Przyczyną niewoli człowieka jest grzech. Tej niewoli podlega każdy człowiek, bez względu na pochodzenie.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: s. Maria Agnieszka od Wcielenia i Paschy Jezusa OCD
Pierwsze czytanie: Dn 3,14-20.91-92.95
Dziś Słowo Boże ukazuje nam kolejne osoby będące w niebezpieczeństwie śmierci, kolejny też raz widzimy postawę zawierzenia, na którą odpowiada Bóg. Jak w przypadku Zuzanny z poniedziałkowego czytania Bóg zainterweniował za pośrednictwem człowieka, tak trzem młodzieńcom posyła na ratunek anioła. Dla Boga nie ma granic, by ratować człowieka. Przyjdzie czas, że zainterweniuje przez własnego Syna.
Tymczasem widzimy trzech młodych Izraelitów, gotowych oddać życie za wierność swemu Bogu. Co ważne, nie stawiają Bogu warunków: deklarują wierność bez względu na to, czy Bóg wybawi ich z ręki pogańskiego króla, czy też nie. Mamy tu bardzo ważną wskazówkę: wierność nie jest transakcją handlową z Bogiem. Jest ona natomiast osobistą decyzją, osobistą odpowiedzią na łaskę wiary. Jest prostą konsekwencją rozpoznania obecności Boga w nas i wokół nas. On zobaczy tę wierność i doceni ją. W jaki sposób to wyrazi – pozostaje Jego wyborem. Bóg jest wolny. Zawsze jednak Jego odpowiedzią będzie dar pełni życia – czy to tutaj, czy dopiero po śmierci. Pełnia życia: czy potrafię ją sobie zdefiniować, opierając się na najgłębszych i najczystszych pragnieniach mojego serca? Czy wystarczy mi wiary, by na nią czekać i jej pragnąć tak długo, jak zechce Bóg, pośród takich niedogodności życia, jakie mi się przydarzają?
Psalm responsoryjny: Dn 3,52.53-54.55-56
Kantyk trzech młodzieńców to modlitwa uwielbienia w tyglu doświadczeń. Trzeba mieć ogromny dystans do siebie i swoich spraw, aby będąc w rozpalonym piecu, śpiewać o chwale Boga.
Co jest moim rozpalonym piecem? W jakim stylu przez niego przechodzę? Bóg jest godzien czci i chwały bez względu na moją osobistą sytuację. Póki żyję dla siebie, takie słowa budzą opór i złość. Gdy żyję dla Boga, wyrażają one moją wewnętrzną prawdę i są oczywistością. Więcej nawet, są radością serca, bo przecież jeżeli Bóg żyje „w chwale i świętości”, to tym lepiej dla mnie, który kiedyś do Niego dołączę. A również i teraz nie jestem sam, skoro On „spogląda w otchłanie”.
Ewangelia: J 8,31-42
Jesteśmy świadkami trudnego dialogu między Jezusem a „Żydami”, którzy w Ewangelii św. Jana oznaczają przeciwną Jezusowi część narodu wybranego. Dialog rozgrywa się w świetle słów „prawda was wyzwoli”. Źródłem prawdy jest nauka Chrystusa. Jaka więc to nauka?
Po pierwsze: przyczyną niewoli człowieka jest grzech. Tej niewoli podlega każdy człowiek, bez względu na pochodzenie. Po drugie: wolność, czyli synostwo Boże, zyskuje się przez uznanie grzechu w sobie i przyjęcie zbawienia od Jezusa. To On z tego grzechu wyzwala, a przez to objawia nam Miłosiernego Ojca, tego jedynego Ojca, którego warto wybrać. Inni ojcowie (np. Abraham) bywają potrzebni jako etap drogi, ale ostatecznie chodzi o jedynego Ojca w niebie.
Dzisiejsza Ewangelia pozwala nam dostrzec pewien paradoks: grzech izoluje człowieka nie tylko od Jezusa, ale nawet od jego dotychczasowych wartości, skądinąd dobrych, choć fragmentarycznych i nie ostatecznych: „Gdybyście byli dziećmi Abrahama, to dokonywalibyście czynów Abrahama”. Jezus nie neguje wartości, którymi żyją Jego rozmówcy, ustawia je tylko we właściwej hierarchii.
Podważenie samego siebie (uznanie swojego grzechu), jak i poddanie Bogu swoich wartości, to trudne wymagania Jezusa. Niezbędne jednak, by człowieka doprowadzić do wolności.
Co? Gdzie? Kiedy?
