Kiedy Bóg przychodzi, to wszystko nabiera perspektywy życia i nieśmiertelności. To niezwykłe działanie Bożej łaski napełnia wszystko radością i szczęściem nieprzemijającym.
Komentarze Bractwa Słowa Bożego, ks. dr Leszek Rasztawicki
Pierwsze czytanie: Iz 40, 1-11
W dzisiejszym czytaniu prorok Izajasz precyzuje, jak powinno realizować się nasze oczekiwanie – skoncentrowane na Boże wybawienie i ocalenie. Lepiej jest określać, Kogo wyczekujemy niż, na co czekamy. Wszystkie dary, bowiem i tak pochodzą od Boga. Jakże często ogarnia nas pokusa skupiania się na samych darach, zapominając, kto jest Tym, który nas obdarza. Pierwszym darem Boga jest pocieszenie. Ma ono charakter zbawczy, gdyż jest umocnieniem w próbach i doświadczeniach w cierpliwym oczekiwaniu na wybawienie. Jest to zatem działanie łaski Bożej. Na przyjęcie łaski trzeba się przygotować, a nade wszystko najpierw ją dostrzec. Wtedy Chwała Boża na nowo zajaśnieje w nas. Tym, co przywraca nam blask, jest słowo Boże i obietnice, które przekraczają ziemską rzeczywistość. Na próżno więc jest oczekiwać i szukać blasków tego świata. Owa Światłość zstępuje z góry i trwa na wieki. Przychodzi do nas w sakramentach Kościoła.
Oczekujemy w życiu wielu rzeczy. Mają one często wymiar materialny, a chyba rzadziej duchowy. Rzeczy doczesne, choć potrzebne, dają tylko doraźne rozwiązania. W Adwencie trzeba intensywniej uczyć się oczekiwania na Osobę niż na rzecz. Najpierw na osoby wokół nas, które Bóg stawia na naszej drodze. Oczekiwać poprzez cierpliwość na odnowienie relacji z bliskimi i innymi w pobliżu. Wtedy stajemy się szerzej otwarci na najważniejsze oczekiwanie i spotkanie życia – z Bogiem osobowym, który przynosi nam rozwiązania wieczne i trwałe. Wszystkie błyskotki i świecidełka tego świata nikną w blasku światłości przychodzącego Boga. Bóg pragnie nauczyć nas mądrze oceniać dobra doczesne, a nade wszystko miłować to, co wieczne.
Psalm responsoryjny: Ps 96 (95), 1-2. 3 i 10ac. 11-12. 13
Jesteśmy zaproszeni by „śpiewać Panu pieśń nową” Wszystko, co działa Bóg, jest dla nas nowe. W Bogu nie ma „starości”, choć z naszej perspektywy czas ucieka i przemija. Nowość w Bogu to życie łaską i wiecznością. On wszystko odnawia poprzez tchnienie życia. Kiedy Bóg przychodzi, to wszystko nabiera perspektywy życia i nieśmiertelności. To niezwykłe działanie Bożej łaski napełnia wszystko radością i szczęściem nieprzemijającym. My, z naszej strony, na nowo i nieustanie śpiewamy naszemu Bogu hymn wdzięczności.
Ewangelia: Mt 18, 12-14
Przypowieść „o zagubionej owieczce” można by zatytułować: „o odnalezionej owieczce”. Taka perspektywa rzuca inne światło na sens przypowieści. Jest spojrzeniem od strony miłosiernego Boga Ojca, który nie chce, aby zaginął nawet jeden z tych najmniejszych. Chrystus mówi o Ojcu, który jest w niebie. Jest to, więc komentarz i rozwinięcie prologu Modlitwy Pańskiej. Ukazuje nam troskę i miłość Boga oraz nastawienie, z jakim powinniśmy rozpoczynać modlitwę. Bóg – Dobry Pasterz nie czeka biernie na powrót zabłąkanej owieczki. On sam wyrusza w drogę na jej poszukiwanie. Obraz ten jest zachętą i typem prawdziwego Adwentu. Nie skupia się na pasywnym oczekiwaniu, ale na działaniu i poszukiwaniu „najmniejszych”, by na nowo przyprowadzić ich do Owczarni Pańskiej. W tej drodze często paraliżuje nas strach i pogarda dla tych „najmniejszych”, odrzuconych w oczach świata. Owocem oczekiwania adwentowego jest lekcja miłości, aby w życiu przełamać lęk i nie kierować się negatywnym nastawieniem i niechęcią, które unieruchamiają poszukiwanie choćby jednego „najmniejszego”, zabłąkanego i zagubionego.
Co? Gdzie? Kiedy?
