Joanna nie widzi też powodów, by tworzyć odrębne prawa obywatelskie tylko dla niektórych osób, uznawanych, lub uznających się, za „inne”. Całą tę politykę antydyskryminacyjną uznaje za kłamstwo. Źle traktować nie wolno nikogo. Natomiast osoba homoseksualna, uważa Joanna, powinna móc stanąć w prawdzie swoich emocji i swojej determinacji – biologicznej i psychologicznej. A uniemożliwia jej to mówienie „Tak ci wolno; rób, co chcesz”. I w ten sposób osoby homoseksualne przenicowują nasz świat.
Joanna uważa, że słowo „homofobia” jest z gruntu nieprawdziwe, bo sztucznie wykreowane. Nie ma mowy o żadnym lęku, czyli fobii. Problem w tym, że zachowanie homoseksualne narusza tabu seksualne większości osób. A każdy ma prawo bronić swoich granic. Tabu seksualne zabezpieczało nas w przeszłości przed złamaniem zasad, które groziły porządkowi społecznemu i biologicznemu, jak choćby tabu kazirodztwa. Naruszenie jednego tabu może spowodować erozję innych i lawinę kolejnych naruszeń. Joanna twierdzi, że świat, który przyjmie reguły gry wojujących homoseksualistów, polegnie, bo zniszczy naturalnie wdrukowane tabu seksualne.
Wolnoć, Tomku…
– Gejom nie trzeba „nad-praw” odnoszących się do związków. Im należy pozwolić mówić o emocjach: jak się czują z tym, kim są – mówi Joanna.
Jest sojusznikiem swojego syna, ale jednocześnie uważa, że homoseksualista powinien sam skonfrontować się ze swoim homoseksualizmem, a nie przerzucać to na świat i wywracać go do góry nogami. Jeśli ze swoją orientacją seksualną nie może nic zrobić, powinien ją przynajmniej uprywatnić.
Dla zdrowia psychicznego ważna jest afirmacja siebie jako człowieka. Człowiek musi czuć, że jest w porządku – to Joanna wie jako psycholog kliniczny. Taki stan jest mało dostępny nawet tak zwanemu normalnemu człowiekowi. Nie pomoże gejom przeinaczanie świata na własną modłę. Joanna nie zgadza się więc na małżeństwa jednopłciowe i nie czeka na ślub swojego syna, ani nawet na sztucznie powołane na świat wnuki. Nie zgadza się też na adoptowanie dzieci przez gejów.
Jako matka geja twierdzi stanowczo, że jej syn nigdzie i nigdy nie był i nie jest dyskryminowany: ma prawa wyborcze, także czynne, dostęp do edukacji, służby zdrowia, pomocy prawnej. Od rządzących Joanna oczekuje dobrej polityki mieszkaniowej, podatkowej i takiego prawa pracy, by jej syn nie musiał tracić zdrowia na dwóch etatach i dodatkowych zleceniach – i nie dlatego, że jest gejem, ale dlatego, że jest obywatelem. Jednak nie oczekuje „prawa”, zgodnie z którym mógłby mieć męża – bo to przeczy rzeczywistości. Dziwi ją, że autorytety prawne potrafią lamentować nad majstrowaniem przy KRS, a nie widzą nic złego przy zmianie art. 18 konstytucji definiującego małżeństwo. A to przecież może mieć wpływ na kolejne pokolenia, a tym samym na kształt państwa.
Długo nie wiedziała, jak pomóc synowi. Dziś wie, że nie może zrobić nic więcej, niż wspierać go w jego człowieczeństwie. Pragnie dla niego dobrego i spełnionego życia. Pragnie świata, w którym po jednej stronie jest gej żyjący w godności, a po drugiej – społeczeństwo, któremu nie burzy się struktur i tabu seksualnego. Homoseksualistom życzy akceptacji samych siebie bez woli dekonstruowania społeczeństwa. A sama wciąż uczy się być matką geja.
Personalia bohaterów zostały zmienione.
Co? Gdzie? Kiedy?
