Gotowi na misje

Czy świat nadal potrzebuje misjonarzy?

Mówiąc o posłudze misyjnej, odnosimy się do podstawowej prawdy, że Kościół ze swej natury jest misyjny, o czym czytamy w dekrecie soborowym „Ad gentes”. Papież Jan Paweł II podkreślał, że na mocy sakramentu chrztu świętego wszyscy jesteśmy misjonarzami. Ta prawda, przypomniana w encyklice „Redemptoris missio”, określa naszą chrześcijańską tożsamość. Jako chrześcijanie, gdziekolwiek jesteśmy, powinniśmy pamiętać, że nie wszyscy znają Jezusa Chrystusa, chociaż od Jego przyjścia na świat minęło dwa tysiące lat. Pytanie o potrzebę głoszenia Ewangelii jest więc pytaniem retorycznym. W tegorocznym orędziu misyjnym Ojciec Święty Franciszek przypomina słowa z Dziejów Apostolskich: „Będziecie moimi świadkami”. Możemy dodać: Wszędzie, gdzie przeżywamy swoją wiarę, mamy być misjonarzami.

Polska, z topniejącą liczbą powołań kapłańskich i zakonnych, ma się jeszcze czym dzielić?

Brak powołań jest wypadkową procesów przemian w dzisiejszym świecie, w tym zmniejszania się liczby ludności, również w Polsce. Logika wynikająca z Ewangelii nie zna słowa „braki”. Jan Paweł II mówił, że „trzeba dawać ze swojego ubóstwa”. W Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie obecnie przygotowuje się do wyjazdu na misje dziewięć osób, a nie kilkadziesiąt, jak we wcześniejszych latach. Kandydatów jest mniej, ale Kościół w Polsce wciąż jest gotowy posyłać misjonarzy.

Jak wygląda obecność polskich misjonarzy w świecie?

Aktualnie posługuje na misjach 1743 polskich misjonarzy i misjonarek. Pracują w 99 krajach na 5 kontynentach. Prócz tego w krajach za naszą wschodnią granicą duszpasterzuje ok. 1300 osób. Mimo wojny i trudnej sytuacji zdecydowały się zostać na miejscu. Liczba kapłanów diecezjalnych (fideidonistów) pracujących w Ameryce Południowej jest w tej chwili większa od liczby pracujących w Afryce. Jedną z przyczyn jest obecność w Ameryce Południowej kilkunastu polskich biskupów misjonarzy, co stanowi zachętę do podjęcia tam posługi misyjnej. Liczba świeckich Polaków na misjach jest niewielka, ale coraz więcej jest wolontariuszy, chociażby z wolontariatu pallotyńskiego i salezjańskiego. Rodzi się wolontariat diecezjalny jako odpowiedź na prośby misjonarzy fideidonistów. Diecezja kielecka, obok innych, podjęła tzw. staże misyjne kleryków. Z Polski na misje wciąż jeszcze wyjeżdżają osoby młode, a więc planujące dłuższy pobyt.

Ksiądz Biskup ma własne doświadczenie pracy misyjnej. Czego najbardziej potrzebują kraje misyjne?

Głoszenie Ewangelii wyraża się nie tylko w słowach. Kerygmat – prawda o Jezusie Chrystusie, naszym Panu i Odkupicielu, którą głosimy – wiąże się ze świadectwem wiary, w którym najważniejsze jest przykazanie miłości Boga i bliźniego. Ewangelizacja ma wymiar integralny, obejmuje całego człowieka, z jego ciałem i duszą, a więc potrzebami duchowymi i potrzebami egzystencjalnymi. Zatroszczenie się o edukację, sprawy natury zdrowotnej i społecznej uwiarygodnia realizację przykazania miłości Boga i bliźniego. Takie świadectwo wiary z naszej strony może być drogowskazem dla tych, którzy chcą poznać Jezusa Chrystusa.

Nieliczni wyjadą na takie misje. Jak więc mamy realizować zadaną nam misyjność?

Nie wszyscy wyjadą na misje, ale każdy może się modlić, ofiarować swoje cierpienia i trudy w intencjach misji. Zaangażowanie w misje jest wyznacznikiem jakości naszej wiary w Jezusa Chrystusa. Możemy poszczycić się w Polsce modlitwą róż Żywego Różańca w tych intencjach. W tym roku wspólnoty Żywego Różańca z całej Polski zgromadziły się na kongresie na Jasnej Górze. Natomiast w diecezji kieleckiej w pierwszą sobotę października w sanktuarium Matki Bożej Loretańskiej w Piotrkowicach modliło się ponad 3 tys. członków róż i ponad 100 kapłanów, dziękując za dar beatyfikacji bł. Pauliny Marii Jaricot, założycielki Żywego Różańca. Tworzenie zaplecza współpracy misyjnej poprzez modlitwę, środki materialne, zarówno w diecezjach, zgromadzeniach, zakonach, jak i w stowarzyszeniach czy fundacjach misyjnych to znak właściwego zrozumienia misji. Tworzenie dobrego klimatu wokół misji będzie owocowało posłaniami na misje, bo z dobrego drzewa rodzą się dobre owoce.