A jeśli Bóg cofnie przebaczenie?

Kontynuujemy motyw z poprzedniej niedzieli i mierzymy się z wyzwaniem trudności między nami a bliźnimi. Tydzień temu stawialiśmy pytanie: Co robić z tymi, którzy nam zawinili? Dziś idziemy krok dalej i pytamy: Ile razy mamy przebaczać?

Ktoś jest mi coś winien. Tamten mi zwyczajnie podpadł. Ona źle o mnie mówiła, a on wyrządził mi krzywdę. Jeszcze ktoś inny wykorzystał moją uczciwość lub wrażliwość, albo zaufanie… Ktoś kiedyś powiedział: Nie osądzaj innego tylko dlatego, że grzeszy inaczej niż ty. Przebaczenie jest chyba najtrudniejszą formą okazania miłości. Wymaga rezygnacji z uporu, który (troszkę naturalnie) pojawia się w nas.

Kodeks Hammurabiego (XVIII w. przed Chr.) formułował przepisy do konkretnych przestępstw. To dopiero była reforma sądownictwa! Wcześniej było tak, że każdy samodzielnie wymierzał sprawiedliwość. Wówczas mamy prawo, które można sprowadzić do sentencji: oko za oko, ząb za ząb. Jeśli ktoś cię uderzy i stracisz ząb, sprawiedliwe jest, aby winowajca stracił tylko jeden ząb; niesprawiedliwe jest pozbawienie go całej szczęki, spalenie domu i zabranie całego majątku. Na tamte czasy była to prawdziwa rewolucja.

Każdy z nas doświadcza przebaczenia ze strony Boga. Co by było, gdyby On się na nas obraził i przestał wysłuchiwać modlitw? Albo gdyby był złośliwy i okazywał przez to swoją wyższość? Mógłby tak zrobić, jest wolny w wyborach.

Podobnie jest z nami. Posiadamy wolną wolę i możemy zdecydować, w jaki sposób zareagujemy na kogoś, kto jest nam coś winien. Możesz iść za swoją naturalną chęcią obrażenia się, uderzenia kogoś lub odpłacenia pięknym za nadobne. Możesz też przyjąć w swoim myśleniu rewolucję, którą proponuje Jezus: kochaj i wybaczaj. Zawsze.

Siódemka to symbol doskonałości i pełni. Piotr pewnie sądził, że jego propozycja wybaczania siedem razy jest taka wspaniałomyślna. Mistrz rewolucjonizuje: przebaczaj 77 razy. Nigdy nie chowaj urazy. Zawsze kochaj. Nawet jeśli jest ci z kimś nie po drodze, jeśli wiele razy zaszkodził – próbuj mu wybaczać, niech ci nie będzie obojętny. Przebaczanie zaczyna się od tego, że nie chowamy urazy, nie pielęgnujemy jej w sobie, nie nakręcamy się.

Mocne słowa z Mądrości Syracha: „Złość i gniew są obrzydliwościami, których pełen jest grzesznik. Tego, który się mści, spotka zemsta Pana: On grzechy jego dokładnie zachowa w pamięci”. Warunkiem Bożego przebaczenia jest nasze przebaczanie innym. Najwyraźniej widać to w przypowieści: darowano ci, więc ty też daruj dług. Ciekawe może być to, że Bóg cofnie przebaczenie, jeśli jest nadużywane: „Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu”. To już napawa lękiem, bo któż z nas jest już całkowicie oczyszczony w relacjach z innymi?