Ci, którzy mają serca otwarte i wypełniają przykazania, otrzymują wielkie dary i na ich oczach spełnia się obietnica zbawienia.
komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: s. Faustyna Aleksandrowicz CSFN
Pierwsze czytanie: Wj 20, 1-17
Bóg pragnie relacji z człowiekiem. Wyrazem tego jest Przymierze Synajskie i dar w postaci Dekalogu. Tablice kamienne, na których Bóg wyrył swoim palcem słowa miłości, przypominają nasze serca zatwardziałe od grzechu, ale dotykane przez Boga. Często postrzegamy przykazania jako zakazy, a przecież nasza natura nie lubi zakazów. Odbiera je jako swego rodzaju ograniczenie wolności, nie zaś szansę na uniknięcie zła. Na początku Bóg wypowiada swoje imię: „ Jestem, który jestem” i podkreśla przez to najważniejszą prawdę: miłość to OBECNOŚĆ! Taka obecność, która się nigdy nie nuży i nie zniechęca. Dlatego pełną i prawdziwą miłością jest sam Bóg. Pierwsze trzy przykazania dotyczą relacji do Boga. Jeśli On jest na pierwszym miejscu, wszystko inne w naszym życiu jest na właściwym miejscu. Jezus, nauczając, mówił: Pan jest naszym Bogiem, Pan jedynie, dlatego będziesz miłować Boga całym sercem, duszą, umysłem…
Bóg o nas walczy, przekonuje nas o swej szczególnej miłości i robi to nieustannie. Ci, którzy mają serca otwarte i wypełniają przykazania, otrzymują wielkie dary i na ich oczach spełnia się obietnica zbawienia. Joachim i Anna całym sercem wypełniali Dekalog, więc Bóg postanowił obdarzyć ich Maryją - najpiękniejszym Jego stworzeniem. Powierzając się Bogu, nic nie tracimy, a zyskujemy wszystko.
Psalm responsoryjny: Ps 132, 11.13-14.17-18
Potomstwo, które zostało obiecane Dawidowi, trwałe na wieki, to Jezus, Syn Boży. Dlatego rodowód Jezusa, jak na Żyda przystało, rozpoczyna się od dwóch najbardziej znaczących osób w dziejach Izraela: Dawida i Abrahama. Tylko to było w stanie przekonać Żydów, że Jezus jest zapowiedzianym Mesjaszem, pochodzącym z rodu Dawidowego. Bóg jest Bogiem obietnicy. Daje ją człowiekowi dla realizacji człowieczeństwa w Jego Bóstwie, dla pełnego zjednoczenia z Nim. Bóg daje obietnicę związaną z potomstwem, aby człowiek wierzył, że będzie trwał, że będzie istniał po śmierci. Potomstwo jest niejako ziemskim obrazem życia wiecznego, czyli trwania.
Ewangelia: Mt 13, 16-17
Obietnica wypełniła się na oczach sprawiedliwych ludzi, którzy z wiarą, nadzieją, ale też z lękiem czekali na potomstwo, na Boże błogosławieństwo. Czekając na Mesjasza, może nawet nie przypuszczali, że będzie aż tak blisko nich. My także często nie przypuszczamy, a On jest bliżej, niż nam się wydaje. Niesie nas na swoich ramionach, gdy padamy pod ciężarem grzechów i zawsze nas podnosi z upadku, jeśli tylko tego chcemy i wezwiemy Jego pomocy. Cały Stary Testament tchnie tęsknotą za Mesjaszem. Z głębi duszy każdego pobożnego Żyda wydobywa się jęk udręczenia. Szczęśliwi mogli Mesjasza tulić w swoich ramionach, obserwować jak stawia swoje pierwsze kroki na ziemi, którą przyszedł odkupić. Wybrani przez Boga są szczęśliwi.
Co? Gdzie? Kiedy?
