Komentarze do czytań - Wtorek w oktawie Wielkanocy

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Ks. dr Leszek Rasztawicki

Pierwsze czytanie: Dz 2,36-41

Święty Piotr napełniony mocą Ducha Świętego kieruje pierwsze słowa o Zmartwychwstaniu do Żydów w Jerozolimie. Izrael był szczególną własnością Pana i Bóg ma w nim upodobanie. Teraz święty Piotr zapowiada nowy etap w historii Izraela. Jest to odnowiony Izrael zbudowany na Męce, Śmierci i Zmartwychwstaniu Jezusa, czyli Kościół Chrystusowy, który zostaje napełniony Duchem Świętym. Bóg zaprasza do zawarcia nowego Przymierza, które naznaczone jest Krwią i Męką Chrystusa.
Sercem i źródłem Kościoła jest rozważanie Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Jezusa, a jego ostateczne wypełnienie nastąpi przy powtórnym przyjściu Jezusa. Kościół jest zbudowany na fundamencie Apostołów, którzy są pierwszymi świadkami Życia, Śmierci i Zmartwychwstania Boskiego Mistrza. Ten mandat i posłannictwo otrzymali od samego Jezusa.
Święty Łukasz ukazuje efekt przepowiadania świętego Piotra, którym jest nawrócenie pierwszych Żydów i przyjęcie chrztu w Imię Jezusa. Chrzest jest odpuszczeniem grzechów i otrzymaniem w darze Ducha Świętego. Tworzy się nowa społeczność, nowy i przemieniony Izrael. Bóg niweluje różnice i podziały między ludźmi, by stworzyć jedną rodzinę w miłości Chrystusowej. Wszyscy stają się jednością we Krwi Jezusa. Zbawcze dzieło Jezusa ma na celu zniwelowanie dystansu. Św. Paweł dopowie tę prawdę, ogłaszając „Teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa” (Ef 2,13).

Psalm responsoryjny: Ps 33, 4-5.18-19.20 i 22

Psalm 33 jest hymnem na cześć Boga. Po zachęcie i wezwaniu do uwielbienia Boga są ukazane czyny zbawcze, za które sprawiedliwy powinien dziękować Bogu. Bóg przede wszystkim jest godny zaufania. Boga należy uwielbić w dwóch aspektach. Pierwszym miejscem kontemplacji jest Słowo Boże, które zawsze przynosi dobro i błogosławieństwo. Drugą sferą uwielbienia są dzieła zbawcze, stworzenie świata i jego odkupienie. Bóg zawsze troszczy się o wszystkie stworzenia, które wyczekują i pragną Jego łaski i pomocy. Dlatego ufnie woła w imieniu wspólnoty wierzących o łaskę i nadzieję. Pan zawsze odpowie ludowi bogobojnemu, którego ogarnia bojaźń Boża i który czci Jego święte Imię.

Ewangelia: J 20,11-18

Maria Magdalena jako pierwsza ujrzała odsunięty kamień do grobu. Przerażona pobiegła, aby przekazać tę wiadomość Apostołom. Piotr i Jan stają się świadkami pustego grobu i powracają do „siebie”, do swoich zajęć. Natomiast Maria Magdalena nie kończy poszukiwań. W przeciwieństwie do Apostołów powraca do pustego grobu. Nie jest w stanie opuścić miejsca, gdzie ostatnio widziała Jezusa. Pozostaje tam w rozpaczy, w wielkiej tęsknocie za umiłowanym Panem. Płacze z powodu nieobecności Oblubieńca. Jest pełna smutku, ponieważ miłuje Jezusa, a nie znajduje Go. Jego zniknięcie z grobu przenika jej serce w żalu nieutulonym.
Sytuacja zmieniła się diametralnie, kiedy ujrzała i poznała Jezusa, a dokładniej to sam Jezus ukazał się jej i dał się poznać. Jest to dar wielkiej łaski i miłości Jezusa dla tych, którzy Go poszukują i miłują całym sercem. Trud poszukiwań i smutek zostają zamienione w radość niewysłowioną. Do Boga należy dawanie prawdziwej radości i szczęścia bez miary. Przejście ze smutku do radości to także nasze zmartwychwstanie. Św. Paweł powie: „Radujcie się zawsze w Panu, jeszcze raz powtarzam: radujcie się!” (Flp 4,4).