Z najnowszego raportu „O zdrowiu i zachowaniach zdrowotnych młodzieży szkolnej w Polsce” wynika, że niemalże co piąty nastolatek nie je śniadania i kolacji z rodzicami. Im uczniowie są starsi, tym mniej czasu spędzają z rodziną. Nawet kiedy są w domu, to jednak są zajęci komputerem, tabletem lub komórką. To są „domowi emigranci” – choć są w domu ciałem, to duchem już wyemigrowali na cyfrowy kontynent. Ostatnio w Australii przeprowadzono badania nt. relacji w rodzinie. Zapytano rodziców i dzieci, kogo chcieliby zaprosić na kolację, gdyby mogli zaprosić każdego bez wyjątku. Odpowiedzi rodziców były całkowicie różne od odpowiedzi ich dzieci. Rodzice chcieli zaprosić różne gwiazdy telewizyjne oraz celebrytów. A dzieci? One chciały zaprosić na kolację… rodziców. To pokazało głód rozmów z rodzicami, którzy niejednokrotnie także są „domowymi emigrantami”. Są, ale ich brak.
Taka sytuacja bierze się częściowo z zapracowania i zmęczenia rodziców. Nie wyjeżdżają na sobotę i niedzielę, bo chcą zobaczyć, jak ich mieszkanie wygląda w ciągu dnia. Niemniej jednak wiele zależy od tego czy – po Bogu – dzieci są najważniejsze. Wiele mogą pomóc zwyczajne rozmowy, o czym czytamy w Piśmie Świętym: „Jeśli dmuchać będziesz na iskrę – zapłonie, a jeśli spluniesz na nią – zgaśnie, a jedno i drugie pochodzi z ust twoich” (Syr 28,12).
 |
ks. Paweł Rytel-Andrianik |
