Słowa mają znaczenie

Szkoda, że podczas ostatniego zebrania plenarnego Konferencji Episkopatu Polski na Jasnej Górze biskupi nie znaleźli czasu, żeby odnieść się do inicjatywy Kapłańskiego Ruchu Czystych Serc. Jest to nowy projekt, powstający z inspiracji znanego ks. Marcina Węcławskiego z Poznania. Polecam jego artykuł na s. 12.

Kapłański Ruch Czystych Serc ma być odpowiedzią na zbyt liczne skandale seksualne, których antybohaterami są duchowni, jak również na ideologiczne manipulacje i zmonopolizowanie przekazu o Kościele przez to, co gorszące, choć marginalne. W tym kontekście niezrozumiale brzmi tłumaczenie jednego z arcybiskupów, że nie należało poruszać sprawy oddolnego ruchu księży na rzecz czystości, żeby nie osłabiać wydźwięku spotkania biskupów z przedstawicielami osób skrzywdzonych w dzieciństwie przez księży i zakonników. Czyżby ktoś chciał utrwalania tylko negatywnego przekazu? Na szczęście wielu biskupów i arcybiskupów prywatnie wspiera tę kapłańską inicjatywę. Jest wśród nich także nowo mianowany metropolita warszawski abp Adrian Galbas SAC.

Na początku Adwentu warto, żebyśmy sobie uświadomili, że słowa mają znaczenie. Od Słowa, które Ciałem się stało, zaczął się nowy etap historii zbawienia. Ale wcześniej od fałszywego, choć słodko brzmiącego słowa kusiciela zaczął się ludzki dramat. Niektóre słowa i pojęcia są wpychane do Kościoła jak koń trojański. Z początku brzmią mile, nowocześnie i inkluzywnie, ale ich celem jest sianie zamętu i zniszczenia. Pamiętamy czasy, kiedy pełnię praw w PRL miał jedynie Kościół „patriotyczny” i „postępowy”. Za tymi nazwami kryli się ci, którzy poszli na kolaborację z komunistyczną władzą i należeli do organizacji licencjonowanych przez komunistów. Ich zadaniem było rozbijanie Kościoła od środka. „Patriotami” byli ci, którzy służyli Moskwie i popierali uwięzienie Prymasa Tysiąclecia. „Postępowi” byli ci katolicy, którzy urządzili hucpę przeciwko Prymasowi w czasie soboru. A Prymas z jego Wielką Nowenną rzekomo cofał Polskę o tysiąc lat.

Dziś następcy i kontynuatorzy Kościoła „postępowego” mienią się Kościołem „otwartym”. Swoich oponentów nazywają Kościołem „zamkniętym” i „fundamentalistycznym”. Trzeba jednak pamiętać, że pojęcie Kościoła „otwartego” wywodzi się z ideologii „społeczeństwa otwartego” George’a Sorosa, w którym prawda obiektywna nie istnieje, a powoływanie się na nią ma charakter „represyjny”. A przecież Kościół nie jest stodołą, która może być otwarta albo zamknięta, tylko Oblubienicą Chrystusa, która może być „otwarta” na wszelkie obce propozycje albo może pozostać wierna! Alternatywą dla Kościoła „otwartego” jest Kościół wierny. Tak właśnie mówmy o sobie.

Inny przykład to gadanie o „finansowaniu Kościoła przez państwo”. Tak nazwał się nawet powstały z ramienia KEP specjalny Zespół ds. Finansowania Kościoła przy Kościelnej Komisji Konkordatowej, będący partnerem dla rządowego Międzyresortowego Zespołu ds. Funduszu Kościelnego. Dlaczego po stronie episkopatu już w nazwie mamy sugestię, że chodzi o „finansowanie Kościoła” przez państwo, a nie o zniesienie krzywdzącej ustawy z czasów Bolesława Bieruta i o likwidację jej skutków? Bo co do finansowania Kościoła przez państwo, to chyba większość Polaków jest przeciwko, z piszącym te słowa na czele.

Na koniec jeszcze prześmiewcze określenie w odniesieniu do księży: „faceci w sukienkach”. Dlaczego nie porównujemy sutanny raczej do togi, dumnie noszonej przez sędziów, prokuratorów i adwokatów, ale także przez wykładowców akademickich? Podobieństwo to widać szczególnie w zestawieniu z togami używanymi przez protestanckich pastorów. Sutanna też jest rodzajem togi. Kapłan powinien chodzić w niej zawsze, bo w odróżnieniu od sędziów i profesorów zawsze jest na służbie jako nauczyciel i sędzia. Służy i świadczy, nawet gdy nic nie mówi, tylko zwyczajnie jest.