Księga Jonasza ukazuje Boga, który zobaczywszy, że Niniwici porzucili złe postępowanie, postanawia okazać im miłosierdzie oraz ocalić miasto. Jednak „Jonaszowi bardzo się to nie podobało i srodze się oburzył” (Jon 4,1). Żałował, że nie uciekł do Tarszisz.
Bóg mówi ustami proroka Izajasza, że było to miasto „gdzie jeszcze nie słyszano o Mnie i nie widziano mojej chwały”( Iz 66,19). Jonasz chce uciec do miejsca, które wydaje się mu jakby poza zasięgiem oddziaływania Boga. Nie może pogodzić się z decyzją Stwórcy. Prorok powiedział o tym wprost „wiedziałem, że jesteś Bogiem łaskawym i miłosiernym, nieskorym do gniewu, bogatym w miłosierdzie i litującym się nad niedolą” (Jon 4,2). Jego oskarżenie staję się równocześnie odsłonięciem głębokiej prawdy o Stwórcy, którego największym przymiotem jest miłosierdzie.
Podobnie zachowuje się starszy syn z przypowieści o marnotrawnym synu. On także reaguje gniewem, uznając miłosierdzie Ojca za niedorzeczną niesprawiedliwość. Jonasz i starszy syn nie akceptują grzeszników jako swoich braci.Bóg pokazuje biblijnym bohaterom, że jest gotowy przebaczyć każdemu, kto szczerze i ze skruchą się do niego zwróci.Nie ma znaczenia dotychczasowa sytuacja, ilość, ciężar grzechu, ani zasługi.
Starszy syna przestrzegał wszystkich 613 żydowskich przykazań, o czym sam mówi „nigdy nie przekroczyłem twego polecenia Łk (15,29). Jak św. Paweł przed nawróceniem był co do wypełniania przepisów bez zarzutu (Flp 3,6). Jego moralność była imponująca, ale sama w sobie nie dawała życia i nie prowadziła do radowania się Bogiem. Starszy syn i Jonasz noszą w sobie nieprawdziwy obraz Boga, w którym nie ma miejsca na wolną odpowiedź Stwórcy na prośbę człowieka o przebaczenie.
Starszy syn przebywa jedynie na polu moralnego wysiłku, nie chce przyjąć zaproszenia do domu Ojca, gdzie słyszy muzykę i tańce, która symbolizuje symfonię wzajemnej miłości Ojca i Syna w jednym Duchu. Natomiast Jonasz uważa, że utracił wiarygodność jako prorok, ponieważ nie wypełnił tego, co zapowiadał. W Księdze Powtórzonego Prawa Izraelici posiadali kryterium sprawdzenie prawdziwości proroka „Otóż, gdy ów prorok będzie mówił w imię Pana, a to się nie sprawdzi ani nie nastąpi, to znaczy, że Pan tego nie powiedział, lecz ów prorok przemawiał przez własną pychę”(Pwt.18,22).
Dla Jonasza jako pobożnego Żyda sytuacja jest jasna w oczach ludu okazał się fałszywym prorokiem. Dlatego mówi Bogu, że woli umrzeć, niż dalej żyć.Jeden z Ojców Kościoła św. Augustyn komentując Księgę Jonasza pisze, że Niniwa została rzeczywiście „zniszczona”, ale w sposób duchowy: „została zniszczona w swej nieprawości, lecz odbudowana w dobroci”. Jonasz wbrew swojemu przekonaniu spełnił proroczą misję.
Włoski biblista o. Silvano Fausti SJ stwierdził, że sam Bóg stał się dla nas wszystkich bratem zgubionym i odnalezionym w Jezusie umarłym i zmartwychwstałym.
