Posłańcy nadziei

Co wspólnego ma misjonarz miłosierdzia z nadzieją?

„Terenem” misyjnej posługi misjonarza miłosierdzia jest ludzkie serce, poranione słabością i grzechem ludzkie sumienie, w którym kryje się niepokój, lęk, obawa. „Czy mi Pan Bóg przebaczy? Czy jest jeszcze dla mnie jakaś nadzieja, skoro zmarnowałem tak wiele Jego darów, zawiodłem Go, popełniłem zło, które od wielu nieraz lat nie daje mi spokoju, prowadzi na skraj rozpaczy?”. Stąd pierwszym zadaniem misjonarza miłosierdzia jest podprowadzenie przygnębionego człowieka do żywego źródła nadziei, przebaczenia i pokoju – Jezusa Chrystusa. Jego Serce jest niezawodnym źródłem życia i świętości, a zarazem prawdziwej wolności. Jedynym warunkiem, by tę wolność odzyskać, jest stanięcie przed Bogiem w duchu i prawdzie. Jezus nas zapewnia: „Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli”.

Po co została ustanowiona posługa misjonarza miłosierdzia?

Ojciec Święty Franciszek, jako doświadczony duszpasterz, miał świadomość, że człowiek poraniony duchowo ma wiele oporów, by zdobyć się na odwagę oraz pokorę i dotrzeć ze swoim dramatem ciężkich przewinień do „progów apostolskich”, prosząc o uwolnienie z najcięższych grzechów, zarezerwowanych Stolicy Apostolskiej. Kiedy zapowiedział Rok Miłosierdzia, w specjalnej bulli napisał, że misjonarze miłosierdzia będą „znakiem matczynej troski Kościoła o Lud Boży, aby wszedł on w głębokości bogactwa tej tajemnicy tak fundamentalnej dla naszej wiary” (Misericordiae vultus). Misjonarze miłosierdzia mają więc być nie tylko ważnymi współpracownikami w posłudze Ojca Świętego, ale nade wszystko przedłużeniem miłosiernych dłoni Boga, który jak Ojciec troszczy się o wieczne szczęście wszystkich swoich dzieci.