Moglibyśmy dokonać o wiele więcej dobra, ale nie czynimy go, bo liczymy tylko na siebie i na własne siły.
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: o. Dariusz Pielak SVD
Pierwsze czytanie: Pwt 6, 4-13
Dzisiejszy tekst z księgi Powtórzonego Prawa zawiera w sobie najważniejszą modlitwę Izraela – Szema, czyli „Słuchaj!”. Słuchaj, Izraelu, Pan jest Twoim Bogiem, Bogiem jedynym. W pobożności żydowskiej ta modlitwa zajmuje miejsce podobne do modlitwy „Ojcze nasz” w chrześcijaństwie. Żydzi odmawiają ją według zawartego w niej polecenia, „kładąc się spać i wstając ze snu”. Przy czym, modlą się nie tylko umysłem, ale również z pomocą zewnętrznych symboli, przywiązując niewielkie szkatułki z tekstem tej modlitwy na ręce i na głowie. Oddzielna szkatułka – mezuza – znajduje się na framudze drzwi wejściowych. Należy jej dotknąć, wychodząc z domu i wracając doń. Wszystkie te przedmioty jak gdyby nieustannie modlą się wraz z człowiekiem wierzącym, szepcząc mu: słuchaj Boga, kochaj Boga, czyń to z całego serca! Trochę szkoda, że ta modlitwa nie jest bardziej popularna wśród chrześcijan. My przecież też przez wiarę jesteśmy Izraelem i słowo Boże również do nas jest skierowane. Jakże ważne jest, abyśmy każdego dnia od rana otwierali swoje uszy na głos Boży, jak o tym mówi Psalm 95: „Obyście dzisiaj usłyszeli głos Jego, nie zatwardzajcie waszego serca!”.
Psalm responsoryjny: Ps 18, 2-3a.3b-4.47 i 51ab
W modlitwie psalmami warto niekiedy zwrócić uwagę na niewielką informację historyczną co do konkretnego tekstu. Możemy go znaleźć w Biblii. Nie pojawia się on w Brewiarzu, a tym mniej w tekście śpiewanym w liturgii. Dzisiejszy psalm zawiera następującą informację: „Sługi Bożego, Dawida, który wypowiedział do Pana słowa tej pieśni, gdy go Pan wybawił z mocy wszystkich jego nieprzyjaciół i z ręki Saula”. Ta informacja pozwala nam lepiej zrozumieć ducha psalmu – ten nieopisany entuzjazm modlącego się człowieka, tę miłość i oddanie. Nie każdy z nas jest w stanie tak żarliwie się modlić. Za mało mamy głębokich doświadczeń z Bogiem, za mało przeszliśmy życiowych perypetii, z których wyciągnął nas nasz Ojciec Wszechmogący, za bardzo liczymy na swoje siły. Niech wiara i żarliwość Dawida pomogą nas pogłębić relację z naszym Panem, Stwórcą i Zbawicielem!
Ewangelia: Mt 17, 14-20
Opowieść z dzisiejszej Ewangelii należy już do końcowego okresu misji Jezusa na ziemi. Od chwili powołania apostołów minęły już z pewnością dwa lata. Pan Jezus zdążył już wprowadzić ich w tajemnice królestwa, a nawet byli oni w stanie dokonywać cudów: „Panie, przez wzgląd na Twoje imię nawet złe duchy nam się poddają” (Łk 10, 17). Okazało się jednak, że ich wiara ma swoje ograniczenia i trafili na przypadek, który pokazał ich słabość, co wywołuje w Jezusie reakcję gniewu: „O plemię niewierne i przewrotne! Jak długo jeszcze mam być z wami?”. Te ostre słowa krytyki warto rozumieć w kontekście Psalmu 81: „Gdyby mój lud Mnie posłuchał, a Izrael kroczył moimi drogami: natychmiast zgniótłbym ich wrogów i obróciłbym rękę na ich przeciwników”. Słowa Jezusa nie są potępiające. Są raczej oburzeniem na to, że Jego łaska jest ignorowana, niewykorzystywana. Na to, że moglibyśmy dokonać o wiele więcej dobra, ale nie czynimy go, bo liczymy tylko na siebie i na własne siły. Nasza modlitwa nie jest poszukiwaniem Boga żywego, ale raczej spełnianiem obowiązku. I dlatego stajemy się jak mieszkańcy Nazaretu, gdzie Jezus „niewiele cudów mógł uczynić”. Może więc warto dziś poszukać łaski Bożej w jakiejś konkretnej sytuacji i pozwolić Panu Bogu działać?
Co? Gdzie? Kiedy?
