Komentarze do czytań - Środa, XXVI Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: ks. Waldemar Kluz

Pierwsze czytanie: Hi 9, 1-12. 14-16

Byt kształtuje świadomość. Człowiek postrzega świat przez warunkujące okoliczności osobistego poznawania. Hiob pogrążony w cierpieniu nie utracił zdolności słuchania przyjaciół, którzy przychodzą do niego. Choć rady znajomych przybyłych do człowieka w cierpieniu można oddać przysłowiem: nie zrozumie syty głodnego, to ów mąż cierpienia potrafi prowadzić rozmowę z otoczeniem, z tymi, którzy mają zupełnie inny pogląd na zaistniałą sytuację. Doświadczany bólem wypowie prawdę ponadczasową: Bogiem nie można, nie da się manipulować nawet doświadczywszy niewyobrażalnego dramatu. Jak człowiek może być przed Bogiem prawy? Gdyby się ktoś z Nim prawował, nie odpowie raz jeden na tysiąc. W głębszym poznawaniu rzeczywistości wokół nas może pomóc postawa zasłuchania, ciszy wypełnionej nadzieją oczekiwania i zaufania. Cisza nie musi być tępa, nasączona napięciem, przeciwnie, może być ukierunkowana ku Tajemnicy Boga i życia człowieka. Ciemne momenty życia, niezrozumiałego i niezawinionego cierpienia mogą nam uświadamiać, że mniejsze jest poznanie Boga przez człowieka niż Jego znajomość. W trudzie przerastającym niejednokrotnie nasze możliwości całą troskę warto powierzyć Bogu. Adolfo Nicolas, zmarły przed ponad dwoma laty generał jezuitów i wieloletni misjonarz na Dalekim Wschodzie, wracając w podeszłym wieku z Rzymu do Azji (na Filipiny i do Japonii), zapytany, jakiej wskazówki udzieliłby ludziom wracającym po latach do modlitwy lub odkrywającym jej znaczenie, powiedział: Po pierwsze, aby zamilkli.

Psalm responsoryjny: Ps 88 (87), 10b-11. 12.13 14-15

Kompozycje psalmów są oddaniem w słowach głębokich stanów wewnętrznych człowieka. Nieliczne są miejsca i sytuacje w świecie, gdzie człowiek staje w prawdzie sam przed sobą i drugą osobą. Modlitwa wyrażana słowami psalmów jest takim miejscem, gdzie człowiek ma szansę stanąć w maksymalnej szczerości przed sobą i Bogiem. Dzisiejszy psalm jest zwróceniem się i wołaniem do Boga, z intencją, aby dotarły do Niego słowa człowieka z głębokości serca. Kiedy uroki zwyczajnego życia opadną niczym zasłony, a przeżycia nie dają żadnego lub prawie żadnego pocieszenia, człowiek woła ku Bogu, ku Temu, od którego pochodzi. Stworzenie nie może funkcjonować w oddzieleniu od swego źródła, zatem każdego dnia nasze serce zwraca się ku Bogu.

Ewangelia: Łk 9, 57-62

Historyczne chodzenie Jezusa po ziemi i Jego styl życia powodowały, że świadkowie nie mogli pozostawać obojętni wobec Niego. Wielu Nim wzgardziło, zanegowało Jego tożsamość i misję, czego kulminacyjnym momentem było ukrzyżowanie. Niektórzy jednak, dotknięci postawą Pana, chcą iść za Nim. Jezus oczekuje nie tyle deklaracji słownych pod wpływem chwilowego zachwytu, ile czeka na zdecydowane opowiedzenie się za Nim. We wspólnej drodze z Nim potrzebny jest radykalizm. Kiedy Pan woła, nie należy się ociągać, zwlekać, odkładać na inny czas i okazję wyruszenia w drogę. Jeden z katolickich misjonarzy, powracający z pracy w Afryce na emeryturę do swojej ojczyzny, wyznał: Przez całe życie wołałem do Jezusa: Oto ja, poślij mnie. Panie, poślij mnie tam, gdzie Ty jesteś. Czasy współczesne w naszej kulturze charakteryzują się zmiennością chwili i niezdecydowaniem w radykalnych wyborach ewangelicznych. Możemy dzisiaj pokornie prosić Jezusa, abyśmy pośród zmienności świata wznieśli nasze serca tam, gdzie są prawdziwe radości  i wartości, opowiadając się jednocześnie w sposób zdecydowany za życiem według zasad Ewangelii.