Dobór odpowiednich leków to często nie lada wyzwanie.
fot. pexels.com
Przed tygodniem pisałam o przyczynach i objawach niewydolności serca. Dzieli się ją na: ostrą, która wymaga pilnego leczenia szpitalnego, i przewlekłą (w zależności od czasu pojawienia się objawów); lewokomorową, prawokomorową i obukomorową (zależnie od objawów) oraz na niewydolność ze zmniejszoną lub zachowaną frakcją [w zależności od wielkości frakcji wyrzutowej (EF), o której pisałam przed tygodniem]. Podziały te odgrywają istotną rolę w leczeniu.
Dobór odpowiednich leków to często nie lada wyzwanie. Trzeba znać nie tylko objawy choroby, ale przede wszystkim przyczyny i mechanizmy, które do niej doprowadziły. Innego leczenia wymaga pacjent młody, a innego starszy z wieloma chorobami współistniejącymi.
Czasem udaje się zlikwidować przyczynę niewydolności serca. Przykładem jest wada zastawkowa serca, którą można skorygować operacyjnie, czy choroba wieńcowa, gdy udrożnienie zwężonego naczynia pozwala na powrót do zdrowia. Jednak u większości chorych podstawą jest leczenie farmakologiczne. Stosuje się tu kilka grup leków. Niektóre z nich zapobiegają nadmiernemu gromadzeniu sodu i wody, hamują niekorzystną przebudowę mięśnia sercowego, wpływają na skurcz naczyń. Inne zwalniają pracę serca, zmniejszając w ten sposób zapotrzebowanie serca na tlen. Diuretyki to leki odwadniające, zmniejszające obrzęki i gromadzenie się wody w płucach. Nie wolno ich nagle odstawiać! Jeszcze inne zwiększają kurczliwość mięśnia. Obecnie stosowane są także nowoczesne leki przeciwcukrzycowe, które nie obniżają poziomu glikemii u osób z prawidłowym poziomem cukru we krwi, za to znacząco wydłużają życie u chorych z niewydolnością serca. Mechanizm ich korzystnego działania na serce nie jest jeszcze do końca znany.
U części chorych konieczne jest leczenie inwazyjne, takie jak wszczepienie rozrusznika serca, terapia resynchronizacyjna. U chorych z groźnymi zaburzeniami rytmu wykonuje się ablację, u innych wszczepia się kardiowerter – defibrylator. W skrajnych przypadkach rozważa się stosowanie urządzeń wspomagających pracę serca, a także przeszczep serca.
Pacjent z niewydolnością serca musi być leczony do końca życia. Bardzo ważne jest nie tylko regularne przyjmowanie leków, ale także samokontrola pacjenta. Dawki niektórych leków należy stopniowo zwiększać, dlatego współpraca z lekarzem jest tu szczególnie istotna. Konieczne jest obserwowanie objawów, takich jak ból w klatce piersiowej, kaszel, obrzęki, powiększenie obwodu brzucha. Wskazany jest regularny pomiar ciśnienia tętniczego i pulsu, ważenie, a u pacjentów z wodobrzuszem – także mierzenie obwodu brzucha.
Każda infekcja może zaostrzyć niewydolność serca, dlatego wskazane jest unikanie przeziębień, a także szczepienie przeciwko grypie (ale w okresie od września do listopada, a nie w czasie epidemii). Ważną rolę odgrywa regularny wysiłek fizyczny. Jaki i na ile intensywny – trzeba ustalić z lekarzem.
Co? Gdzie? Kiedy?
