Papież Franciszek uznał męczeństwo Rosario Livatino, włoskiego sędziego zamordowanego przez sycylijską mafię, otwierając tym samym drogę do jego beatyfikacji. Podczas audiencji dla prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kardynała Marcello Semeraro Ojciec Święty upoważnił tę dykasterię do wydania także dekretów uznających heroiczność cnót dwóch biskupów, czterech kapłanów i włoskiej siostry zakonnej.
Sędzia Rosario Livatino zginął w 1990 roku w drodze do pracy. Miał zaledwie 38 lat. Jego samochód został ostrzelany przez śledzących go mafiosów.
Już trzy lata po śmierci zaczęto zbierać świadectwa mówiące o jego życiu. W procesie beatyfikacyjnym zeznawał m.in. jeden z czterech jego morderców.
W swej pracy sędzia Livatino kierował się sprawiedliwością, ale powtarzał, że sama ona nie wystarcza i powinno nad nią górować prawo miłosierdzia. Walczył z mafią, tropiąc jej związki z biznesem. Ponieważ uważał, że najskuteczniejsza jest prewencja korzystał z prawa dotyczącego konfiskaty mienia, czym zadawał potężne ciosy sycylijskim mafiosom, pozbawiając ich środków do prowadzenia przestępczej działalności.
Wyrok na niego wydano po tym jak natknął się na dowody o współpracy mafii z włoskimi politykami, co wybuchło kilka lat później ogromnym skandalem tangentopoli.
W czasie swej wizyty na Sycylii św. Jan Paweł II nazwał go „męczennikiem za sprawiedliwość, a pośrednio również za wiarę”.
Sędzia Livatino w swym życiu kierował się przesłaniem Ewangelii. Sczytana Biblia leżała na jego biurku. Dzień zaczynał od adoracji Najświętszego Sakramentu. Po swojej śmierci młody pogromca mafii stał się bohaterem Włoch.
Pozostałe siedem dekretów dotyczy heroiczności cnót kandydatów na ołtarze, a do ich beatyfikacji konieczne będzie jeszcze uznanie cudów przypisywanych ich wstawiennictwu.
Pochodzący z Hiszpanii sługa Boży Vasco de Quiroga (1470-1565) był pierwszym biskupem diecezji Michoacán w Meksyku. Zasłynął jako obrońca Indian, okrutnie prześladowanych przez konkwistadora Nuño de Guzmana.
Sługa Boży Bernardino Piccinelli z Włoch (1905-1984) z zakonu serwitów był biskupem pomocniczym w Ankonie.
Sługa Boży Antonio Vicente González Suárez z Hiszpanii (1817-1851) był księdzem, przez 34 lata proboszczem na Wyspach Kanaryjskich. Wsławił się opieką nad chorymi w czasie epidemii cholery.
Sługa Boży Antonio Seghezzi (1906-1945) był włoskim księdzem, uczestnikiem ruchu oporu w czasie II wojny światowej. Aresztowany i więziony przez hitlerowców, został osadzony w obozie koncentracyjnym w Dachau. Zmarł kilka tygodni po jego wyzwoleniu na krwioplucie.
Sługa Boży Bernardo Antonini (1932-2002), należący do Instytutu Jezusa Kapłana, pochodził z Włoch. W 1989 r. wyjechał do pracy w ZSRR. Był m.in. założycielem i rektorem seminarium duchownego, wykładowcą Pisma Świętego, niezmordowanym prelegentem, założycielem i dyrektorem gazety „Swiet Jewangelija” (Światło Ewangelii) oraz Instytutu Teologicznego św. Tomasza z Akwinu w Moskwie. Od 2001 r. pracował w Kazachstanie.
Sługa Boży Ignác Stuchlý (1869-1953) to kapłan ze zgromadzenia salezjanów, którego był długoletnim przełożonym w Czechosłowacji.
Sługa Boża Rosa Staltari (1951-1974), siostra ze Zgromadzenia Córek Najświętszej Maryi Współodkupicielki, opiekunka dzieci przedszkolnych, była mistyczką, znaną z ewangelicznego radykalizmu.
Co? Gdzie? Kiedy?
