Tę łaskę pojednania z Bogiem i wewnętrznego pokoju możemy osiągnąć pod warunkiem naszego pojednania z braćmi. Pojednanie to wskazuje na drugi podstawowy wymiar naszego związania z Chrystusem jako naszym pokojem i pojednaniem. Wyraźnie mówił nam o tym podczas Kazania na Górze sam Pan Jezus: „Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przez ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim! Potem przyjdź i dar swój ofiaruj!” (Mt 5, 23-24).
Życie w tej światłości, którą jest sam Bóg (por. 1 J 2, 11), wymaga bowiem od nas tego, abyśmy się wzajemnie miłowali. W przeciwnym razie tkwilibyśmy w jakimś fundamentalnym kłamstwie. Jak pisze św. Jan w swoim Pierwszym Liście, „Bóg jest światłością, a nie ma w Nim żadnej ciemności” (1 J 1, 5b). Jeżeli natomiast „kto twierdzi, że żyje w światłości, a nienawidzi brata swego, dotąd jeszcze jest w ciemności. Kto zaś swojego brata nienawidzi, żyje w ciemności i działa w ciemności, i nie wie, dokąd dąży, ponieważ ciemności dotknęły ślepotą jego oczy” (1 J 2, 9. 11).
Co? Gdzie? Kiedy?
