Abp Gądecki: Dzisiaj Polsce brakuje pokoju

To prawda, że w ostatnich wiekach dokonał się wielki postęp na polu techniki i nauki. Jednakże człowiekowi ery technicznej grozi to, że stanie się ofiarą osiągnięć własnej inteligencji i skutków swoich możliwości działania, że pójdzie drogą prowadzącą do wyniszczenia duchowego i do pustki serca. Bez Chrystusa światło rozumu nie wystarcza, by oświecić człowieka i świat. „W istocie tajemnica człowieka wyjaśnia się jedynie w tajemnicy Chrystusa” (por. Gaudium et spes, 22). Dlatego ważne jest, aby każdy z nas otworzył swój umysł i swoje serce na Chrystusa, którego panowanie jest wieczne. 

Na którego barkach spoczęła władza: „Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad Jego królestwem, które On utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki”. Jaką władzę ma na myśli Jezus, mówiąc: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi” (Mt 28,18)? Jest to władza „nie jest z tego świata” (J 18,36). Chrystusowa władza nie uczestniczy w grze przemocy, bogactwa i podbojów, która zdaje się kształtować nasze ludzkie dzieje. Jest raczej mocą, która zwycięża Złego; jest ostatecznym zwycięstwem nad grzechem i śmiercią. Jest mocą leczącą rany, które oszpecają obraz Stwórcy w Jego stworzeniach. A jednocześnie – przez łaskę Ducha Świętego – daje nam zdolność zachowywania pokoju między nami i komunii z Bogiem. „Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi” (J 1, 12). 

Narodziny Syna Bożego były wyrazem Bożego miłosierdzia nad udręczonym Ludem Bożym. O nim wspomina już Maryja w Magnifikat: Bóg „swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją” (Łk 1,50). On ujmie się: „za sługą swoim, Izraelem, pomny na miłosierdzie swoje – jak przyobiecał naszym ojcom – na rzecz Abrahama i jego potomstwa na wieki” (Łk 1,54-55). 

To samo Boże miłosierdzie wychwala Zachariasz, ojciec Jana Chrzciciela, kiedy – napełniony Duchem Świętym prorokował, mówiąc: „Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i wyzwolił go, że nas wybawi od nieprzyjaciół i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą; że miłosierdzie okaże ojcom naszym” (Łk 1,68.71-72). Celem do którego zmierza miłosierdzie Boga jest pozbawiona lęku służba pobożności i sprawiedliwości wolnego człowieka (Łk 1,74-75).

3. Odpowiedź Kościoła 

Ta wielka obietnica spełniła się w Betlejem. Tam wieczność weszła w ludzkie dzieje i pozostała z nami na zawsze. Słowa Bedy Czcigodnego ujmują to tak: „Także dzisiaj i każdego dnia aż do końca czasów Chrystus będzie się wciąż na nowo [...] rodził w Betlejem» (In Ev. S. Lucae, 2). Dlatego też - od ponad dwóch tysięcy lat - w noc Bożego Narodzenia kolejne pokolenia chrześcijan pielgrzymują duchowo do Betlejem, aby znaleźć tam Dziecko „owinięte w pieluszki i leżące w żłobie” (Łk 2, 12). My również – podobnie jak wielu przed nami - klękamy w zachwycie i adorujemy niewysłowioną tajemnicę Bożego miłosierdzia, która się tam objawiła.

Klękamy przed tajemnicą nieskończonego miłosierdzia Boga, ponieważ wierzymy, że gotowość Boga w przyjmowaniu synów marnotrawnych wracających do Jego domu jest niewyczerpana. Żaden grzech ludzki nie przewyższa miłosierdzia ani go nie ogranicza. Ograniczyć je może tylko brak dobrej woli ze strony człowieka, brak gotowości nawrócenia, czyli pokuty, trwanie w oporze i sprzeciw wobec łaski i prawdy.

Jezus „swoimi słowami, gestami i całą swoją osobą objawia miłosierdzie Boga. Potrzebujemy nieustannie kontemplować tę tajemnicę miłosierdzia. Jest ona dla nas źródłem radości, ukojenia i pokoju. Jest warunkiem naszego zbawienia” (Misericordiae vultus).

Dlatego też Kościół wyznaje i głosi nawrócenie, czyli ponowne odnalezieniu miłosierdzia, które jest niewyczerpalnym źródłem nawrócenia, i to nie tylko jako doraźnego aktu wewnętrznego, ale jako stałego usposobienia, jako stanu duszy. Ci, którzy w taki sposób poznają Boga, nie mogą żyć inaczej, jak stale się do Niego nawracając (por. Dives in misericordia, 13).

Kościół nie tylko wzywa, Kościół jest także powołany do tego, aby sam „czynił” miłosierdzie drugim: „Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią” (Mt 5,7). Kościół znajduje w tych słowach wezwanie do czynu. Ten najistotniej ewangeliczny proces nie jest tylko jednorazowym przełomem duchowym, ale całym stylem życia, istotną właściwością chrześcijańskiego powołania (por. Dives in misericordia, 14).
Tam, gdzie Kościół głosił Ewangelię, tam też niósł ze sobą miłosierdzie w postaci oświecenia, współczucia i uzdrawiania. Kościół przodował w zakładaniu szkół i uczelni, szpitali, sierocińców, ośrodków opieki społecznej i wprowadzaniu nowych metod w rolnictwie. Kierując się względami ewangelijnymi, starał się zaspokajać potrzeby ludzi na różnych kontynentach. Będąc przy tym przekonany, że kto nie daje człowiekowi Boga, ten daje mu stanowczo za mało. Miłosierdzie jest obowiązkiem Kościoła wszędzie tam, gdzie jest ludzkie cierpienie. Mieć litość to znaczy przyjąć brzemię losu innych ludzi z braterską miłością, przyjąć na siebie ich problemy, a jeśli to możliwe, umrzeć tak jak nasz Mistrz na służbie innym.

Miłosierdzie prowadzi nas i budzi w nas świadomość, że jesteśmy jedną rodziną, wezwaną do budowania więzi pełnych zaufania i wzajemnego wsparcia. Wezwaną do stawienia czoła wielu niepokojącym problemom współczesnego świata: od zagrożenia terroryzmem do stanu upokarzającego ubóstwa, od rozprzestrzeniania broni do epidemii i wyniszczenia środowiska naturalnego, co zagraża przyszłości planety. Przede wszystkim jednak, każdy z nas jest powołany, by zwyciężać razem z Chrystusem „tajemnicę nieprawości”, stając się świadkiem solidarności i budowniczym pokoju.

Tego pokoju dzisiaj mocno brakuje w naszej chrześcijańskiej Ojczyźnie. W każdej sytuacji, w której mieszają się języki i racje Edyta Stein radzi: „Nie bierz za prawdę tego, czemu brak miłości. I nie bierz za miłość tego, czemu brak prawdy”. Skoro zaś weszliśmy już w święty Rok Miłosierdzia, skoro dziękujemy Opatrzności Bożej za Jubileusz 1050-lecia Chrztu Polski i oczekujemy Światowych Dni Młodzieży, które będą jakimś świadectwem wiary Polaków, potrzeba, aby jeszcze mocniej utkwić wzrok w miłosierdziu, byśmy sami – także na polu politycznych sporów – stali się skutecznym znakiem działania miłosierdzia jednych wobec drugich. 

W tej sytuacji potrzebna jest nasza ogromna modlitwa w intencji pokoju w naszej Ojczyźnie. Gorąco prośmy o łaskę świadomości i zrozumienia, że jesteśmy Narodem ochrzczonym i tylko w oparciu o Ewangelię Polska może rozwijać się według woli Bożej. Zanieśmy z ufnością nasze modlitwy, prosząc Boga, aby w naszych sumieniach było kształtowane poszanowanie każdej osoby i zdecydowane odrzucenie przemocy. 

Ważne jest by przestała obowiązywać logika władzy i pragmatyzmu, a na to miejsce weszła logika wartości. Byśmy odeszli od prymatu taktyki nad wartościami. Od socjotechniki jako podstawowej metody działania. Od drapieżnej hegemonii „swoich” i skrzętnego maskowania przywilejów „równiejszych”. Ci bowiem, którzy głoszą tolerancję, są często najmniej tolerancyjni. Ci, którzy trąbią o demokracji, bywają najmniej demokratyczni. Ci zaś, którzy proponują egalitaryzm, bywają najbardziej bezwzględnymi elitarystami. 

Zakończenie 

Módlmy się i – razem z Matką Najświętszą, świętymi i aniołami – trwajmy na adoracji i w uwielbieniu Dzieciątka Jezus. Przyjmujemy Je z radością, wszechmogący Pana nieba i ziemi. Przyjmujemy Je z wdzięcznością, to nowe Światło, które wschodzi pośród nocy świata. Przyjmujemy Je jako naszego brata, który „obie części ludzkości uczynił jednością” (Ef 2, 14).

Błogosławionych świąt Bożego Narodzenia!