Moja babcia zwykła powtarzać: Jakie życie, taka śmierć. Można to sparafrazować następująco: jaka wiara, takie święta.
Słyszymy wokoło, że tegoroczne Boże Narodzenie będzie inne niż zwykle. W jakim sensie? Jednym będzie brakować spotkań w licznym gronie rodziny i przyjaciół, innym – wyjazdu na ten czas w góry, a jeszcze innym – możliwości uczestniczenia w Pasterce. Bo ze względów zdrowotnych, izolacyjnych czy po prostu limitu miejsc nie udadzą się do kościoła w tę świętą noc.
Czy jednak z tych wszystkich powodów można uznać święta za zmarnowane? Wręcz przeciwnie. Często jest tak, że właśnie trudne sytuacje, bolesne doświadczenia, nieszczęścia otwierają nas na to, co w życiu najważniejsze. Kiedy już nie liczą się nasze plany, bo nie da się nic zaplanować, to wtedy oddajemy planowanie Panu Bogu. I skupiamy się na tym, co możemy zrobić w danej chwili. Zatem w tegoroczne Boże Narodzenie możemy udać się do kościoła na Eucharystię, wybierając Mszę św. w pierwszy dzień świąt zamiast Pasterki, kiedy liczba wiernych rozłoży się na kilka Mszy św. w ciągu dnia. Jak słusznie zauważył rzecznik Episkopatu ks. Leszek Gęsiak SJ: „dyspensa od uczestnictwa w Eucharystii nie oznacza zakazu pójścia na Mszę świętą”. Dlatego zbyt łatwe poddanie się i skorzystanie w święta wyłącznie z telewizyjno-radiowo-internetowej transmisji Eucharystii będzie w końcu budzić frustrację u wiernych, którzy nie mieli przeszkód, by pójść do kościoła, a nie zrobili tego.
Niestety, i w tym względzie ani państwa, ani Unia Europejska nie pomagają, w wielu krajach rządy nawołują bowiem do przeniesienia Eucharystii wyłącznie do internetu, a Komisja Europejska zaleciła w dokumencie „Strategia zachowania bezpieczeństwa”, aby w okresie świątecznym uroczystości religijne odbywały się w formie transmisji telewizyjnych i radiowych. Biskupi, księża i wierni z zachodnich krajów, widząc dysproporcje między przepisami sanitarnymi dotyczącymi kościołów a tymi dotyczącymi centrów handlowych, zawalczyli o duchowe przeżywanie adwentu i świąt.
Jeden z bardziej kreatywnych pomysłów na odprawienie Pasterki dotyczy niemieckiego miasta Willingen, gdzie ks. Christian Roehling zaplanował Eucharystię w wigilijny wieczór na skoczni narciarskiej, aby mogło w niej uczestniczyć więcej osób. Po drugie, spotkanie przy wigilijnym i świątecznym stole w mniejszym gronie rodzinnym – według przepisów można zaprosić do pięciu osób – sprzyja rozmowie na poważne tematy i zacieśnieniu relacji z tymi osobami, na co w ciągu roku nie ma zbyt wiele czasu i możliwości. O zakupach już nie wspomnę, bo odkąd z końcem listopada zostały otwarte galerie handlowe, zdążyliśmy się już chyba obkupić wręcz ponad miarę. Tak samo jak w poprzednich latach. W tym akurat względzie nic się nie zmieniło, a trochę szkoda. I szczerze mówiąc, miałam nadzieję, że galerie pozostaną w adwencie zamknięte. Dopiero taki zakupowy odwyk pomógłby nam prawdziwie przygotować się na istotę świąt. Jednak temu, kto chciał dobrze nastawić swego ducha i władze zmysłowe na przyjście Boskiej Dzieciny, nie przeszkodziły ani obostrzenia sanitarne, ani coroczne „przedświęta” w galeriach.
Tymczasem Pan Bóg przychodzi do nas także i w tym roku pod postacią bezbronnego Dzieciątka, aby dzielić z nami trudy i ten ciężki czas, naznaczony chorobą, cierpieniem, samotnością i śmiercią tak wielu osób dotkniętych pandemią. On nas rozumie, bo warunki, w których przyszedł na świat, wcale nie były lepsze. I może właśnie dzięki tym trudnym warunkom, w jakich się teraz znaleźliśmy, lepiej zrozumiemy Jego uniżenie i poświęcenie z miłości do nas.
Co? Gdzie? Kiedy?
