O CZYM MÓWIĄ LICZBY?
Presja ze strony środowisk LGBT, by przyjąć wszelkie postulowane przez nie prawa i uznanie tego dążenia za oczywistość daje wrażenie, że skłonności homoseksualne są stałe. Tymczasem odkrycie w sobie skłonności homoseksualnych nikogo nie determinuje do końca życia. Linda Diamond, badaczka homoseksualizmu, od dawna pokazuje, że homoseksualizm, szczególnie w przypadku kobiet, jest zmienny i ulega wpływom zewnętrznym. Stwierdza też wprost: „Argumenty o niezmienności orientacji seksualnej są nienaukowe”. Środowiska LGBT konsekwentnie, nie zważając na wyniki badań naukowych, omijają brak odpowiedzi na jedno z podstawowych pytań: jakie są przyczyny homoseksualizmu.
Globalny przyrost osób deklarujących skłonności homoseksualne daje się zauważyć szczególnie w młodym pokoleniu, a więc wśród osób, które kształtują lub dopiero ukształtowały swoją seksualność. Według Raportu Instytutu „Ona i On”, to skutek nie tylko wpływów kultury i mody, ale także tzw. równościowej edukacji seksualnej, którą pokazuje film „To nic takiego”.
Jak edukacja i atmosfera równościowa wpływa na umysł młodego człowieka? Promuje równouprawnienie społeczne, a między wierszami sprzedaje fałszywy przekaz, że homoseksualizm jest wrodzony, niezmienny i nie ma żadnych negatywnych skutków ubocznych (np. zdrowotnych.). To może zachęcać młodzież to eksperymentów. „Jeśli młodzież zasmakuje w różnorodności seksualnej, co stoi na przeszkodzie, aby przyjąć etykietkę np. biseksualizmu? Skoro to nic innego się nie liczy jak subiektywne stwierdzenie… Dodajmy, że młode osoby np. w USA są otoczone przez wszechobecne kluby przyjaciół gejów i lesbijek, treningi równościowe i specjalne tęczowe parady dla młodzieży” – czytamy w Raporcie.
HIPOTEZA „NABYWANIA”
Dane ze szpitali dziecięcych na temat wzrostu przypadków dysforii płciowej (obecnie nazwanych zaburzeniami identyfikacji płciowej), które podaje Raport Instytutu „Ona i On”, potwierdzałyby w części przypadków hipotezę o nabywaniu skłonności homoseksualnych w wyniku wpływu zewnętrznego. W klinice GIDS w Londynie liczba konsultacji wzrosła z 678 przypadków w latach 2014-2015 do 2590 w latach 2018-2019. Starsze dane z kliniki, które odtworzono na podstawie artykułów prasowych, pokazują, że od lat 2009-2010 do lat 2018-2019 nastąpił przyrost o 2670 proc.
Alarmujące są też doniesienia Szwedzkiej Agendy Zdrowia (Sweden’s Board of Health and Welfare). Tam liczba diagnoz dzieci z dysforią płciową wzrosła o 1500 proc. pomiędzy rokiem 2008 a 2018 wśród biologicznych dziewcząt w wieku 13-17 lat. W samym Szpitalu Dziecięcym Astrid Lindgren w Sztokholmie liczba dzieci z zaburzeniami identyfikacji płci wzrosła z blisko zera w 2000 r. do 197 przypadków w 2016 r.
Czy są inne wyjaśnienia tego stanu rzeczy niż hipoteza o nabywaniu? Według Gallupa, trendy wzrostowe można uzasadnić większym poczuciem komfortu osób ankietowanych i zabezpieczeniem poufności danych. Jednak jeśli tak jest, to liczby powinny rosnąć w każdej grupie wiekowej.
Pomijając inne kwestie, ważnym problemem związanym z homo- czy transseksualizmem jest fakt, że prowadzą one do bezpłodności związków. Raport Instutytu „Ona i On” przywołuje ciekawą symulację z książki Beaty Wieczorek „Homoseksualizm. Przegląd światowych analiz i badań”.
Uproszczony model bierze pod uwagę tylko jeden czynnik: coraz więcej dzieci o orientacji nieheteroseksualnej wychowywanych w tzw. tęczowych rodzinach. Według symulacji, po 350 latach nastąpiłoby w ten sposób całkowite wysycenie populacji osobami homoseksualnymi. Jak uniknąć takiego scenariusza?
Globalne trendy nie tylko niepokoją, ale wręcz alarmują. Jeśli chcemy przeciwdziałać takim tendencjom, już dziś trzeba zastanowić się, jakie treści trafiają do pokolenia młodych Polaków. Afirmatywne przekazy mogą zachęcić młode osoby do eksperymentowania i zaspokajania ciekawości, a tym samym wywołać duże zamieszanie w kwestii naturalnego rozwoju tożsamości płciowej i seksualnej u dzieci i młodzieży. Jednak refleksja musi przełożyć się na konkretne zapisy prawne, które pozwolą skutecznie działać w tej kwestii.
Co? Gdzie? Kiedy?
