II. Bóg wzywa do dialogu międzyludzkiego
Otwarcie się Boga na dialog z człowiekiem powinno i nas skłaniać do otwarcia się na innych ludzi; do dialogu, który w życiu społecznym jest podstawowym sposobem porozumiewania się, ważnym instrumentem likwidowania sporów i nieporozumień oraz dobrym narzędziem ustalania stanowisk poprzez wymianę argumentów. Nie każda jednak postać komunikacji międzyludzkiej zasługuje na miano dialogu. Autentyczny dialog musi się bowiem opierać na dwóch nierozłącznych czynnikach – na prawdzie i na miłości.
Dialog wymaga zatem otwarcia się na drugiego człowieka, akceptacji i uznania jego godności, a jego uczestnicy muszą mieć poczucie bezpieczeństwa. Dialog wymaga głębokiej pokory. Jak pisał wybitny teolog niemiecki Karl Rahner, aby dialog był możliwy, każda strona musi przyjąć, że może się czegoś nauczyć od rozmówcy, i jednocześnie chcieć się tego nauczyć. Dialog jest bowiem wymianą darów, wymianą dóbr. Jest tak mocno zrośnięty z miłością bliźniego, że błogosławiony papież Paweł VI określił go jako jedno z imion miłości (por. Paweł VI, Ecclesiam suam, nr 64).
Dialog musi zakładać również dążenie do prawdy. Porozumienie i akceptacja drugiego człowieka tworzą klimat, w którym można wspólnie otworzyć się na prawdę. Jej wspólne poszukiwanie sprawia, że uczestnicy dialogu, chociaż otwierają się wzajemnie na siebie, pozostają sobą. Nie miałby sensu dialog, w którym w imię kompromisu trzeba by było wyrzekać się własnej tożsamości, tradycji, wiary, poglądów.
Współczesna kultura i życie społeczne, polityczne, gospodarcze, mimo szermowania wezwaniami do tolerancji, dialogu, współpracy, są niestety przejawem „ideologicznej kolonizacji” – jak mówi papież Franciszek. Nie tylko gubią one fundamentalne prawdy o autentycznym człowieczeństwie, ale także są narzędziem wyrafinowanego wyzysku podejmowanego przez nielicznych, lecz silniejszych, bo bogatszych, dysponujących mechanizmami propagandy, nachalnego nacisku. Miejsce współpracy zajmuje bezwzględna konkurencja w życiu zawodowym, przenoszona na życie małżeńskie i rodzinne, upowszechniana nierzadko już na poziomie wychowania. Równocześnie poszerza się krąg różnego rodzaju wykluczenia społecznego, a spory polityczne przekształcają się w bezwzględną walkę. Taka sytuacja wymaga od nas wszystkich aktywnego i cierpliwego zaangażowania w wolny od uprzedzeń dialog międzyludzki. A dialog – jak akcentował św. Jan Paweł II – „[…] to coś więcej niż wymiana poglądów, krytyka, spór czy polemika. Zaczyna się on od spotkania człowieka z człowiekiem, cierpliwego słuchania, zadawania pytań, aż po możliwość wypowiedzenia się”.
Postawa dialogu winna być właściwie rozumiana i właściwie praktykowana. Polega ona na budowaniu przez człowieka relacji opartych na wzajemnym zrozumieniu i szacunku, prowadzących do aktywnego współdziałania. Postawa dialogu jest formą unikania konfrontacji i odejściem od przemocy, stanowi pomoc „[...] w budowaniu mostów między wszystkimi ludźmi, tak aby każdy mógł znajdować w drugim nie wroga, nie konkurenta, lecz brata” – jak to ujął ojciec święty Franciszek (przemówienie podczas spotkania z korpusem dyplomatycznym, 2013 r.).
Takiego właśnie dialogu, o który niezmiennie apelują kolejni następcy św. Piotra, potrzebuje współczesny świat, potrzebuje nasza ojczyzna.
III. Uniwersytet – środowisko autentycznego dialogu
Nieprzypadkowo jedno z haseł Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego brzmi „veritas in caritate” (prawda w miłości). Uniwersytet bowiem ze swej natury jest uprzywilejowanym miejscem dialogu. Idea uniwersytetu wyrasta nie tylko z przekonania, że rozum ludzki może poznawać obiektywną, nawet absolutną prawdę, ale także że prawdy szuka się we wspólnocie, razem, a nie jeden przeciwko drugiemu. Idea uniwersytetu jako zinstytucjonalizowanego dialogu sięga przecież antycznej Grecji, Sokratejskiego i Platońskiego dialogu. Do podstawowych wymogów metody scholastycznej wypracowanej przez średniowieczne uniwersytety należało wstępne zreferowanie istoty dyskusji toczonych w analizowanej kwestii, zanim wygłosi się własne tezy. Nie bez powodu w salach akademickich wielu uczelni z upodobaniem przywołuje się dewizę plus ratio quam vis (racje rozumu znaczą więcej niż siła), zaczerpniętą z dorobku starożytnego rzymskiego poety (por. Maximianus, Elegia).
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II był zawsze miejscem otwartej debaty, zabraniał zaś uprawiania w swoich murach działalności politycznej, która prowadziłaby do uwikłanych ideologicznie sporów utrudniających rzeczowy dialog. Był także szczególnym ośrodkiem wolnej myśli w dobie autorytarnej kultury PRL, otwartym na różne środowiska i poglądy, a nawet miejscem schronienia dla ludzi, których nie pytał o korzenie etniczne i ideową przeszłość.
Drodzy Przyjaciele KUL, nasz Uniwersytet, który został założony przez ks. Idziego Radziszewskiego w 1918 r., wraz z odzyskaniem przez Polskę niepodległości po 123 latach niewoli, rozpoczął dwuletnie obchody stulecia swojego istnienia. Jesteśmy wdzięczni wszystkim Przyjaciołom – duchownym i świeckim, żyjącym i tym, którzy odeszli już do Pana – za życzliwość i pomoc, dzięki której istnieje on od bez mała wieku, zapewniając Kościołowi w Polsce – jak ufamy – żywy i owocny udział w świecie nauki. Zapraszamy do odwiedzania i bliższego poznawania naszego Uniwersytetu, który jest miejscem prowadzenia każdej rzetelnej dyskusji, uprawiania autentycznego dialogu.
Codziennie modlimy się w kościele akademickim za naszych Przyjaciół. Wszystkim też składamy najlepsze życzenia z okazji świąt Narodzenia Pańskiego. Obyśmy potrafili całym życiem wejść w autentyczny dialog z Bogiem, który otwiera się na nas przez swojego Syna – wcielone Słowo, i obyśmy potrafili otwierać się na siebie nawzajem.
Podpisał: ks. prof. dr hab. Antoni Dębiński, rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II.
Rektor KUL: prawda i miłość filarami dialogu
