Na pytanie, co było znakiem powołania, ojciec Michał Legan odpowiada krótko: – Pokój serca. Jak już podjąłem decyzję, to przyszedł pokój serca.
WSPÓLNIE I INDYWIDUALNIE
Dla zgromadzeń – zarówno czynnych, jak i kontemplacyjnych – istotne jest życie wspólnotowe. Siostra Margarita zwraca uwagę na bogactwo, jakim jest wielopokoleniowość w zakonie. – Kilka pokoleń sióstr żyje razem, mogą się nawzajem wspomagać, uzupełniać się. Papież Franciszek często mówi: Uczcie się od dziadków. My możemy czerpać z doświadczenia starszych sióstr – mówi benedyktynka samarytanka.
Istnieją jednak takie formy życia konsekrowanego, w których wspólnotowość wyraża się inaczej, niekoniecznie mieszkaniem razem. Tak jest w niektórych instytutach świeckich. Pani Elżbieta jest członkinią Wspólnoty Przenajświętszej Trójcy, należącej do Krajowej Konferencji Instytutów Świeckich. – Łączymy konsekrację i świeckość. Składamy śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. I żyjemy w świecie. Najważniejsza w tym jest nasza więź oblubieńcza z Chrystusem – mówi.
Niektóre panie ze wspólnoty mieszkają same, inne z krewnymi. Codziennie indywidualnie rozważają Słowo Boże, modlą się liturgią godzin. Każdego dnia uczestniczą także we Mszy świętej i starają się jak najczęściej adorować Najświętszy Sakrament. Ich charyzmatem jest modlitwa i ofiara w intencji kapłanów. Członkinie wspólnie przeżywają rekolekcje i comiesięczne dni skupienia. Utrzymują między sobą kontakt, także telefonicznie.
Zewnętrznie nie odróżniają się od innych, noszą świecki strój, więc otoczenie często nie wie, że są osobami konsekrowanymi. – Pracuję jako katechetka, więc poprzez sam zawód przekazuję wiadomości czy daję świadectwo o Panu Bogu – mówi pani Elżbieta. Dodaje, że stara się, także w swojej pracy, o większą miłość czy wyrozumiałość dla uczniów.
Pani Elżbiecie o takiej formie życia powiedział spowiednik, gdyż wcześniej znała tylko małżeństwo lub zakon. Myślała o zgromadzeniu, ale czuła, że wiąże się to z ograniczeniami – zostawieniem rodziny, miejsca zamieszkania, przyjaciół. – Zachwyciłam się, że można łączyć bycie w świecie i konsekrację – mówi. Potem szukała instytutu, którego charyzmat jej odpowiada. I w ten sposób trafiła do Wspólnoty Przenajświętszej Trójcy.
Jeszcze bardziej indywidualną formą jest dziewictwo konsekrowane. Dziewice konsekrowane składają postanowienie życia w czystości i naśladowania Jezusa Chrystusa. Pracują w różnych zawodach i same muszą się utrzymać, chodzą ubrane po świecku i najczęściej mieszkają same.
– Jesteśmy stanem w Kościele, jak siostry zakonne. Jest to inna forma oddania swojego życia Bogu – w świecie. To powołanie ma charakter indywidualny. Aczkolwiek odpowiada za nie biskup diecezjalny, który dopuszcza do konsekracji i konsekruje dziewice – mówi Małgorzata Tarnachowicz, z wykształcenia inżynier mechaniki precyzyjnej, emerytowana nauczycielka informatyki, jeszcze czynna zawodowo.
Każda z kobiet ustala swoją formację duchową z biskupem i delegatem ds. stanu dziewic w danej diecezji. Wskazane jest uczestnictwo w rekolekcjach stanowych. Jak mówi pani Małgorzata, jest to służba Bogu i Kościołowi, „zaślubienie Jezusowi Chrystusowi”, aczkolwiek mówienie „moim mężem jest Jezus” jest pewnym nadużyciem.
W Polsce jest prawie 400 dziewic konsekrowanych w różnych diecezjach, co sytuuje nasz kraj w europejskiej czołówce. W zeszłym roku przybyły 33 nowe panie. – Dużo jest katechetek, lekarek, pielęgniarek, niektóre pracują w finansach, sporcie i w wielu innych miejscach – mówi pani Małgorzata. Jak dodaje, każde powołanie ma swój krzyż i radość. W tym przypadku trudność stanowi życie samemu, mimo bliskości Pana Jezusa.
– Szukałam swojego powołania wiele lat. I w momencie, gdy zobaczyłam, że Pan Jezus chce mnie w tym stanie, stałam się osobą szczęśliwą i spełnioną. A do tego momentu czegoś mi brakowało – podkreśla.
DO ŚWIĘTOŚCI
Każde powołanie jest tajemnicą – mówią osoby konsekrowane. Warto podkreślić, że wszyscy – zarówno konsekrowani, jak i świeccy – mamy jedno wspólne powołanie: do świętości, co podkreślił Sobór Watykański II; realizowane jednak w inny sposób. Różne drogi w Kościele nawzajem się uzupełniają.
Konsekrowani są darem dla wspólnoty Kościoła; podtrzymują go swoją modlitwą i ofiarą. Jan Paweł II ustanowił w 1997 r. Światowy Dzień Życia Konsekrowanego, który co roku obchodzimy w święto Ofiarowania Pańskiego, czyli 2 lutego.
Co? Gdzie? Kiedy?
