U nas też się dzieje

Kiedy w czasie urlopowym mamy okazję gdzieś wyjechać, poznajemy inne kultury i tradycje. Nierzadko do tego stopnia zafascynujemy się tym, co robią inni, że po powrocie próbujemy zaszczepić poznane nowinki na naszym swojskim gruncie. Wielokrotnie spotykam katolików, którzy po urlopie w odmiennym kulturowo lub wyznaniowo kraju, wracają do domu z miną zbitego psa, bo u nas – myślą – zawsze jest to samo, podczas gdy za miedzą tyle się dzieje. Zasadniczo dotyczy to katolików poszukujących różnych duchowych przygód poza Kościołem katolickim. Są oni bowiem święcie przekonani, że tego czego szukają nie znajdą w swojej wspólnocie. Myślą tak najprawdopodobniej dlatego, że od razu dali za wygraną i – fascynując się powierzchownie duchowościami innych wspólnot religijnych – nawet nie zaczęli szukać we własnym Kościele tego, co byłoby bliskie ich duchowości.

A przecież Kościół katolicki, jak dobrze poszukać, roztacza przed wiernymi szeroki wachlarz duchowych ofert. I tak zacznijmy od odnowy charyzmatycznej. Ileż to się nasłuchałem „ochów i achów” od katolików zafascynowanych zielonoświątkowcami z wolnych kościołów protestanckich. To prawda, że u nich „się dzieje”, ale u nas też się dzieje! W Kościele katolickim od kilkudziesięciu lat z powodzeniem działa odnowa charyzmatyczna, której członkowie zapraszają na modlitwę uwielbienia wszystkich zainteresowanych, nie tylko członków wspólnot Odnowy w Duchu Świętym. I w czasie tej modlitwy Pan Bóg prawdziwie uzdrawia, na duszy i na ciele, nie rezerwując swej łaski wyłącznie do spotkań w gronie zielonoświątkowców, tylko dlatego, że to oni na nowo odkryli dla chrześcijan tę formę pobożności.

Jak pisze Jan Paweł II w encyklice Dominum et Vivificantem: „Za pośrednictwem Eucharystii Duch Święty sprawia owo «wzmocnienie sił wewnętrznego człowieka», o którym mowa w Liście do Efezjan”. Innych katolików interesuje medytacja, więc poszukują swojego miejsca we wspólnotach buddystów lub praktykują w swoich czterech ścianach medytację przed figurą Buddy przy zapachu wschodnich kadzidełek. Otóż osoby te nie doinformowały się, że katolicka medytacja ma wielowiekową tradycję i różne stopnie trudności dla wiernych w zależności od poziomu duchowego rozwoju. Weźmy chociażby tak często niedoceniany przez wiernych Różaniec, przedstawiany często jako „modlitwa babć”, a będący tak naprawdę prawdziwą szkołą medytacji. Dla najbardziej wymagających jest medytacja metodą ignacjańską. Kto raz jej spróbował, nie zamieni jej już na żadne wschodnie praktyki.

Wielu katolików stara się również żyć w zgodzie z naturą, zdrowo się odżywiać i dbać o swoje ciało. Niektórzy są święcie przekonani, że w Kościele katolickim oferuje się im tylko posty i samobiczowanie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Otóż katolicka oferta i w tym względzie jest dużo bardziej zróżnicowana i – jak dobrze się jej przyjrzeć – naprawdę atrakcyjna. Po co szukać relaksu w jodze, uzdrowienia u bioenergoterapeuty czy sił płynących z różnych talizmanów, amuletów i pierścieni, skoro katolicy mają świętą Hildegardę z Bingen! Zdrowa dieta orkiszowa, oczyszczająca i wzmacniająca organizm, ziołolecznictwo, rozładowanie stresów poprzez ruch na świeżym powietrzu oraz pokój ze światem i z ludźmi – oto recepta na długowieczność. Przychodzi tu na myśl prawda stara jak świat: „Cudze chwalicie, swego nie znacie – sami nie wiecie, co posiadacie”.

Stefan Meetschen Autor jest dziennikarzem niemieckiego tygodnika die Tagespost Idziemy nr 31 (463), 3 sierpnia 2014 r.