Więzienie w Płocku jest oznaczone jako zakład karny typu zamkniętego dla recydywistów penitencjarnych. Dziedziniec więzienny pomieścił 330 skazanych. Każdej grupie towarzyszył wychowawca. Starannie wybrano, kto dostąpi zaszczytu spotkania. Jan Paweł II podczas powitania złamał wszystkie ustalenia scenariusza i zasady bezpieczeństwa. – Wszedł w tłum więźniów, by ich osobiście powitać, pobłogosławić, a oni go całowali – wspomina ks. Smogorzewski. – Dobrze pamiętam jeszcze jeden szczegół. Kapelan bardzo chciał nauczyć więźniów jakiejś wspaniałej pieśni religijnej. Niezwykłe było wrażenie, gdy zamknęły się więzienne wrota i gruchnął śpiew. Jednak w ustach recydywistów słowa „Jest zakątek na tej ziemi, gdzie powracać każdy chce” brzmiały dwuznacznie – śmieje się.
Przemówienie do więźniów papież rozpoczął od słów Ewangelii: „Byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie”. Przypomniał, że Chrystus wypowiedział te słowa jako zapowiedź sądu ostatecznego, i wyraził radość, że sam ma zaszczyt w ich osobach odwiedzić uwięzionego Chrystusa. – Chrystus był więźniem i został skazany na śmierć, więźniami byli apostołowie, a także wielu wśród tych, których Kościół czci jako świętych. Tak więc ewangelia więźniów ma długą i zróżnicowaną historię. W każdym jednak wypadku w ewangelii więźniów obecny jest Chrystus osobiście – mówił papież.
Papież zdawał sobie sprawę z tego, że warunki panujące w więzieniach są trudne, że niektórzy system penitencjarny nazywają nieludzkim, zniekształconym, obciążonym grzechami przeszłości. – Wiadomo, że więzienia w naszym kraju były nie tylko miejscem wymiaru sprawiedliwości, ale często miejscem zemsty, miejscem największych niesprawiedliwości, niszczenia człowieka – ubolewał. – Wystarczy wspomnieć okupację, okres stalinowski i późniejsze jeszcze czasy. Więzienia były miejscem walki i rozprawy z człowiekiem patriotą, bohaterem, rzecznikiem słusznej sprawy.
Papież wyraził radość, że nie ma już w Polsce więźniów politycznych oraz że warunki bytowe skazanych się poprawiają, i apelował do sprawujących władzę, by oszczędzili więźniom takich warunków, które godzą w ich zdrowie, w więzi rodzinne czy poczucie osobistej godności. – Więzień, każdy więzień, który odbywa karę za popełnione przestępstwo, nie przestał być przecież człowiekiem, obciążonym co prawda słabością, zagrożeniem i grzechem, może zbrodnią, a nawet upartymi nawrotami do niego, ale nie pozbawionym również tej wspaniałej możliwości, jaką jest poprawa, powrót do siebie, jaką jest nawrócenie człowieka, odnowienie w sobie obrazu Bożego. Jesteście skazani, to prawda, ale nie potępieni.
Papież przypomniał, że każdy z osadzonych może z pomocą łaski Bożej zostać świętym. – Dlatego jestem tu dziś z wami, a poprzez was z tymi wszystkimi, którzy dzielą wasz los. Tylko wówczas, kiedy system penitencjarny opiera się na elementarnej prawdzie dynamizmu osoby ludzkiej, możliwości rozwoju moralnego, więzienie daje człowiekowi uwięzionemu realną szansę pełnego powrotu do społeczeństwa – wyznał.
Ojciec Święty życzył uwięzionym spotkania takich kapłanów, którzy potrafią obudzić nadzieję nawet w człowieku zrozpaczonym, takich, którzy potrafią przekonać, że każdy z nich jest Bogu drogi, że za każdego Chrystus umarł na krzyżu. Przypomniał, że nie jest jego misją osądzać. – Moją misją jest budzić w ludziach, zwłaszcza w ludziach, którzy tego najbardziej potrzebują, pamięć o tym, że zostali stworzeni na obraz Boży. Moją misją jest głosić ludziom, nawet największym grzesznikom, że Bóg jest bogaty w miłosierdzie i że Jezus Chrystus najwięcej serca okazywał celnikom i jawnogrzesznicom.
Papież prosił więźniów, by nie bali się otworzyć serc Chrystusowi i uwierzyli w głoszoną przez Niego miłość! Życzył im poprawy warunków bytowych, jak najszybszego powrotu do domów, a także nadziei, radości z odnalezienia już teraz pokoju serca w skrusze, w przebaczeniu Bożym i w przyjęciu Jego łaski.
Co? Gdzie? Kiedy?
