma różnymi lękami. Święty Papież miał na myśli lęk przed otwarciem serca dla Chrystusa i dla Jego Zbawczej Miłości, autor natchniony natomiast pisał o Bojaźni Bożej, która sprawia, że człowiek boi się obrazić Boga jako swego Ojca. Ten ostatni lęk jest święty i zbawienny, łączy się z Mądrością Bożą i spełnianiem przykazań. Taki lęk powinniśmy wręcz pielęgnować, nie jest to bowiem lęk niewolnika, ale Dziecka Bożego. W dzisiejszym czytaniu słyszymy o Izraelitach, którzy nie weszli do Ziemi Obiecanej, bo nie uwierzyli Mojżeszowi, Jozuemu i Kalebowi, którzy zapewniali, iż Bóg pomoże im zdobyć kraj Kanaan. Nie wierząc w Wysłanników boga, nie uwierzyli samemu Bogu. Czy ja potrafię uwierzyć pasterzom Kościoła, autorytetom w Kościele? Czy atak medialny na ludzi Kościoła przesłania mi naukę Ewangelii? Sam Mojżesz nie był bez wad, ale Bóg wybrał jego, by przewodził Wyjściu z Egiptu. Czy zatem łączę się ze świadkami wiary, pomimo ich błędów?

Psalm responsoryjny: Ps 78, 3 i 4bc. 6-7. 8

Dlaczego w Kościele ciągle powtarzamy rok liturgiczny, od Adwentu przez Boże Narodzenia do Wielkiego Postu, Triduum Paschalnego z Okresem Zwykłym w międzyczasie? Skoro zbawienie już się dokonało, to czy nie wystarczy przeżyć te wydarzenia raz? Otóż człowiek szybko zapomina i czas wiele rzeczy psuje. Dlatego potrzeba okresowo i regularnie przypominać sobie o wydarzeniu Jezusa Chrystusa. Tak samo ujmuje to Psalm 78: To, cośmy usłyszeli i poznali, i co nam opowiedzieli nasi ojcowie, opowiemy przyszłemu pokoleniu, chwałę Pana i Jego potęgę. Żydzi poprzez opowiadanie i święta religijne, jak Pascha czy Święto Namiotów przypominali sobie i uobecniali wielkie dzieła Boga. Autor psalmu podaje też inny cel: Aby wiedziało przyszłe pokolenie (…), że mają pokładać nadzieję w Bogu. Skoro w Bogu, to nie w samym sobie. Święty Augustyn, komentując ten psalm, zauważył, że ci, co pokładają ufność w Bogu nie tworzą własnej sprawiedliwości, ale Panu pokazują swoje życie, prosząc, aby On dał łaskę do wypełniania przykazań. Tacy ludzie nie tylko wierzą Bogu, ale też wierzą w Boga, czyli łączą się z Bogiem dopełniającym dobra, ażeby z Nim odpowiednio współdziałać. Okresy liturgiczne w Kościele powinny nie tylko pobudzać naszą pamięć, ale też uczyć nas pokory i zaufania dla Twórcy Liturgii.

Ewangelia: Mk 2,1-12

W dzisiejszej Ewangelii uwagę zwraca pewien szczegół, mianowicie, że Pan Jezus dokonuje cudu uzdrowienia paralityka widząc nie jego wiarę, ale wiarę jego przyjaciół. Chcieli pomóc swemu druhowi i byli zdeterminowani, dlatego też wspięli się na dach domu i zrobili dziurę w suficie. Była to zatem wiara żywa, działająca. Nawet jeśli kto stracił nadzieję, to my, jako jego bliscy, możemy modlić się gorliwie za tę osobę. Józef Kalinowski, późniejszy święty Rafał Kalinowski, gdy podjął decyzję, że będzie szukał zakonu dla siebie, otrzymał zachętę od karmelitanek, by wybrał Karmel. Odmówił, a wtedy siostry przeprowadziły oblężenie modlitewne, które poskutkowało: omadlany wstąpił, a w parę lat później zreformował Karmel na ziemiach polskich pod zaborami. Inny zadziwiający motyw z Ewangelii jest taki, że Pan Jezus najpierw odpuszcza grzechy paralitykowi, a dopiero później uzdrawia jego ciało. Nasz Zbawca widział stan tego człowieka i wiedział, że bez oczyszczenia serca odzyskane zdrowie na nic mu się nie przyda w wieczności. Jest to znak dla nas, byśmy najpierw szukali szczęścia naszej duszy i o to w pierwszej kolejności się modlili. Bóg może z łatwością odgonić chorobę, ale do zmiany serca potrzebuje naszej wolnej decyzji.