Dziewiczym aktem wiary Zachariasza jest nadanie imienia synowi: Jan tłumaczy się bowiem jako „Bóg okazał łaskę” – a dzisiaj łaskawości Boga Zachariasz już dowierza!
komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: ks. Błażej Węgrzyn
Pierwsze czytanie: Ml 3, 1-4. 23-24
Sama warstwa dosłowna tekstu nie przesądza jeszcze, czyje nadejście zapowiada prorok Malachiasz: czy anioł, Pan i Eliasz to jedna i ta sama osoba, czy też dwie albo trzy postaci; czy mowa jest o istotach boskich, czy też ludzkich? Potwierdza się, że „dzieła Boże Starego Testamentu stanowią figury tego, czego Bóg dokonał w pełni czasów w Osobie swego wcielonego Syna; gdy Kościół czyta Stary Testament, zgłębia w nim to, co Duch Święty, który mówił przez proroków, chce nam powiedzieć o Chrystusie” (por. KKK 128 i 702). Dopóki więc nie został objawiony Jan Chrzciciel, nie wiedzieliśmy, że to właśnie jego misję względem Jezusa przepowiada dzisiejszy fragment (zob. Mt 11, 10.14):
„Święty Jan Chrzciciel jest bezpośrednim poprzednikiem Pana, posłanym, by przygotować Mu drogi; Jan jest Eliaszem, który ma przyjść: mieszka w nim ogień Ducha Świętego i nakazuje mu iść jako poprzednikowi przed Panem, który przychodzi; Jan jest więcej niż prorokiem – Duch Święty wypełnia w nim swoje ‘mówienie przez proroków’, a przez to Jan jest ostatni w szeregu proroków zapoczątkowanym przez Eliasza; wreszcie, przez Jana Chrzciciela Duch Święty zapoczątkowuje to, co spełni z Chrystusem i w Chrystusie: przywróci człowiekowi podobieństwo Boże” (por. KKK 523 i 718-720).
Teraz zaś, mądrzejsi o wyjaśnienie tej podwójnej zapowiedzi – Jana Chrzciciela przez Malachiasza i Jezusa Chrystusa przez Jana – podebatujmy, tak „między nami chrześcijanami”: na ile ta podwójna zapowiedź, wszak zrealizowana, ma oddźwięk w naszym życiu; w jakiej mierze zapowiadany dzień Pański z dzisiejszego czytania jest istotnie naszym „dniem”; do kogo jest nam bliżej – do zagubionych słuchaczy Malachiasza czy do uczniów Jana Chrzciciela, którzy przeszli do szkoły Jezusa i odzyskali Boże podobieństwo (por. KKK 705)?
Psalm responsoryjny: Ps 25 (24), 4-5. 8-9. 10 i 14
Postarajmy się wczuć w tym psalmie w męskie serca Malachiasza i Jana Chrzciciela. W tym celu policzmy najpierw, ile razy pojawia się w nim motyw „drogi” („ścieżki”)… Zgadza się: pięć. W których zwrotkach…? Tak: w każdej. To utwór tych, którzy nie rozumieją, więc pytają. Prawdopodobnie sam Malachiasz nie pojmował do końca, co zapowiada; z pewnością zaś Jan Chrzciciel albo sam doświadczył niedobrowolnej chwiejności w wierze w Jezusa, albo uczynił się rzecznikiem wątpliwości swych uczniów (zob. Mt 11, 2-6). Tak czy inaczej, obaj mężczyźni zdobyliby się na modlitwę dzisiejszą pieśnią: Daj mi poznać Twoje drogi, Panie… Naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami… Prowadź mnie w prawdzie… Uczysz ubogich dróg swoich… Objawiasz czcicielom swoje przymierze… Czy i ja mam w zwyczaju „drążyć temat”, gdy nie rozumiem; pytać, gdy nie pojmuję; szukać, gdy jest zamknięte (por. Mt 7, 7-11)?
Ewangelia: Łk 1, 57-66
Po kilku dniach przerwy ponownie spotykamy Zachariasza, męża i ojca, który dziś osiąga dziewictwo wiary na wzór Maryi – bez zewnętrznego, fizjologicznego znaku, rzecz jasna, za to analogicznie od strony wnętrza: „Jezus, Nowy Adam, przez swe dziewicze poczęcie zapoczątkowuje nowe narodziny dzieci przybranych w Duchu Świętym przez wiarę. ‘Jakże się to stanie?’ (Łk 1, 34; por. J 3, 9). Udział w życiu Bożym nie pochodzi ‘z krwi ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga’ (J 1, 13). Przyjęcie tego życia jest dziewicze, ponieważ jest ono całkowicie udzielane człowiekowi przez Ducha” (KKK 505). Dziewiczym aktem wiary Zachariasza jest nadanie imienia synowi: Jan tłumaczy się bowiem jako „Bóg okazał łaskę” – a dzisiaj łaskawości Boga Zachariasz już dowierza!
Co? Gdzie? Kiedy?
