Losy parafii zależą nie tylko od proboszcza, ale przede wszystkim od wiernych. Co doświadczenia z funkcjonowania w czasie epidemii mówią nam o nas samych?
Przez ostatnie trzy miesiące duchowni mierzyli się z szeregiem wyzwań. Z jednej strony – duszpasterskich, starając się organizować życie w parafii tak, by mimo ograniczeń jak najwięcej ludzi mogło przystąpić do sakramentów czy obejrzeć transmisję Mszy Świętej z kościoła parafialnego. Nie zawsze było to łatwe technicznie. Ale kłopoty z dźwiękiem czy obrazem w czasie internetowych transmisji często okazywały się najmniejszą trudnością. Razem z rosnącymi obostrzeniami sanitarnymi rodziło się znacznie poważniejsze pytanie: jak parafia poradzi sobie z uregulowaniem rachunków, wypłaceniem pensji osobom zatrudnionym w parafii i z rozpoczętymi inwestycjami?
WAŻNE I WAŻNIEJSZE
Pokutuje błędne przekonanie, że ofiary składane na tacę są „dla księdza”. Jednak ich wymiar jest przede wszystkim liturgiczny, a dopiero w dalszej kolejności praktyczny. Podczas Eucharystii składamy na ołtarzu nie tylko chleb i wino. Ofiarowujemy Bogu całe nasze życie, a fizycznym znakiem tego ofiarowania są również pieniądze, wrzucane zwykle do koszyczka. Ksiądz dzięki tym ofiarom może zapłacić rachunki za wodę, prąd czy ogrzewanie kościoła; nie są one jego dochodem. Średnio raz w miesiącu „taca” przeznaczona jest na wsparcie dzieł ważnych dla diecezji i całej wspólnoty wierzących, np. Caritas, dzieł misyjnych czy seminariów duchownych.
W wielu parafiach księża w czasie epidemii zrezygnowali ze zbierania ofiar. – Jak tylko zaczęły się pierwsze ograniczenia, do 50 osób, przestaliśmy zbierać na tacę. Uważałem, że w sytuacji, w której się znaleźliśmy, najważniejsza jest przede wszystkim troska o ludzi. Nie chodziło o względy epidemiologiczne. Chcieliśmy pokazać parafianom, że nie to jest najważniejsze – mówi ks. kanonik Marian Mieczkowski, proboszcz parafii katedralnej św. Michała Archanioła w Łomży.
ZMIANA PLANÓW
Kalendarze parafialnych prac już w trakcie epidemii wymagały zmian, głównie z powodów finansowych. – Brak środków bieżących na opłacenie rachunków i pensji dla pracowników spowodowały, że musiałem skorygować niektóre parafialne plany – wyjaśnia proboszcz parafii katedralnej w Łomży, gdzie w czasie obostrzeń pojawił się odnowiony ołtarz św. Antoniego, a nadal trwają prace konserwatorskie przy nagrobku Kossakowskiego i Modliszowskich. – Chcieliśmy kontynuować rozpoczęte renowacje, ale większe inwestycje, np. odnowienie elewacji plebanii, musieliśmy przełożyć na następny rok. Przez ostatnie miesiące trzeba było po prostu utrzymać parafię – podkreśla ks. Mieczkowski.
W czasie epidemicznych obostrzeń po znakiem zapytania stanęła też sytuacja osób zatrudnionych przy parafii. W większych parafiach miejskich oprócz kościelnego i organisty często zatrudnieni są też np. pracownicy biur parafialnych. – Bałem się szczególnie o pensje dla naszych pracowników, ale pomyślałem, że jeśli my zachowamy się uczciwie i postaramy się, żeby mimo wszystko wypłacić każdemu pełną pensję, to Pan Bóg się o nas zatroszczy. I rzeczywiście tak było: ilość środków, które przekazywali nam wierni przez różne wpłaty, była niewiele mniejsza od ofiar, które zwykle otrzymujemy – wyjaśnia o. Michał Pac OP, który pełni funkcję ekonoma w klasztorze Ojców Dominikanów na warszawskim Służewie.
Jednym z najtrudniejszych zadań okazała się jednak kontynuacja prac przy budowie kościoła, z którą mierzy się ks. prałat Tadeusz Lewandowski, proboszcz parafii Miłosierdzia Bożego w Obrowie k. Torunia. Jak przyznaje, obawiał się skutków finansowych, które może przynieść epidemia. Nie tylko dlatego, że zabrakło ofiar składanych na tacę. – Zwykle jeździłem na zbiórki do innych parafii, miałem głosić rekolekcje w Ciechocinku, a przy okazji zbierać fundusze na naszą świątynię. Zabrakło tego wszystkiego, ale prace nie zostały przerwane – dodaje.
Co? Gdzie? Kiedy?
