29 września w diecezji warszawsko-praskiej obchodziliśmy 121. rocznicę poświęcenia katedry warszawsko-praskiej. Mszy św., odprawionej w kaplicy kurialnej ze względu na trwający remont katedry, przewodniczył bp Romuald Kamiński.
Świątynia Katedralna pod koniec II wojny światowej 14 września 1944 r. została wysadzona w powietrze przez wycofujące się oddziały niemieckie. Po jej odbudowie powtórnego poświęcenia kościoła dokonał w roku 2001 ówczesny biskup warszawsko-praski Kazimierz Romaniuk. Od roku 1992 jest katedrą diecezji warszawsko-praskiej, a od 1997 nosi tytuł bazyliki mniejszej.
W homilii bp Romuald Kamiński przywołał znaczenie świątyni, jako znaku organizującego życie wspólnoty. Przywołał także wspomnienia bł. kard. Stefana Wyszyńskiego:
Świątynia to znak obecności Pana pośród swego ludu, pośród naszych domostw, miejsc pracy, wypoczynku, nauki, kultury, to jest miejsce, które organizuje w sposób zewnętrzny i wewnętrzny całą wspólnotę. Jeszcze za życia śp. kardynał Wyszyński dzielił się takimi swoimi spostrzeżeniami, ale po trosze też bólami – kiedy przychodziło mu wyjeżdżać w stronę Piaseczna, Grójca, Warki, a więc na południe Archidiecezji, przejeżdżał przez Ursynów, sąsiednie dzielnice – i bardzo ubolewał, że w tak intensywnie rozwijającej się strukturze miasta nie znalazło się miejsce na budowę świątyni.
Wiedział, że te zbiorowiska nie będą w stanie kształtować w sobie wspólnot, a to jest potrzebne. To jest ogromne niebezpieczeństwo, że będzie to co najwyżej sypialnia i to wątpliwej jakości. I kiedy udało się jakoś ten brak naprawić, wszyscy byli zgodni, że nawet w sposób fizyczny te duże osiedla musiały się przeobrazić, choćby przez to, że świątynia niejako wymusiła poprowadzenie dróg, dróżek, tak że świątynia była w centrum wspólnoty.
Podczas Mszy św. zainaugurowano nowy rok formacyjny diecezjalnego duszpasterstwa rodzin. W modlitwie uczestniczyli przedstawiciele Katolickiego Ośrodka Adopcyjnego, którego święto patronalne przypada właśnie 29 września.
Co? Gdzie? Kiedy?
