Diecezja warszawsko-Praska jest wyjątkowo bogata w kult maryjny. Jej pierwszą Patronką jest Matka Boża Zwycięska, czczona w tajemnicy Wniebowzięcia, a patronuje w kościele konkatedralnym na Kamionku i w Rembertowie. Czczona jako Loretańska przy ul. Ratuszowej (choć figura jest MB Kamionkowskiej) i oczywiście w sanktuarium w Loretto k. Wyszkowa. Przypomnieć należy także tę Hallerowską z Mińska Mazowieckiego oraz czczoną w Wielgolesie i Sulejówku. W zawołaniu biskupim miał Ją również bp Kraszewski, pierwszy mieszkający po stronie praskiej biskup, i w moim zawołaniu ona również jest wzywana, kiedy tak często wypowiadamy słowa „Pod Twoją obronę”. Aż nadto wymowny jest ten rys maryjny, aby go nie dostrzec i, co ważniejsze, aby pozostać wdzięcznym za tę łaskę Bogu. Pragnę przypomnieć, że w naszej diecezji trwa aktualnie peregrynacja wizerunku Matki Bożej Jasnogórskiej.
Bliskość Maryi pozwala nam na ufne przeżywanie naszej drogi do nieba. Jej miłość i troska o lud pielgrzymi została wyrażona w jakże jasnym i zwięzłym pouczeniu z Kany Galilejskiej: „Zróbcie wszystko cokolwiek Syn mój wam powie” (J 2,5). Nauka Zbawiciela zapisana w Ewangelii i potwierdzona przykładem pozostaje niezmienna.
***
Dzisiejsza liturgia słowa stanowi dla tego spotkania liturgicznego swoistą konstrukcję. Wybrane fragmenty świętych tekstów zawsze były mi bliskie. Dzisiaj, kiedy we wspólnocie diecezjalnej otwiera się kolejny rozdział służby dla królestwa Bożego, chcemy wiedzieć, co nam czynić przystoi. Tak było zawsze i tak zostać powinno. Każdy winien radzić się Boga! My pytamy z dziecięcą pokorą – Bóg odpowiada.
Najpierw przez Apostoła Pawła: „Pamiętaj na Jezusa Chrystusa…” (2 Tm 2,8-13). Tak Tymoteusz, jak i my wszyscy rozumiemy, że w tym krótkim, ale jakże mocno wyrażonym Pawłowym pragnieniu chodzi o całe zbawcze posłannictwo Jezusa: głoszone słowo i zbawcze czyny. Ale wiemy, że zmienne są czasy, zmienna ludzka kondycja, niejednakie rozumienie zasad wiary i moralności, dlatego musimy ciągle na nowo odkrywać orędzie Jezusowe i patrzeć, w czym powinniśmy stawać się lepsi.
Nie trzeba tego zbytnio tłumaczyć, że świętość wspólnoty kapłańskiej stanowi dla biskupa dar niewyobrażalnie wielki, a przekłada się na owocne pasterzowanie, to zaś ma swój finał w doprowadzeniu ludzi do zbawienia.
Na samym początku mojej drogi kapłańskiej nasz seminaryjny ojciec duchowny ks. prałat Czesław Miętek, dla dużej części zgromadzonych tutaj kapłanów osoba znana i umiłowana, kiedy rozpoczynałem pracę w Sekretariacie Prymasa Polski, przypomniał mi: „Szanuj kapłanów, staraj się im pomagać i nigdy nie bądź przeszkodą, kiedy mają potrzebę spotkania ze swoim biskupem”. Niedawno powtórzył – prawie te same słowa – ks. prof. Marek Starowieyski, mój mistrz od nauk patrologicznych. Starałem się to zrozumieć dawniej i wiem dzisiaj, jak bardzo to jest ważne.
W bezpośredniej bliskości są niewiasty, które poświęciły życie na drodze życia konsekrowanego. Posłużę się słowami papieża Franciszka sprzed trzech lat: „Każda osoba konsekrowana jest darem dla Ludu Bożego w drodze. Tak bardzo potrzeba tej obecności, która umacnia i odnawia dzieło głoszenia Ewangelii, wychowania chrześcijańskiego, miłosierdzia wobec najbardziej potrzebujących, modlitwy kontemplacyjnej (…). Kościół i świat potrzebuje tego świadectwa miłości i miłosierdzia Bożego. Pragnieniem całej wspólnoty diecezjalnej winno być zadbanie o powołania i upraszanie łaski świętości ich posługiwania. To bowiem leży w interesie każdego z nas, oczekujących od osób życia konsekrowanego służby i dbałości – poprzez modlitwę – o nasze zbawienie”.
Wielka, zdecydowanie ponad milionowa, wspólnota diecezjalna zawiera w sobie przeogromne bogactwo wiary i miłości ludzi świeckich, którzy najczęściej realizują swoje powołanie we wspólnocie małżeńskiej i rodzinnej. To oni są prawdziwym skarbem, dla którego ma służyć cały trud organizowania duszpasterstwa, tworzenie grup formacyjnych i modlitewnych, odnajdywania najlepszych dróg i sposobów dotarcia z przekazem Ewangelii. Dla tej sprawy funkcjonuje seminarium duchowne, istnieją i działają wszystkie wydziały kurialne, służy Caritas diecezjalna, organizuje się katechezę, zachęca się do coraz większego wysiłku pastoralnego, mającego ogarnąć wszystkie małżeństwa i rodziny.
Przed chwilą wysłuchaliśmy wyjątkowej mowy samego Zbawiciela (Mt 5,1-12a), który wielokrotnie wypowiedział słowo „błogosławieni”. W załączniku do tego słowa pokazywał, co powinniśmy w życiu czynić, aby Bóg dał o nas takie świadectwo. Jezus w ten sposób przedłożył zasady życia swoich uczniów. Do nas należy, aby swoje wnętrze niejako utkać z tych elementów, jakby ułożyć przepiękną mozaikę, gdzie zamiast drogocennych kamieni będzie ubóstwo, cichość, umiejętność zasmucenia się, kiedy zajdzie potrzeba, postawa człowieka sprawiedliwego, miłosierdzie, czystość serca, umiejętność budowania dobrych relacji, czynienie pokoju i wiele innych miłych Bogu postaw.
***
Jeszcze o jednej ważnej sprawie warto dzisiaj wspomnieć. Tak Bóg sprawił, że każdy z moich czcigodnych poprzedników wniósł swój znaczący wkład w uposażanie diecezji w media. U samych początków, za czasów bp. Kazimierza, zaistniało i okrzepło radio, dzisiaj duża rozgłośnia funkcjonująca pod nazwą Radio Warszawa; następnie decyzją abp. Sławoja Leszka w przestrzeni medialnej pojawił się tygodnik „Idziemy”, znany niemal w całej Polsce, i w ostatnich latach, dzięki abp. Henrykowi powstała telewizja internetowa Salve TV. Wspominam o tym, gdyż z jednej strony są to potężne narzędzia mogące służyć dziełu ewangelizacji, z drugiej zaś wymagają one od nas, abyśmy mądrze nauczyli się z nich korzystać i zachęcili innych do takiego korzystania.
Bogaty jest zakres zadań postawionych przed wspólnotą diecezjalną i każdą ze wspólnot parafialnych. Zadania są niemałe, ale i środki nieskąpe. Nie myślę o środkach materialnych, ale o potencjale ludzkim. W tym miejscu pragnę Bogu podziękować za dar naszych biskupów seniorów, bp. Marka, przy boku którego staje oddany zespół pracowników kurialnych, naszego seminarium duchownego, Caritas diecezjalnej i różnych agend diecezjalnych. W terenie podejmuje służbę bardzo wielu gorliwych kapłanów, osoby życia konsekrowanego i wielka rzesza oddanych Bogu diecezjan.
Matko naszego Pana Jezusa Chrystusa, pod której opiekę i obronę się uciekamy, wyproś nam u swego Syna nieustanną Jego pomoc naszemu Kościołowi diecezjalnemu, aby w nim trwały aż do końca: prawdziwa wiara, świętość życia, braterska miłość i duch modlitwy.
Co? Gdzie? Kiedy?
