Komentarze do czytań - Sobota, V tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: dr Joanna Jaromin

Pierwsza czytanie: Rdz 3, 9-24

W dzisiejszym pierwszym czytaniu spotykamy Boga, który szuka człowieka, woła go, choć wie, że oboje się ukryli. Po grzechu pierworodnym zaczęli wstydzić się swej nagości. Grzech jednak nie tyle obnażył ich ciała, ale ich wnętrza. Zapytani przez Boga o przyczynę nieposłuszeństwa, nie potrafią stanąć w prawdzie, nie mają odwagi, mężczyzna zrzuca winę na kobietę, ona na węża. Bóg przeklina węża – Szatana, który jest głównym sprawcą grzechu. Nie chce jednak zniszczyć ludzi, których stworzył na swój obraz i podobieństwo. Nie unikną kary, która dotknie całą ludzkość, będą musieli ciężko pracować, doznawać cierpień i śmierci, jednak – jak podkreśla św. Augustyn – łatwiej Bogu powstrzymać gniew, niż miłosierdzie, dlatego już tu, na początku Starego Testamentu, słyszymy pierwszą Dobrą Nowinę: „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo Twoje, a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę” (Rdz 3, 15). Zapowiedź drugiej Ewy i drugiego Adama jest największym przejawem Bożego miłosierdzia. Chociaż pierwsi ludzie zostali wygnani z raju, to jednak obietnica zbawienia towarzyszyła im przez wszystkie pokolenia. Boski plan zbawienia wypełnił się w osobie Jego Syna, a ci, którzy nie rozpoznali obiecanego Mesjasza w Jezusie Chrystusie, czekają na Niego do dziś. Męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa jest właśnie wypełnieniem Protoewangelii ogłoszonej u zarania świata.

Psalm responsoryjny: Ps 90, 2 i 4.5-6.12-13

Dziś psalmista podkreśla wieczność Boga. On istniał, zanim stworzył świat i będzie istnieć, gdy świat przeminie, jest ponad czasem: „tysiąc lat w Twoich oczach jest jak wczorajszy dzień, który minął” (Ps 90, 4). Tylko w Nim człowiek może pokładać nadzieję, tylko On może obdarzyć człowieka mądrością, czy okazać mu litość, czuwać nad nim od urodzenia do śmierci. Tylko On był, jest i będzie naszą ucieczką w każdym naszym utrapieniu.

Ewangelia: Mk 8, 1-10

Dzisiejsza Ewangelia stawia przed nami Jezusa, który karmi lud. On, będąc Bogiem-Człowiekiem doskonale rozumiał potrzeby ludzi, żal Mu więc było tych, którzy trwali przy Nim od trzech dni i nie mieli co jeść. Uczniowie na słowa Jezusa reagują tak, jakby nie uczestniczyli już w podobnej sytuacji. Zastanawiają się, kto mógłby na pustkowiu nakarmić chlebem taki tłum, choć nie tak dawno byli świadkami cudownego rozmnożenia chleba i ryb (por. Mk 6, 34-44). Zachowują się tak, jakby byli ślepi na znaki, które Jezus czyni. Tym razem mieli siedem chlebów, więcej niż za pierwszym razem, i kilka ryb, a słuchaczy Mistrza z Nazaretu były cztery tysiące. Jezus odmówił dziękczynienie nad chlebami i błogosławieństwo i nakazał rozdać zgromadzonym. Teraz także uczniowie zebrali resztki jedzenia – siedem koszów. Tak, jak rzesze ludzi były zgromadzone wokół Jezusa, który ich karmił chlebem, tak też wszyscy powinniśmy się gromadzić wokół Jezusa eucharystycznego, gdzie On karmi nas swoim ciałem pod postacią chleba. Eucharystia jest wielkim dobrodziejstwem, z którego powinniśmy czerpać jak najczęściej, gdyż to tam najpełniej doświadczamy komunii z Jezusem i Jego miłości.