Komentarze do czytań - Piątek, XII Tydzień zwykły - wspomnienie Świętych Pierwszych Męczenników św. Kościoła Rzymskiego

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: s. dr Karmela Katarzyna Sługocka OP

Pierwsze czytanie: Rdz 17, 1.9-10.15-22

Tekst jest nam podany fragmentarycznie, zatem musimy pozbierać wszystkie zawarte wątki. Inicjatorem akcji jest Bóg, który ukazał się Abramowi. W pierwszych słowach zapewnił go o swojej wszechmocy: Ja jestem Bogiem wszechmocnym. Następnie wyraził swoje życzenie: Żyj ze Mną w zażyłości (tł. BP) lub też w innym tłumaczeniu: Służ Mi (BT).
Zauważmy różnicę w translacji: pierwsze tłumaczenie podkreśla zaproszenie do bardzo bliskiej relacji z Bogiem, do zażyłości, a drugie wskazuje na zadaniowość. Kolejny temat to zawarcie przymierza, zmiana imienia i temat obrzezania. Obrzezanie w starożytności było praktykowane, zatem Abraham nie pyta o szczegóły, zna tę praktykę. Wśród różnych zapowiedzi otrzymanych od Boga, takich jak posiadanie królewskich potomków i trwałości pokolenia, jest też mowa o innej trwałości i jest nią zależność, polegająca na tym, że Bóg ma być Bogiem na wieki dla Abrama i jego potomków. To, na co zwraca naszą uwagę temat przymierza, to trwałości, na której Bogu zależy, którą obiecuje ludziom, ale też oczekuje jej wobec Siebie.

Psalm responsoryjny: Ps 128, 1b-2.3.4-5

Psalm 128 jest bardzo krótki, ma tylko sześć wersów i rozpoczyna się zdaniem: Szczęśliwy każdy, kto boi się Pana. Dlaczego psalmista pochwala lęk przed Bogiem, czy wobec Boga? Dlaczego, w myśl tej translacji, mamy bać się Boga?

Jedną z odpowiedzi jest interpretacja tych słów w perspektywie takiej, że mamy mieć w sobie lęk o to, by bać się stracić Pana. Pan, w jęz. greckim Kyrios, jest w znaczeniu kogoś, kto panuje nad kimś. Nie jest to przysłowiowy pan Krzysztof, ale Pan jako władca, który jest Panem nieba i ziemi i panuje nad nimi. W takim znaczeniu zwracamy się do Niego słowami tego psalmu: jesteś moim Panem, panujesz nade mną, a ja Ciebie słucham, lękam się, by Cię nie stracić, by nie zejść z Twoich dróg. Takie podejście współgra z innym tłumaczeniem tego tekstu, które podaje BP: Szczęśliwy, kto oddaje cześć Panu.

Ewangelia: Mt 8, 1-4

Uzdrowienie trędowatego nastąpiło dlatego, że on zbliżył się do Jezusa. Trędowaty wiedział, że nie wolno mu zbliżać się ludzi zdrowych. Dzięki temu odważnemu gestowi zmienił bieg swojej historii życia. Jak widzimy w tym zdarzeniu, nie zawsze wystarczy spotkanie z Jezusem. Wielu ludzi spotykało się z Nim, ale nie każdy upadał przed Nim na kolana, nie każdy prosił Go o interwencję zmieniającą życie, a trędowaty to zrobił. Wierzył w dobroć Jezusa, przełamał w sobie barierę, którą była jego odrażająca choroba, i zbliżył się do Niego. Nie wymuszał na Jezusie cudu, zostawił decyzję Jezusowi, mówiąc: Panie, jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić. W takiej postawie widać gotowość trędowatego na przyjęcie decyzji Jezusa, także takiej, że Jezus będzie chciał, by ten człowiek dalej dźwigał ciężar swojej choroby.