Czytamy więc dalej w Liście do Rzymian: „Jeżeli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Jego Syna, to tym bardziej, będąc już pojednani, dostąpimy zbawienia przez Jego życie. I nie tylko to – ale i chlubić się możemy w Bogu przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, przez którego teraz uzyskaliśmy pojednanie” (Rz 5, 10-11).
Dlatego też – właśnie chlubiąc się wobec pogan i Żydów swoją chrześcijańską wiarą, św. Paweł pisał w Pierwszym Liście do Koryntian: „Postanowiłem bowiem, będąc wśród was, nie znać niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego” (1 Kor 2, 2).
O tym przedwiecznym planie Bożym pojednania nas ze Sobą i z całym stworzeniem przez Swego Jednorodzonego Syna Jezusa Chrystusa, a przez to o Bożym pragnieniu obdarowania nas pokojem, pisał św. Paweł również w Liście do Kolosan:
„Zechciał bowiem [Bóg], aby w [Chrystusie] zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać wszystko z sobą: przez Niego – i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża. I was, którzy byliście niegdyś obcymi [dla Boga] i [Jego] wrogami przez sposób myślenia i wasze złe czyny, teraz znów pojednał w doczesnym Jego ciele przez śmierć, by stawić was wobec siebie jako świętych i nieskalanych, i nienagannych” (Kol 1, 19-22).
Święci, nieskalani, nienaganni. Takimi właśnie chce nas mieć i widzieć sam Bóg. Takimi – prawdziwie nowymi ludźmi – się też stajemy, jeśli trwamy wiernie w Chrystusie jako winnym krzewie.
„Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto stało się nowe. Wszystko zaś to pochodzi od Boga, który pojednał nas z sobą przez Chrystusa i zlecił na posługę jednania. Albowiem w Chrystusie Bóg jednał z sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów, nam zaś przekazując słowo jednania” – pisał św. Paweł w Drugim Liście do Koryntian (2 Kor 5, 17-19).
W imię tej nowej godności Bożego dziecka, którą winniśmy się chlubić, św. Paweł – świadomy swego apostolskiego posłannictwa – wzywał więc adresatów tego Listu: „Tak więc w imieniu Chrystusa spełniamy posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień. W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem!” (2 Kor 5, 20).
Temu wezwaniu do pojednania się przez Chrystusa z Bogiem niejako wtóruje św. Jan Apostoł, pisząc w swoim Pierwszym Liście: „Dzieci moje, piszę wam to dlatego, żebyście nie grzeszyli. Jeśliby nawet kto zgrzeszył, mamy Rzecznika wobec Ojca – Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko nasze, lecz również za grzechy całego świata” (1 J 2, 1-2).
Dlatego też umiłowany uczeń Pana zwracał się z apelem do chrześcijan, aby z największym zaufaniem zwracali się do Boga Ojca, prosząc Go o przebaczenie swych grzechów w sakramencie pokuty i pojednania: „Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, [Bóg] jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości” (1 J 1, 9). Odpuści – i obdarzy nas łaską pokoju.
Co? Gdzie? Kiedy?
