Choć prowadzę samochód od 20 lat, tylko raz zdarzyło mi się zobaczyć policyjny lizak. Niestety wcale nie dlatego, że jeżdżę aż tak bardzo przepisowo. Zdarza mi się przegapić znaki, i tak było tamtym razem, kiedy musiałam się tłumaczyć z przekroczonych 20 km/h.
W życiu – jak na drodze – też napotykamy znaki, a przeżywany Adwent powinien nam wyostrzyć zmysły, jak w moim wywiadzie mówił ks. Robert Skrzypczak. Po to właśnie, by nie zobaczyć „policyjnego lizaka”. Ale i wtedy przecież nie jest za późno na zmianę.
Co ma policyjny lizak do Adwentu? Adwent to czujne oczekiwanie. Nasłuchiwanie. Ileż to razy nie pozwalamy komuś dokończyć zdania, bo wiemy lepiej, gadamy, zamiast nastawiać ucha. Dlatego adwentowo zabrzmiała mi usłyszana ostatnio od znajomych historia o tym, jak umieli posłuchać swojego kilkuletniego dziecka. Oboje są lekarzami, pracują od rana do wieczora, więc synka widywali między 6 a 7 rano, gdy odstawiali go do przedszkola, i po 20, gdy go kąpali i dawali mu buziaka na dobranoc.
Choć przy opiekunce zdawał sie być aniołkiem, rodzicom dawał popalić. Gdy pewnego wieczoru podczas jednej z codziennych awantur rodzicom puściły nerwy i zapytali: „Czemu wobec opiekunki jesteś grzeczny, a wobec nas nie?”, usłyszeli: „Bo ona mi mówi, co mogę, a czego nie. A wy nie macie na to czasu”. Następnego dnia byli u ordynatora – wynegocjowali takie godziny pracy, by być z dzieckiem jak najdłużej. To był ich policyjny lizak.
W Adwencie czekamy na narodziny samego Boga. Ale jeśli i między Adwentami jesteśmy czujni, pomożemy narodzić się na nowo samym sobie – jeśli tylko będziemy bardziej słuchać. Także tych, o których mowa w Ewangelii: „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”.
Co? Gdzie? Kiedy?
