Bliskość Boga

Każda godzina życia dana jest po to, abyśmy ją w sposób odpowiedzialny przeżyli i wykorzystali. Ilu z nas chce i potrafi trwać w cierpliwości, pokorze, a przy tym nie zaniedbywać zleconych mu obowiązków? Jakże często nie potrafimy być wierni chrześcijańskiemu powołaniu! Brakuje nam ufności, jaką w sercu nosiła Maryja, przez Boga wybrana na matkę Jego Syna. Maryja, świadoma swego posłannictwa, z ufnością i przekonaniem powiedziała: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego”. Stała się najszczęśliwszą kobietą na ziemi. Jest rękojmią i gwarancją człowieczeństwa, obecności natury ludzkiej w mającym przyjść na świat Bogu. Zaufała bezbrzeżnie, nadal pozostając, żyjąc w trudnej ziemskiej rzeczywistości. Uczmy się od Maryi, wzorujmy na Niej. Prostujmy swe myślenie i postępowanie. Nadzieja jest zarzewiem działania, oparciem, pomocą w zmaganiach z trudami codzienności.

Oczekujemy Bożego Narodzenia, czuwając wraz z Maryją w czasie Mszy Świętych roratnich. Powtarzamy słowa: „Oczekujemy Twego przyjścia w chwale”. Psalmista woła: „Przybądź, o Panie, Tyś jest Królem chwały”, stawia pytanie: „Kto wstąpi na górę Pana, kto stanie w Jego świętym miejscu?” i zaraz odpowiada: „Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca, który nie skłonił swej duszy ku marnościom”. Przygotowujemy się do Wigilii, do łamania się opłatkiem, składania życzeń. Adwent budzi w nas uczucia, których nie uświadamiamy sobie w innych okresach liturgicznych. Wpisany w dzieje zbawienia, skończy się w chwili naszej śmierci. Gdy wszystko się wypełni, będziemy sądzeni z miłości.

Pozwólmy Jezusowi narodzić się w „stajni” naszego życia! Stawajmy się ludźmi „rąk nieskalanych i czystego sera”, dusze wznośmy ku niebu. Już niedługo stanie się wielka cisza, a świat przemieni się w radość: „Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna” (Mt 1,23). Mając taką perspektywę, warto podjąć trud prostowania dróg życia na przyjście Pana. Ostatnia niedziela Adwentu daje nam kolejną życiową szansę: zacząć od nowa, stać się czytelnym znakiem obecności Boga w świecie. Uwierzmy, że kiedy czas się wypełni, Chrystus przyjdzie pełen chwały i mocy. Pomocą niech nam będzie Msza Święta. To w niej najpełniej spotykamy Chrystusa. Nim napełnieni, możemy, tak jak Maryja, zanieść Go światu, który mimo pozorów obojętności jest głodny Boga.