Ratunek dla Polski

WOTUM NARODU 

Tak powstał jeden z najpiękniejszych kościołów Krakowa, dzieło życia wybitnego architekta z początku XX w. Franciszka Mączyńskiego. Zbudowany wzdłuż ulicy Kopernika, z nietypowym wejściem przez wysoką na 68 m wieżę, jedną z najwyższych w mieście, zachwyca. Nad drzwiami umieszczono figurę Chrystusa, który szeroko rozłożonymi ramionami zdaje się przygarniać wchodzących. Wnętrze kościoła wypełniają bizantyjsko złocone mozaiki, rzeźby i piękne polichromie. 

Konsekracja świątyni 29 maja 1921 r. była wielkim świętem Kościoła w Polsce i czasem wspaniałej manifestacji wiary. Tak opisywał ją „Posłaniec Serca Jezusowego”: „Od pierwszego uroczystego nabożeństwa czuć było wyraźnie potężny powiew łaski Bożej, który ciągnął serca do nowego kościoła, by je zbliżyć do Serca Zbawiciela. Przez wszystkie następne dni (…) gromadziły się liczne rzesze pobożnych; przychodziły z okolicy całe procesje z chorągwiami i obrazami świętymi; tysiące ludzi otaczały konfesjonały i garnęły się do stołu Pańskiego”. 

Generał zakonu Włodzimierz Ledóchowski życzył polskim jezuitom: „Niech ta nowa świątynia stanie się ogniskiem drogocennych łask dla całej Polski, niech płynie z niej nieustanny hymn chwały i dziękczynienie Boskiemu Sercu”. Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa został ogłoszony wotum wdzięczności Sercu Bożemu za odzyskanie niepodległości. Była to niepodległość bardzo krucha, bo przecież ledwie rok wcześniej, w czasie wojny polsko-bolszewickiej, byliśmy bliscy jej utraty. 

AKT POŚWIĘCENIA 

27 lipca 1920 r. na Jasnej Górze prymas Polski Edmund Dalbor poświęcił naród i Kościół polski Sercu Jezusa. – Panie, ratuj nas, bo giniemy (…) oddal od nas grożące nam niebezpieczeństwo – błagał prymas. A niespełna trzy tygodnie później bitwa warszawska nazwana Cudem nad Wisłą zatrzymała Rosjan w drodze na podbój Europy. 

Ten akt poświęcenia został ponowiony 3 czerwca 1921 r., na zakończenie obchodów konsekracji świątyni. Po procesji Serca Jezusowego, która wyszła z jezuickiego kościoła, w obecności całego episkopatu, duchowieństwa, sióstr zakonnych i ok. 140 tysięcy wiernych, na krakowskim Małym Rynku prymas ponowił akt, który wypowiedział rok wcześniej na Jasnej Górze. 

– Oto stoi u stóp Twoich w osobie swych pasterzy i w osobie pobożnych tych tłumów wierny naród polski, aby w starej królów naszych stolicy obwołać Cię uroczyście najwyższym swym Panem (…) prosimy Cię, byś ten kościół w sercu Ojczyzny Sercu Twemu wzniesiony przyjął za tron królewski Twego wśród nas panowania – modlił się prymas. 

POTRZEBA NAWRÓCENIA 

W lewej nawie bazyliki znajduje się sarkofag służebnicy Bożej Rozalii Celakówny, krakowskiej mistyczki. Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy s. Faustyna Kowalska otrzymywała od Jezusa misję głoszenia Bożego Miłosierdzia, Rozalia otrzymała misję podjęcia starań, aby to, o co 3 czerwca 1921 r. w Krakowie modlił się prymas Polski, uznano za fakt – chodziło o panowanie Jezusa Chrystusa. 

– Była apostołką osobistego poświęcenia się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, Jego Intronizacji w sercu człowieka – mówi ks. Robert Więcek. Dodaje, że to jest najważniejszy rys kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa, w którym chodzi o nawrócenie, ewangeliczną kontemplację jako poznanie Jezusowego Serca i poświęcenie się Mu. Rozalia zapisała słowa Jezusa: „Ratunek dla Polski jest tylko w moim Boskim Sercu (…) jeżeli mnie uzna za swego Króla i Pana (…) To uznanie ma być potwierdzone porzuceniem grzechów i całkowitym zwrotem do Boga”.