Kandydat zwykłych Polaków

A więc wszystko jasne: walka o prezydenturę rozstrzygnie się pomiędzy Karolem Nawrockim a Rafałem Trzaskowskim. Byłoby wielką sensacją, gdyby ktoś trzeci pomieszał im szyki i wszedł do drugiej tury wyborów lub choćby wyraźnie spłaszczył słupki pokazujące poparcie dla całej stawki. Trzaskowski był właściwie pewniakiem. Tusk „przeczołgał” go trochę, może też zmobilizował do aktywności, organizując prawybory, ale Radosław Sikorski nigdy nie miał wielkich szans na sukces. Jest w PO ciałem jednak nieco obcym, nie ma też takiego poparcia potężnych sił zewnętrznych jak prezydent stolicy, mocno usadowiony w różnych międzynarodówkach. Szefowi MSZ nie pomogło też zwycięstwo Donalda Trumpa, przeciwko któremu bardzo ostro wypowiadała się Anne Applebaum, prywatnie żona Sikorskiego.

Szansą Karola Nawrockiego jest próba budowy „koalicji milczącej większości”, złożonej z Polaków, którzy generalnie podzielają patriotyczny punkt widzenia, ale nie zawsze identyfikują się z działaniem Prawa i Sprawiedliwości. Chodzi nie tylko o wyborców Konfederacji, ale także o wyborców chwiejnych, dla których ważne są kwestie wizerunkowe, którzy szukają spokoju, kompromisu, porozumienia, których odpycha jakikolwiek radykalizm. Prezes IPN-u nie jest i nie był członkiem partii, formalnie startuje jako kandydat obywatelski, choć z poparciem PiS. Takie usytuowanie pomoże mu w dotarciu do wyborców tak czy inaczej definiowanego „centrum”. Jednocześnie jest to człowiek, który ma mocne referencje patriotyczne. Skutecznie zdesowietyzował polski krajobraz, usuwając większość pomników postawionych ku czci Sowietów. Stoczył bardzo ważną bitwę o kształt wystawy stałej w Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku, upominając się o takie postaci jak św. Maksymilian Kolbe, rodzina Ulmów, rtm. Pilecki. Wytrzymał wówczas potężną presję, wykazał się odwagą i odpornością psychiczną – czyli cechami bardzo pożądanymi u głowy państwa.

Karol Nawrocki jest także człowiekiem wielkiej energii, z dużym doświadczeniem sportowym. Grał w piłkę, uprawia również boks. Ma bardzo sympatyczną, ładną żonę oraz trójkę uroczych dzieci, w tym dorosłego już syna. To będą jego atuty, co mocno wybrzmiało podczas prezentacji kandydata w czasie spotkania w hali Sokoła w Krakowie. Ciekawe było także przedstawienie siostry, pracującej jako mistrz cukierniczy. To ważny wątek: Nawrocki będzie kandydatem „zwykłych” Polaków, którzy ciężko pracują, którzy wciąż cenią „normalne” wartości, dbają o rodziny, martwią się o ojczyznę, odrzucają nowinki ideologiczne, ocierające się często wprost o szaleństwo. Na drugim planie będzie Trzaskowski, kandydat o osobowości wyraźnie egotycznej, skupiony na wizerunku, kojarzony z establishmentem, do tego z marnym dorobkiem w Warszawie, któremu pamięta się radykalne deklaracje ideologiczne, choćby w sprawie krzyży w urzędach publicznych.

Na dziś wybory wygrywa kandydat obozu władzy, ale sytuacja jest dynamiczna. W gospodarce nie ma dobrych wieści, rosną koszty życia. Kampania wyborcza może owe procesy gnilne mocno przyspieszyć. Warunek jest jeden: kandydat opozycji nie może stać się znakiem, który ponownie uruchomi nastroje z jesieni 2023 r., które dały władzę obecnej koalicji. Musi nieco uchylić się od czołowego zderzenia, musi zaprezentować nadzieję, optymizm, uśmiech, osobowość. Ale, to może najważniejsze, musi znaleźć odpowiedni język rozmowy z Polakami. To nie mogą być oficjalne, dobrze znane zaklęcia i slogany. To musi być wiarygodna opowieść, odnosząca się do prawdziwych doświadczeń, problemów, marzeń. Mówiąc wprost: Karol Nawrocki wygra, jeśli stanie się rasowym politykiem, ale jednocześnie pozostanie sobą. Pierwsze jego wystąpienie, w hali Sokoła w Krakowie, pokazało, że z jednej strony wciąż jest dość daleko od celu, ale z drugiej, że naprawdę może to zrobić. I to jest dobra wiadomość.