„A moja dusza będzie żyła dla Niego”, śpiewa autor psalmu. Dzisiaj jeszcze piękniej uświadamiamy sobie, że życie duszy ma swoje rytmy, podtrzymywane jest modlitwą, Eucharystią, rozmową z Bogiem, byciem z Nim. Ma swoje choroby, słabości, które trzeba leczyć w Sakramencie Pokuty i Pojednania.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: s. Anna Juźwiak AP
Pierwsze czytanie: Hbr 12, 1-4
Jezus jest wzorem doskonałego maratończyka. Nigdy nie ustał w drodze do Ojca. Często widzimy na naszych ulicach ludzi, którzy mijają nas w biegu, ćwicząc jogging w słuchawkach na uszach. Trenowanie biegu wymaga determinacji, dobrej organizacji czasu, dyscypliny, wytrwałości. Stosując taką samą strategię, jak najlepsi sportowcy, patrząc na Jezusa, biegnijmy w naszych życiowych zawodach. Każdy według własnego rytmu, na miarę swoich sił i zasobów.
Aby biec, trzeba zostawić ciężary. Dzięki temu poruszamy się lżej i szybciej. Tym ciężarem mogą być obciążające nas rozterki, smutek, zniechęcenie, brak wiary w siebie i innych, a czasem i w Boga. Złamaniem na duchu może być zmęczenie, które dzisiejszy człowiek odczuwa przy narastającym tempie życia, natłoku zadań, pracy, nauki, pędu do bycia efektywnym.
Chrześcijanin biegnie jak Chrystus, wie, po co, dla kogo i dokąd. Dynamiczny charakter chrześcijaństwa otwiera nam możliwości nieustannego ćwiczenia się i zaczynania na nowo, każdego dnia. Celnie określił taką postawę bł. Jakub Alberione, założyciel Rodziny Świętego Pawła: „Iść do przodu, każdego dnia po troszeczku”.
Psalm responsoryjny: Ps 22,26-28.30-32
„A moja dusza będzie żyła dla Niego”, śpiewa autor psalmu. Dzisiaj jeszcze piękniej uświadamiamy sobie, że życie duszy ma swoje rytmy, podtrzymywane jest modlitwą, Eucharystią, rozmową z Bogiem, byciem z Nim. Ma swoje choroby, słabości, które trzeba leczyć w Sakramencie Pokuty i Pojednania. Nierzadko zapominamy o tym cichym i ukrytym życiu, o które należy codziennie dbać, troszczyć się i odnawiać je. Życie duszy jest wieczne i o tym przypomina nam dzisiejszy psalm. Wyśpiewujemy radość z tego, że pokolenia, które po nas przyjdą i ci, którzy obecnie „śpią w ziemi”, będą oddawać pokłon Bogu. Wszyscy nieustannie adorują Boga. Czas już się nie liczy, ważna jest wieczność.
Ewangelia: Mk 5,21-43
Dwie splecione ze sobą historie. Jair proszący o zdrowie dla swej córki oraz kobieta cierpiąca na krwotok spotykają się przy Jezusie. Widzimy przedziwną postawę Jezusa. Odpowiadając na prośbę Jaira, idzie do jego córki, ale zatrzymuje się i nie śpieszy, kiedy chora kobieta dotyka się Go. Chrystus jej nie odgania, nie śpieszy się, zatrzymuje się tylko dla niej.
W naszym życiu istnieje pewne ryzyko. Mogę przeżywać jakieś wydarzenie jako chwilowy nawias, przerwałem coś, a potem do tego wracam. W ciągu dnia mamy wiele rzeczy, historii, naglących spraw, tak, jak w życiu Jezusa, wiele naglących przypadków. Dzisiaj mogę zobaczyć, że Jezus pozwala się ukierunkować wydarzeniom, które mają miejsce. Mogę spodziewać się, że Jezus postąpi w pewnym porządku: najpierw zajmie się Jairem, a potem inną sprawą, np. zatrzymującą Go kobietą. Ale tak nie jest.
Jezus pozwala się rozproszyć temu, co się wydarza. Zajmuje się tym, co przerywa Jego podróż, plan. Życie Jezusa i nasze składa się z wielu przerw. Bóg uczy nas dziś, żebyśmy pozwalali się uwarunkować czemuś innemu, co przydarza się nam w nieoczekiwany sposób. Uczy nas odkrywania cierpliwości, aby oddać na nowo wartość i godność rzeczom, sprawom, które się zdarzają.
Nasze historie się splatają, Życie jednego nie jest przeżywane kosztem drugiego, lecz jest życiem, w którym każdy ma do opowiedzenia własną historię. Chrystus wchodzi w tę historię, by nieść pokój, uzdrowienie, zbawienie.
Co? Gdzie? Kiedy?
