Komentarze do czytań - Poniedziałek, XXI Tydzień zwykły - wspomnienie św. Augustyna  biskupa i doktora Kościoła

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Klementyna Pawłowicz – Kot
Czytanie pierwsze:1 Tes 1, 1-5. 8b-10

Jak dzisiaj głosić Ewangelię? To pytanie stawiają sobie teologowie na uczelniach, katecheci i wszyscy, którzy zajmują się apostolatem. Czy początek Listu do Tesaloniczan może być inspiracją dla współczesnych ewangelizatorów?

W starożytności pisanie listów było jednym z nielicznych sposobów komunikacji na odległość.  Częściej korzystały z niej osoby z wyższych warstw społecznych i lepiej wykształcone, choć także analfabeci wynajmowali pisarzy i tych, którzy odczytywali listy niepiśmiennym adresatom. Listy pisano w sprawach prywatnych, urzędowych, z czasem pojawiła się forma publicystyki wzorowana na formie listu. Takie listy miały charakter dydaktyczny, poruszały kwestie społeczne, polityczne czy z dziedziny teorii sztuki.

Tesalonika to macedońskie portowe miasto nad Morzem Egejskim. Korzystne położenie między wschodem a zachodem sprzyjało szybkiemu rozwojowi gospodarczemu. Nic dziwnego, że do miasta przybywali ludzie z różnych zakątków świata, więc mieszkańcy tworzyli barwną mieszankę narodowościową, kulturową i społeczną. Działalność misyjna Pawła i jego towarzyszy zaowocowała tym, jak pisze Łukasz w Dziejach Apostolskich, że „niektórzy Żydzi oraz pokaźna liczba pobożnych Greków i niemało znamienitych kobiet uwierzyło w Jezusa Chrystusa”.

Paweł wykorzystuje do potrzeb duszpasterskich to, co jemu współczesnym jest dobrze znane i powszechnie używane, by przypominać, utwierdzać w wierze i podtrzymać na duchu Kościół w Tesalonice.

Psalm responsoryjny: Ps 149, 1b-2. 3-4. 5-6a i 9b

W języku hebrajskim słowo chwała – kabod – oznacza rzeczywistą wartość tego, komu jest przypisywana. Podstawą chwały dla człowieka może być posiadany majątek, piastowany urząd, zgromadzona wiedza, czy dobro, które stwarza. Jednak psalmista pisze o chwale płynącej z innego źródła. Dla czcicieli Boga to chwała Stwórcy była ich chwałą. Bóg objawia swój majestat i wielkość – chwałę – w dziełach: w stworzeniu, znakach i cudach, o których czytamy na kartach Pisma Świętego. Szczytem chwały Bożej jest Chrystus, który udzielając Ducha Świętego, rodzi w nas prawdziwą godność dzieci Bożych.

Ewangelia: Mt 23, 13-22

„Biada wam” to formuła stosowana nierzadko przez starotestamentalnych proroków, którzy piętnowali zło i zapowiadali karę Bożą. W ten sposób Jezus zwraca się do uczonych w Piśmie i faryzeuszy, przypominając o konsekwencjach niegodziwego postępowania.

Uczeni w Piśmie pojawili się jako grupa ekspertów w dziedzinie licznych przepisów regulujących codzienne postępowanie Żydów. Byli religijni i świetnie wykształceni, dlatego cieszyli się autorytetem i zajmowali znaczącą pozycję w edukacji, administracji i sądownictwie. Drugą grupą, do której zwraca się Jezus, są faryzeusze, ruch religijny gromadzący Żydów, dla których zachowanie kultycznej czystości i ścisłe zachowywanie Prawa były najważniejszymi celami.

Jezus nie występuje przeciwko uczonym w Piśmie i faryzeuszom, ale czyni zarzut, że nadmiernie skoncentrowali się na mnożeniu drobiazgowych przepisów i zagubili to, co istotne. Ich rolą miało być objaśnianie słowa Bożego, a w efekcie stali się niewolnikami Prawa i w ten sposób skutecznie odwracali uwagę Żydów od spraw wiary i zbawienia.