Komentarze do czytań - Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: ks. dr Leszek Rasztawicki

Pierwsze czytanie: Dz 10, 34a. 37-43

Przeżywamy dzisiaj największą tajemnicę wiary. Chrystus umarł na krzyżu, ale zmartwychwstał i żyje. W ten sposób otworzył bramy nieba dla wszystkich, którzy wierzą w Zmartwychwstałego i słuchają Jego głosu. W Wielkim Poście próbowaliśmy przy pomocy łaski Bożej dokonać nawrócenia i przemiany naszego życia. Teraz nawróciwszy się, mamy misję do wypełnienia. Chrystus wzywa nas i posyła do świata, abyśmy byli świadkami nadziei – Jego Męki, Śmierci i Zmartwychwstania.
Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego rozpoczynamy od ukazania uniwersalizmu zbawienia w Chrystusie. Święty Piotr wyrusza na tereny pogańskie dla głoszenia Ewangelii jako świadek zmartwychwstałego Pana. Przechodzi z Jerozolimy do rzymskiego miasta - Cezarei Nadmorskiej. Pod natchnieniem anielskim idzie na spotkanie z rzymskim urzędnikiem i jego całą rodziną. Głosi Chrystusa wśród pogan, nawołując do przyjęcia chrztu, nawrócenia i życia zgodnego z Ewangelią. Jego misja potwierdza, że Bóg nie ma względu na osoby, ale miły jest ten, który wypełnia Jego wolę.
Uniwersalizm zbawienia to powszechna wiara w Jezusa, aby otrzymać odpuszczenie grzechów i życie wieczne w Bogu. Nie jest on dostępny tylko dla wtajemniczonych, ale dla wszystkich, którzy przyjmą Jezusa jako Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego. Wiara w Imię Jezusa to jedyna brama dostąpienia łaski zbawienia. Także dzisiaj potrzeba przypominania i ukazywania na nowo znaków powszechności i jedności Kościoła, zachęcając wszystkich do nawrócenia i podążania za zmartwychwstałym Panem.

Psalm responsoryjny: Ps 118, 1-2, 16-17. 22-23

Kościół śpiewa dzisiaj radosne Alleluja, uwielbienie Boga w Chrystusie zmartwychwstałym. W tę radość wpisuje się Psalm 118, który prawdopodobnie był śpiewany w radosne Święto Namiotów. Przypomina ono wędrówkę na pustyni do Ziemi Obiecanej. Tam dokonały się najważniejsze wydarzenia w historii Izraela, Przymierze Boga z wybranym ludem, zaślubiny Boga z oblubienicą Izraelem.
Psalm zachęca nas do uwielbienia Boga. Motywacją jest dobroć (hebr. tob) i łaskawość (hebr. hesed). Oba te przymioty są kluczowymi w opisach działania Boga w Starym Testamencie. Taki jest Bóg i Jego istota jest niezmienna. Jeżeli człowiek tylko dostrzeże dobroć i łaskawość Boga i otworzy się na chwalenie Stwórcy, to przepełnia go radość i Boży pokój, niejako zostaje wchłonięty i przeniknięty szczęściem i miłością samego Boga.  

Drugie czytanie: Kol 3, 1-4

Zmartwychwstanie Chrystusa ukazuje cel i sens naszego zabiegania: Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi. Zatem cały wysiłek ma być ukierunkowany ku Niebu. Trzeba badać wszystko, co robimy, czy prowadzi nas to ku Bogu. W tej drodze konieczne jest oczyszczenie, które wyraża się w trudzie ziemskim, a zarazem nie może być zbytnim przywiązaniem do ziemskich obowiązków i przyjemności. Nie chodzi o jakąś „nirwanę”, czy emocjonalne oderwanie od tego świata, ale całkowite powierzenie swego życia Chrystusowi. Trzeba przejść przez śmierć z Chrystusem. Najpierw śmierć duchową, która jest zerwaniem z grzechem, bo i Chrystus umarł za nasze grzechy. Aby ofiara Chrystusa nie była daremna w naszym życiu i przyniosła owoce, konieczne jest z pomocą łaski Bożej zrywanie z grzechem. Grzech nie tylko oddala nas do Boga, ale jeszcze ściślej trzyma na ziemi i zamyka szczęście wieczne. Nie ma sensu umierać w grzechach, ale rzeczywiście zmartwychwstać z Jezusem do życia w łasce na ziemi, by kiedyś powstać z Chrystusem do wieczności.

albo do wyboru:

Drugie czytanie: 1 Kor 5, 6b-8

Święty Paweł wyjaśnia, w jaki sposób świętować Paschę w Chrystusie. Żydzi na pamiątkę wyjścia z Egiptu spożywają chleb niekwaszony. Symbolizuje on zbawienny pośpiech i gotowość ludu na wezwanie Boga do wyruszenia w drogę z niewoli ku wolności. Teraz nadszedł stosowny moment, by w tę drogę na nowo wyruszyć. Nie można się opóźniać i marnować czasu łaski i nawiedzenia. W ten sposób święty Paweł ukazuje nowy sens Paschy. Chrystus jest naszą Paschą, czyli ofiarą złożoną za nasze grzechy. Pascha chrześcijańska nabiera nowego wymiaru duchowego. Trzeba odrzucić starego człowieka z wszelką złością i przewrotnością, a budować nowego człowieka w Chrystusie na czystości i prawdzie. Ta pielgrzymka na nowo zaczyna się mocą Paschy Chrystusa.

Ewangelia: J 20, 1-9

W Tygodniu Wielkanocnym kobiety i apostołowie prowadzą nas wielokrotnie do pustego grobu. Pragną, abyśmy sami doświadczyli i uwierzyli, że nie ma tam Jezusa. Maria Magdalena posiada tutaj uprzywilejowane miejsce. To ona pierwsza przyjęła Ewangelię Zmartwychwstania, Dobrą Nowinę, że Chrystus pokonał śmierć i żyje. Doświadcza osobistego spotkania z Jezusem. Zmartwychwstały Pan posyła ją do wspólnoty Apostołów, do Kościoła, który odtąd będzie rozważał największe tajemnice wiary – Życia, Śmierci i Zmartwychwstania swego Pana.  
Życie nasze nie kończy się grobem. Pusty grób jest znakiem, że życie nie zamyka się jedynie tutaj na ziemi. Choć wszyscy bez wyjątku doświadczamy rzeczywistości śmierci, to zmartwychwstały Chrystus otwiera nową perspektywę życia ziemskiego i wiecznego. Nabiera ona nowego sensu w obliczu śmierci bliskich, przyjaciół i mojego umierania, bo przecież mamy powstać z Chrystusem do życia.