Pięknie ujął ten temat papież Franciszek w swoim orędziu: „Realizacja siebie i naszych planów życiowych nie jest matematycznym wynikiem tego, co postanawiamy w odizolowanym »ja«; wręcz przeciwnie, jest to przede wszystkim odpowiedź na powołanie, które otrzymujemy z wysoka”. I dalej: „Jest ono [powołanie] nie tyle naszym wyborem, ile odpowiedzią na bezinteresowne wezwanie Pana; dlatego będziemy mogli je odkryć i przyjąć, gdy nasze serce otworzy się na wdzięczność i będzie potrafiło przyjąć przejście Boga w naszym życiu”.
Co dla księdza powinny oznaczać słowa o „dobrych pasterzach, którzy będą oddawać życie za owce”? W jakim sensie mają oddawać życie tu, na ziemi?
Jako kapłan mam być gotowy oddać – nie tylko w ładnej formule słownej – swoje życie Bogu i pozwolić, aby poprzez moje życie On działał i wypełniał swoje dzieła. Świat może bardziej zauważy poświęcony czas, gotowość do różnych form poświęcenia, nieprzyjmowanie różnych trendów świata, które będą definiowały sukces. W doświadczeniu duchowym jednak zawsze pozostanie przeżycie tych tajemnic, które ukazała Matka Boża: odpowiadam Bogu, że chcę Mu służyć. Zgadzam się przyjąć to, co On daje, ale nade wszystko przeżywam z oddaniem obecność Ducha Świętego. Ktoś powie: taki teologiczny slang! Tak, to są słowa, którymi próbujemy opisać naszą wiarę i tajemnicę życia z Bogiem. One naprawdę oznaczają bardzo konkretne momenty życia i posługi, także kapłańskiej.
W Niedzielę Dobrego Pasterza w Ewangelii słyszymy słowa Pana Jezusa: „Kto nie wchodzi do owczarni przez bramę, ale wdziera się inną drogą, ten jest złodziejem i rozbójnikiem. Kto jednak wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec”. Kim są ci „złodzieje i rozbójnicy”?
Po pierwsze, nie zapominajmy, że w tych sformułowaniach jest jasno powiedziane, że bramą jest Chrystus. Jeśli powołanie, szczególnie kapłańskie, przeżywa się razem z Jezusem i w Jego imię, wówczas jest nadzieja, że będziemy sługami Jego tajemnic, a nie naszych koncepcji i, co gorsza, tylko naszych zdolności i sił. Wówczas można zostać najemnikiem, a gdy myśli się tylko o sobie, to grozi los „złodzieja i rozbójnika”.
Ksiądz Biskup od lat ma kontakt z młodzieżą. Kto i jak ma wpływ na powołania młodych chłopców?
Wielka jest wartość naszych modlitw o nowe powołania do szczególnej służby Bogu w Kościele, ale i po to przeżywamy te szczególne dni, aby nie myśleć tylko w kategoriach świata. Oceniam sytuację, przyjmuję strategie i konsekwentnie je realizuję – dla Boga. A nawet przypomniane tu ewangeliczne słowa stawiają przed nami wielką przestrogę, abyśmy nie zajmowali miejsca Boga.
On działa poprzez nasze życie i dotyka swoją łaską poprzez naszą wiarę. Skoro przywołujemy człowieka w momencie podejmowania decyzji o przyjęciu powołania, to wiemy, że w tym człowieku jest wielkie bogactwo życia, jakie przez wychowanie przekazali mu rodzice i inni wychowawcy. Jest w nim także doświadczenie wiary, przekazanej i umocnionej dzięki nauczycielom wiary w rodzinach i innym świadkom życia i działania Boga. Każdy z nas, w miarę naszych zadań i życiowej odpowiedzialności, ma przyczynić się do tego, aby taki człowiek dojrzale rozeznawał swoje życie i dzięki odkrytej bliskości Boga zaufał Mu, że właśnie On ma dla niego powołanie, które warto przyjąć z ufnością, odwagą i zaangażowaniem.
Jak się więc modlić o nowe powołania kapłańskie, zakonne i misyjne?
Odpowiedź jest prosta: wytrwale, wspólnie i z oddaniem. Potrzeba ufnej wiary, że Bóg troszczy się o nas i o swoje dzieło. Niech nasza modlitwa umocni realizację naszego powołania zgodnie z wolą Boga i pomoże nam zachować wrażliwość duszy, abyśmy pomogli innym odczytać swoje powołanie i je z nadzieją podjąć. Tak wiele możemy, a Bóg może wszystko!
Co? Gdzie? Kiedy?
