Synaczkowie, miłujcie się!

Może dobrze kojarzymy je z „synaczkami”, jak było to jeszcze w Biblii Wujka, ponieważ mamy do czynienia ze zdrobnieniem słowa „dzieci”.

Termin ten przypisuje się św. Janowi również i poza Pismem Świętym, co nie jest takie trudne, skoro mamy tego dowód w samych jego pismach. Święty Hieronim tłumaczy, że gdy św. Jan był już stary i nie mógł dużo mówić, powtarzał tylko: „Synaczkowie, miłujcie się wzajemnie”, a gdy był pytany, czemu zawsze to samo mówi, odpowiadał: „Bo jest to przykazanie Pana i jeśli jest tylko ono wypełnione, wystarczy” (PL 26,433).

Kiedy nie dbamy o odpowiednią hierarchię wartości, która przejawia się w naszym codziennym zachowaniu, codziennych decyzjach, łatwo możemy zewnętrznie czynić wiele rzeczy, które może i będą wyglądały na akceptowalne, ale nie będą nas budować jako ludzi, a tym bardziej prowadzić do Boga. Dzisiejsze „nowe przykazanie”, znane również po łacinie jako mandatum novum, nie stoi w sprzeczności z przykazaniem miłości Boga i bliźniego (por. Mt 22,37-39), ponieważ meta nam wyznaczona („tak jak Ja was umiłowałem”) wskazuje na źródło tej miłości, ale również na jedyną możliwość osiągnięcia tej miłości. Z dobrego serca trudno oddać życie za nieprzyjaciół (por. J 15,13; Rz 8,5). Tylko Bóg tak potrafi. Stąd dzisiaj wyznaczona nam miłość wzajemna musi być podłączona „do prądu”, do Boga.

Ten sam św. Jan w swych pismach tłumaczy nam, że nie jest możliwa miłość Boga i nienawiść ludzi (por. 1 J 4,20). Ta miłość do Boga ukazuje się w miłości do ludzi. Jeśli brak tej drugiej, oznacza to tylko, że coś szwankuje w naszej łączności z Bogiem.

Papież Franciszek, kierując w ostatniej adhortacji swoje słowa do młodych, ale również do „całego ludu Bożego”, tak więc każdy z nas może się odnaleźć wśród odbiorców, przypomina, że trzeba się troszczyć, „aby pomóc ludziom młodym wzrastać w braterstwie, by żyli jak bracia, pomagali sobie nawzajem, tworzyli wspólnotę, służyli innym, byli blisko ubogich. Jeśli braterska miłość jest »nowym przykazaniem« (por. J 13,34), jeśli jest »doskonałym wypełnieniem Prawa« (Rz 13,10), jeśli jest tym, co najlepiej ukazuje naszą miłość do Boga, to powinna zajmować ważne miejsce we wszelkim planie formacji i rozwoju młodzieży” (Christus vivit, 215). Póki żyjemy, nasza formacja, ludzi młodych czy już nie tak młodych, wciąż trwa: poprzez wzajemną pomoc, służbę i troskę o ubogich.