Jak dobrze przeżyć Adwent?

„Jeśli ziemski król albo jakiś poważny człowiek zaprosi cię na swoje urodziny, czy nie starasz się wtedy pójść w nowym, czystym i dobrym ubraniu, aby nie urazić zapraszającego tym, że przyszedłeś w ubraniu wytartym, tanim i brudnym?”. To pytanie postawił swoim słuchaczom chrześcijański pisarz z czasów starożytności Cezary z Arles (zm. 543 r.) w adwentowej homilii. Od wieków w tej kwestii nic się nie zmieniło. Adwent, cztery tygodnie oczekiwania, to czas zmiany ubrań z podniszczonych i pobrudzonych na nowe i czyste. To czas zmiany serca, by godnie przyjąć wielkiego Króla. Nie możesz przespać tego czasu, jeśli chcesz dobrze przeżyć Boże Narodzenie i prawdziwie ucieszyć się z przyjścia Chrystusa.

CZTERY NIEDZIELE

Nasze serca zmieniają się, kiedy słuchamy słowa Bożego. Każdy dzień Adwentu ma swoje czytania, dzięki którym można aktywnie oczekiwać przyjścia Pana. Mało kogo stać na to, żeby codziennie poświęcić chwilę na ich rozważenie. Ale może warto zrobić to z niedzielną Ewangelią? Gdyby udało się przeczytać i zastanowić przez kwadrans, co proponuje mi Bóg… Słowo Boże ma cudowną właściwość: każdy może wziąć z niego coś dla siebie. Zapewne wiadomość od kogoś bardzo ważnego, np. prezydenta czy papieża, budziłaby we mnie zdziwienie i zainteresowanie. Czytałbym ją kilka razy i zastanawiał się, jak odpowiedzieć. A tu mamy do czynienia z czymś o wiele większym. Choć często tego nie zauważamy.

W pierwszą niedzielę Adwentu Bóg przez ewangelistę Łukasza maluje obraz ponownego przyjścia na ziemię Syna Człowieczego. Czas wstrząsów i niepokoju, kiedy ludzie „mdleć będą ze strachu w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi” (Łk 21, 26a). Jednak wierzący nie mają się bać, lecz „nabrać ducha i podnieść głowy” (Łk 21, 26b), gdyż będzie to dla nich czas odkupienia. Ewangelia ta objawia, że Adwent ma dwa wymiary: oczekiwanie narodzin Zbawiciela i oczekiwanie powtórnego przyjścia Chrystusa na końcu czasów. Jezus przyszedł jako bezbronne Dziecko. Powróci jako władca Kosmosu i Historii.

Tydzień później – drugi przystanek ze słowem Bożym. W tym roku Kościół czyta Ewangelię o zwiastowaniu. Nietypowo – gdyż jest to 8 grudnia, a więc uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP. Normalnie czyta się wtedy fragment opisujący Ewangelię o Janie nawołującym do prostowania ścieżek, który obchodzi okolicę nad Jordanem i „głosi chrzest nawrócenia”. Ostatni prorok Starego Testamentu cytuje przy tym „ewangelistę Starego Testamentu”, czyli proroka Izajasza. „Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! Każda dolina zostanie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte staną się prostymi, a wyboiste drogami gładkimi! I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże” – woła słowami Izajasza Jan Chrzciciel (Łk 3, 4-6). Roztacza przed nami perspektywę nadziei. Podobnie jak ewangelia z uroczystości Niepokalanego Poczęcia, którą w drugą niedzielę Adwentu wyjątkowo usłyszymy, jest swoistym hymnem złożonym przez Maryję cnocie nadziei. „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego” – mówi Maryja do archanioła Gabriela (Łk 1, 38). Może w tym roku słowo Pana zachęci mnie do pogłębionej spowiedzi, może do ważnej rozmowy, o której myślałem już jakiś czas? Czas Adwentu jest czasem łaski; jak Maryja znalazła „łaskę u Pana”, tak każdy z nas może otrzymać teraz szczególną Bożą pomoc.

Trzecia niedziela Adwentu proponuje w tym roku spojrzenie na Jana Chrzciciela, którego ludzie pytają, jak mają się nawracać (Łk 3, 10-18). Jan daje im konkretne polecenia: „Kto ma dwie suknie, niech się podzieli z tym, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni”. Celnikom mówi: „Nie pobierajcie nic więcej ponad to, co wam wyznaczono”; żołnierzom: „Na nikim pieniędzy nie wymuszajcie i nikogo nie uciskajcie, lecz poprzestawajcie na waszym żołdzie”. Są to rady ewangeliczne przełożone na język codzienności. Daj to, co możesz, i przestań czynić to, czego nie powinieneś, co sprawia, że świat staje się gorszy. Jan wie, że przyjście Jezusa i przyjęcie prawdziwego chrztu ma prowadzić do zmiany świata. Co w świecie zmieniło się dzięki temu, że przez decyzję rodziców i chrzestnych ja przyjąłem chrzest?

Kiedy na wieńcu adwentowym zapłonie czwarta świeca, to znak, że święta już blisko. Mam jeszcze chwilę na zaczerpnięcie mądrości i życia płynących ze słowa Bożego. W ostatnią niedzielę Adwentu tego roku usłyszymy ewangelię o nawiedzeniu. Maryja wyrusza, aby spotkać się z Elżbietą, która również spodziewa się dziecka. Elżbieta wyczuwa wagę tego spotkania. Widzi przed sobą Matkę Boga: „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?” (Łk 1, 42-43). To może być inspiracja do zrobienia sobie rachunku sumienia z własnych spotkań z ludźmi, z Bogiem. Czy na modlitwie potrafię, tak jak Elżbieta, wypowiedzieć choć jedno słowo uwielbienia skierowane do Maryi lub Jezusa?

POMYSŁY NA DROGĘ

Słuchanie fragmentów Ewangelii i rozmyślanie nad nimi daje szansę na przebycie jakiejś drogi. Ważne, że nie jest to droga po omacku. Nawet jeśli nie czuję się na siłach, aby samemu komentować słowo Boże, to zdobywając się na własny wysiłek, mogę posiłkować się tym, co usłyszę w niedzielnej homilii lub wyczytam w komentarzach dostępnych np. w „Idziemy” czy w internecie. Mogę zrobić w domu wieniec adwentowy i spoglądać na palącą się świecę jako znak przypominający treść słowa z danej niedzieli. Są i inne pomysły na przypominanie sobie ważnych spraw. Do czegoś może przydać się kalendarz ścienny: może zaznaczę plusem dzień, w którym przypomniałem sobie ewangelię z niedzieli? A może znajdę jeszcze inny pomysł, by do niej powracać?

Słowo Boże stawia przed człowiekiem swoje wymagania. Adwentowy wysiłek będzie łatwiejszy i bardziej owocny, gdy postaram się jak najszybciej i jak najlepiej odbyć spowiedź adwentową. Dzięki niej dni przygotowania będę mógł przeżywać z pomocą łaski Bożej, która przychodzi zawsze w ważnie przyjętym sakramencie. „Pięć kroków do wolności”, czyli pięć warunków sakramentu pojednania (rachunek sumienia, żal za grzechy, mocne postanowienie poprawy, szczera spowiedź, zadośćuczynienie), które wykonam z oddaniem, jak umiem najlepiej, to doskonała rękojmia udzielona samemu Bogu. Potwierdzam w niej, że chcę przyjąć Jezusa.

Działaniu w naszym życiu łaski Bożej ma towarzyszyć również ludzkie „chcę”, które wypowiem każdego dnia Adwentu. W słowie „chcę” wyraża się przede wszystkim decyzja. Wypowiadając „chcę”, mówię: „Panie Jezu, przyjdź! Do mojego życia, takiego, jakie ono jest w tej chwili”. Nie muszę się martwić, że daleko mi do doskonałości. Ważne, że chcę się zmieniać z pomocą łaski Bożej. Przez „chcę” wypowiadane jak najczęściej poszerza się moje serce. Jego ściany się przesuwają i robi się w nim miejsce dla Bożej obecności. To ważne także dla osób, które z powodu niepokonalnych w danej chwili przeszkód nie mogą przystąpić do oczyszczenia serca w sakramencie pokuty. Niech początkiem pojednania będzie wtedy gorliwe i częste zapraszanie Pana Jezusa w słowie „chcę”.

RAZEM ZE ŚWIĘTYMI

Pomocną dłoń w czasie adwentowego przygotowania wyciągają do nas święci: Izajasz, Jan Chrzciciel, Zachariasz i Elżbieta, Józef oraz oczywiście Maryja, która w posłuszeństwie i pokorze oczekiwała narodzin Zbawiciela. W samotności można łatwo upaść i się zniechęcić, dlatego rozsądnie jest zaprosić do swojej modlitwy, do spotkań ze słowem Bożym, adwentowego nawracania się te osoby, które najpełniej rozumiały, czym jest prawdziwe oczekiwanie, oraz wiedziały, na Kogo czekają. Dlatego robiły to z takim zapałem, dając z siebie wiele, aby moment wyczekiwanego spotkania był radosny i pełen pokoju.