Bóg, który w swoim niezgłębionym miłosierdziu zawsze daje człowiekowi szansę na poprawę, pozwala rosnąć i zbożu i chwastom.
komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: s. Faustyna Aleksandrowicz CSFN
Pierwsze czytanie: Wj 24, 3-8
Człowiek zawsze potrzebuje kontaktu i bliskiej relacji z Bogiem. W odpowiedzi na pragnienie zjednoczenia z Nim Bóg zawiera z ludźmi przymierze. Zawsze wychodzi jako pierwszy, znając nasze najgłębsze potrzeby. Święta przestrzeń przymierza ukierunkowuje człowieka na rzeczywistość eschatologiczną, na rzeczy przyszłe. Mojżesz wznosi ołtarz i zaleca składanie ofiar wybranym młodzieńcom, czyli ludziom czystym, którzy miłują całym sercem. Ofiary składane dla Jahwe, miały różne funkcje. Wszystkie jednak prowadziły do głębszej relacji z Bogiem, do okazania Mu należnej czci i szacunku. Ponadto uczyły dojrzałych postaw społecznych i uczciwego postępowania względem Boga Stwórcy i siebie nawzajem. Skłaniały człowieka do postawy oddania się Bogu jako wdzięczna ofiara, a nie tylko jako sługa zagniewanego króla. W składaniu ofiar Jahwe oczekiwał miłości swego ludu bardziej niż wypełnienia suchej litery Prawa, jako zwykłego obowiązku.
Mojżesz, jako wybrany z wybranych, skrapia ołtarz krwią i napełnia czasze. Nowy Mojżesz, czyli Jezus, obficie wylewa swoją przenajdroższą Krew na Krzyżu, na którym jest składana ofiara za zbawienie świata. Jezus jest jednocześnie Arcykapłanem, który składa Ojcu dar, ale czyni to z siebie samego. Napełnia kielich, aby każdy, kto będzie chciał spożyć Jego Krew, miał z Nim udział wieczny.
Psalm responsoryjny: Ps 50, 1b-2.5-6.14-15
W dzisiejszym psalmie Bóg objawia swoje oblicze. Daje się poznać, jako pragnący prawdziwej i szczerej relacji. Chce posiąść serce człowieka, nie dla samego posiadania, ale z miłości. Najbardziej pragnie ofiary dziękczynienia, która płynie z serca przepełnionego wolnością i radością. Bóg jednak wie, jak bardzo ciążą nam trudy życia, nasze słabości i grzech. Nie zrażając się tym, woła: „Ja cię uwolnię, a ty mnie uwielbisz”. Im bliżej jesteśmy Boga, tym bardziej jesteśmy wolni.
Ewangelia: Mt 13, 24-30
Bóg, który w swoim niezgłębionym miłosierdziu zawsze daje człowiekowi szansę na poprawę, pozwala rosnąć i zbożu i chwastom. Słońce wschodzi nad złymi i nad dobrymi. Pan zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Nikomu nie skąpi łaski, ale każdemu daje tyle, aby był zbawiony. Człowiek, jako istota wolna i rozumna, tu na ziemi, w swym doczesnym życiu, może odrzucić Boga i zdecydować się na wieczny stan agonii w życiu przyszłym. Nadejdzie jednak czas, kiedy pole gospodarza zostanie doskonale oczyszczone z chwastu. Oby tylko chwast nie zagłuszył zboża, by mogło wyrosnąć zdrowe i mocne. Zło zawsze jest krzykliwe lub kłamliwie atrakcyjne. Oby nas, synów Boga, nie zagłuszyło.
Co? Gdzie? Kiedy?
