Tajemnica Serca Jezusa

Czym jest „przytulenie się do Serca Bożego”, „szukanie pociechy w Sercu Jezusa” – jak pisała św. Faustyna?

Gdy czytamy „Dzienniczek”, jawi się nam obraz św. Faustyny przy całym ogromie łask, darów, obdarowania miłością i miłosierdziem, także jako osoby mocno doświadczanej cierpieniem, przeciwnościami. Stąd otrzymuje pocieszenia, oznaki szczególnego umiłowania, by mogła podjąć czy znieść bolesne doświadczenia, cierpienia. Jezus mówi do siostry: „Teraz połóż głowę na piersiach moich, na sercu moim i zaczerpnij z niego siły i mocy na wszystkie cierpienia, bo gdzie indziej nie znajdziesz ulgi, pomocy ani pociechy” (Dz. 36). A siostra zapisze: „Tulę się do Serca Boga jak niemowlę do piersi matki. Patrzę na wszystko innym wzrokiem” (Dz. 104). Myślę, że te dwa krótkie zapisy z „Dzienniczka” mówią same za siebie, czym jest „przytulenie się” do Boskiego Serca Jezusowego i co przynosi dla nas.

Przekazy „Dzienniczka” mówiące o Sercu Bożym mogą wiele nas nauczyć, jak przybliżać się do niego. Ale przede wszystkim wczytywanie się w słowa i czyny Jezusa, w przypowieści Jezusa (np. o miłosiernym Samarytaninie, o synu marnotrawnym, zagubionej owcy, faryzeuszu i celniku) zawarte w Ewangeliach, kontemplowanie objawianej tam miłości Serca Jezusowego – to droga do odkrywania tej miłości, otwierania się na nią, czyli odnajdywania się w miłości Serca Jezusowego, odnajdywania pociechy w Sercu Jezusa, „ukrywania się” w Nim.

Na ile ludzka uczuciowość może wpływać na poznanie Serca Boga?

Serce człowieka to centrum naszej osoby, nas samych, istota, głębia i pełnia duchowa nas samych – jego poznanie niewątpliwie toruje drogę do głębszego wniknięcia w niewysłowione misterium Najświętszego Serca Jezusowego. Wiedząc, jakie miejsce znajduje serce w człowieku, łatwiej zrozumieć, co objawia Najświętsze Serce, „w którym mieszka cała pełnia Bóstwa”, które jest Sercem Boga-Człowieka, które przez Wcielenie Syna Bożego staje się i objawieniem Boga, i objawieniem Jego miłości do człowieka.

Właściwe rozumienie sfery serca, ludzkiej uczuciowości, pozwala nam żyć pełnią życia, pozwala pełniej otwierać się na tajemnice i oddziaływanie Serca Jezusowego. U człowieka prawdziwie uczuciowego, właściwie przeżywającego uczucia, jego serce jest centrum i organem wrażliwości uczuciowej, wolnej od wszelkich nieprawidłowych zachowań. Jednak nasze pobożne uczucia mogą nas mylić. Na przykład kiedy modlitwa staje się środkiem do ich wywołania, gdy wzmagają się emocje, nawet miłe i przyjemne, przynoszące swoistą euforię, czy poczucie mojej wyjątkowości, szczególnego obdarowania. W tym jest dużo elementu ludzkiego. A tymczasem każde prawdziwe przeżycie uczuciowe o charakterze religijnym ma w sobie coś z „atmosfery Bożej”, jakiejś tajemniczej chwały świata Bożego. Zawiera postawę głębokiej czci, a nie płytkiego delektowania się emocjami. Stąd subiektywnie przeżywane pozytywne emocje niekoniecznie muszą być oznaką trwania przy Sercu Jezusa. Św. Faustyna cierpiała i była w Sercu Jezusa.

Jak więc należy oddawać cześć Najświętszemu Sercu Jezusa?

Cześć Najświętszego Serca Jezusa, kult tegoż Serca, kojarzy się nam najczęściej z praktyką pierwszych piątków miesiąca, spowiedzią, Komunią św., Litanią do Serca Pana Jezusa, aktem wynagrodzenia Sercu Jezusowemu. Te praktyki mają nas prowadzić do coraz pełniejszego odkrywania miłości Boga objawionej w Jego Synu, Jezusie Chrystusie, objawionej w Jego Boskim Sercu, do naszej odpowiedzi na tę miłość miłością do Boga, poświadczaną miłością do człowieka w naszych postawach i czynach. Także praktykowanie nabożeństwa według wskazań zawartych w objawieniach danych św. Małgorzacie Marii, z wymiarem ekspiacyjnym, obietnicami łask, służą rozwijaniu tejże miłości do Boga, jako naszej odpowiedzi na okazaną nam miłość. Kult Serca Bożego to najprawdziwsza nasza religijność i autentyczne życie chrześcijańskie, z miłością Boga i bliźniego, to nasza droga do Boga, do zbawienia w Nim, czyli doświadczania na wieki miłości Boga w zjednoczeniu z Nim.

Czy kult Serca Jezusowego wiąże się z kultem Bożego miłosierdzia?

Wiemy, że Bóg objawił siebie jako miłość, która wobec nas, dotkniętych złem i grzechem, bezradnych w tym doświadczeniu, objawiła się jako miłosierdzie. Ta prawda wypływa z Bożego objawienia zawartego na kartach Pisma Świętego. Ale Bóg przypomniał jeszcze o tej prawdzie w objawieniach danych św. Małgorzacie Marii i św. Faustynie. Stąd wyrosły kult Serca Jezusowego i kult miłosierdzia Bożego, w formach tam przekazanych i dziś przez nas praktykowanych. Bł. Michał Sopoćko widział w kulcie miłosierdzia Bożego dopełnienie kultu Serca Bożego. W obu chodzi o oddanie czci Bogu w Jego miłości, która jest miłosierdziem w zwróceniu się Boga do człowieka. Oba są zaproszeniem do czynnej miłości, wyrażanej szczególnie w dziełach miłosierdzia. Bóg jest samą miłością, wobec nas miłością miłosierną. Gdy otwieramy się na tę miłość i pozwalamy się ogarnąć miłosierdziem, odpowiadamy miłością oraz naśladujemy Boga w Jego miłosierdziu, to oddajemy cześć miłości Serca Bożego i wychwalamy miłosierdzie Boże.