Abraham, Izaak i Jakub byli ludźmi z krwi i kości. Niejednokrotnie widzimy ich w sytuacjach niejednoznacznych, podejmujących dyskusyjne decyzje. Ale Pan Jezus mówi o ich życiu nie w kontekście ich przygód i wpadek, ale jako o przykładzie życia w Bogu. Naszą przyszłością też jest taka przemiana sposobu istnienia.
Komentarze Bractwa Słowa Bożego, o.dr. hab. Waldemar Linke CP
Pierwsze czytanie: 1 Mch 6,1-13
Śmierć króla-prześladowcy przedstawiona jest jako sprawiedliwa kara za to, co złego uczynił w Jerozolimie. On sam rozumie jej sprawiedliwy charakter i przyjmuje ją. Ostatecznie ta świadomość, że odbiera słuszną odpłatę za swe uczynki, jest dla niego źródłem spokoju w momencie śmierci. Jest to moment gorzki, ponieważ uświadamia mu, że w zasadzie swój burzliwy żywot zmarnował, nic nie osiągnąwszy. Jedynym promieniem światła jest to, że doszedł w końcu do tego, co w życiu jest ważne.
Zastanawia, jak człowiek, którego okrucieństwa i brutalność zostały opowiedziane z drastycznymi nieraz szczegółami, może trwać w przekonaniu, któremu daje wyraz w słowach: „przecież w używaniu swej władzy byłem łaskawy i miłosierny”. Czy potwierdziłyby to jego ofiary, choćby matki zabijane z dziećmi powieszonymi na ich szyjach? Jak można oślepnąć, stracić podstawowe odruchy sumienia. A jednak i takiego zatwardziałego grzesznika Bóg potrafi doprowadzić do ożywczego źródła prawdy.
Psalm responsoryjny: Ps 9,2-3.4 i 6.16-19.[R.: por. 15b]
Sąd Boży jest jednym z Jego dzieł, przez które okazuje On ludziom swoją wierność i miłosierdzie. Wychwalanie Boga za te Jego przymioty jest najważniejszym powodem, dla którego żyje człowiek i sensem naszej egzystencji. Zbawienie to totalny i nieograniczony w czasie stan, którego ledwie doświadczamy w liturgii. Lecz liturgia otwiera nam też możliwość doświadczenia, czym jest sąd Boży. Stajemy w niej bowiem w świetle Bożej świętości.
Ewangelia: Łk 20,27-40
W rozmowie Jezusa z Saduceuszami ujawnia się różnica między spoglądaniem na życie wieczne jako na ciąg dalszy doczesności (Saduceusze) oraz jako na absolutną nowość (Jezus Chrystus). Porównanie do aniołów ma uzmysłowić, że zmartwychwstając, wyrywamy się w spod dyktatury cielesności, przemijalności, skupienia na sobie i własnych potrzebach. Mamy szansę na życie, którego nie determinuje w znacznej mierze podstawa piramidy Maslowa. Czy chcemy tak żyć? Czy nie jesteśmy nadto przywiązani do tego, co składa się na to nasze życie?
Abraham, Izaak i Jakub byli ludźmi z krwi i kości. Niejednokrotnie widzimy ich w sytuacjach niejednoznacznych, podejmujących dyskusyjne decyzje. Ale Pan Jezus mówi o ich życiu nie w kontekście ich przygód i wpadek, ale jako o przykładzie życia w Bogu. Naszą przyszłością też jest taka przemiana sposobu istnienia.
Co? Gdzie? Kiedy?
