Komentarze do czytań - Wtorek, III Tydzień Adwentu, wspomnienie św. Jana od Krzyża

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: s. Anna Juźwiak AP

Pierwsze czytanie: So 3, 1-2. 9-13

Czyste wargi są w Biblii symbolem szczerości i czystości serca. Wizja proroka Sofoniasza przybliża nam przyszłą rzeczywistość ponownego przyjścia Pana. W okresie Adwentu oczekujemy Jego nadejścia i dopełnienia jedności, której tak bardzo nam dziś potrzeba. W polaryzującym się społeczeństwie silnie wybrzmiewa zaproszenie do wspólnego myślenia i rozmowy w Kościele i o Kościele. Synodalność, nad którą mamy w tych latach pracować jako wspólnota Kościoła, ma się przejawić we wspólnym wsłuchiwaniu się w Ducha Świętego, który „zawsze zaskakuje”, jak powtarza papież Franciszek. Chodzi o pokorę serca i umysłu, aby przyjąć prawdę najpierw o sobie, potem o drugim człowieku.
Jednomyślność przywołuje fragment z Dziejów Apostolskich, gdzie Apostołowie modlą się razem, szukając rozwiązań dla całego Kościoła. Aktualny czas trwania Synodu o synodalności, czyli „podążania razem”, jest właśnie czasem czystych warg i służby w jednomyślności, choć w różnorodności kultur, tradycji i języków, jakie tworzą nasz Kościół. W dokumencie przygotowawczym do Synodu czytamy, że „perspektywa ’podążania razem’ jest szersza, obejmuje bowiem całą ludzkość, której ’radości i nadzieje, smutki i lęki’ dzielimy (GS, n. 1)”.

Psalm responsoryjny: Ps 34, 2-3. 6-7. 17-18. 19 i 23

W dzisiejszym psalmie przywołane są usta człowieka, które wielbią i błogosławią Boga. Jak bardzo ważne są wargi, które są naszym narzędziem mowy, komunikacji, relacji. Ustami wołamy do Boga, aby przyszedł nam z pomocą. Z ust wylewają się potoki słów, przekraczając nasze wargi, jak woda, gdy wylewa się z morza, przekracza jego brzeg.     Psalmista uwrażliwia nas na modlitwę i słowa, a Ewangelia podkreśla, że z obfitości serca mówią jego usta (Łk 6,45). A Pan słyszy każdy szept, krzyk i niewypowiedziane słowo, które jest wypowiedziane bez poruszania warg.
Papież Franciszek podaje nam takie pocieszające przesłanie: Wszyscy mamy ten głos w swoim wnętrzu. Głos, który wydobywa się spontanicznie, nad którym nikt nie ma kontroli, głos, który zadaje sobie pytania o sens naszego wędrowania tu, na ziemi, zwłaszcza wtedy, kiedy jesteśmy w ciemnościach (Audiencja generalna 6 maja 2020; opoka.org.pl/biblioteka).

Ewangelia: Mt 21, 28-32

Opamiętanie to konsekwencja namysłu i rozsądku, przyzywanie daru, jaki otrzymaliśmy od Stwórcy: rozumu. Tak bardzo potrzeba nam dzisiaj zdrowego rozsądku w publicznych debatach i w codziennym życiu. Tak wielu ludzi jest zagubionych, bo nie potrafią używać naturalnie danego im rozumu. Módlmy się często o ten Dar, dar nadprzyrodzony, który jest sprawnością wnikania w głębię rzeczywistości, widzeniem związków, zależności między rzeczami, zjawiskami. Darem rozumu jest wizja całościowa i piękna całej rzeczywistości. Rozum zbliża nas do rzeczy. Myślimy więc o Bogu, ludziach, o rzeczach na sposób dobry, według klucza pozytywnego, konstruktywnego, szczęśliwego.
Dar rozumu, oświecony darem Ducha Świętego, doprowadza nas do zastanowienia się, do zmiany zdania, do uznania prawdy, którą pokazuje nam Chrystus. Można przytakiwać Bogu bez żadnego namysłu i wnikliwego spojrzenia w głębię rzeczywistości i nie wejść na prawdziwą drogę nawrócenia. Można również zbuntować się, ale używając rozumu opamiętać się i zawierzyć Bogu.