Wzorcowe państwo?

Skoro Indonezja, największy kraj islamu, liczący 220 mln ludzi, miałaby być wzorcowym państwem tolerancji muzułmańskiej, jak wytłumaczyć, że w państwie tym istnieje region Aceh, w którym oficjalnie obowiązuje prawo szariatu? Że w Indonezji bazy ideologiczne mają nie tylko islamscy separatyści, ale także tzw. Państwo Islamskie, na porządku dziennym zaś jest zastraszanie mniejszości religijnych, ataki fizyczne, nękanie z powodu wyznawania innej religii niż sunnicki islam?

W październiku 2015 r. dziewięć kościołów zostało przymusowo zamkniętych i zniszczonych, a dwa inne podpalono. W wyniku niepokojów ponad 8 tys. chrześcijan musiało opuścić domy. Oczywiście można argumentować, że Indonezja to nie Afganistan, Syria, Pakistan, Somalia, Sudan czy Nigeria – ukazujące najgorsze oblicze islamu. Wszak Indonezja zajęła „tylko” 43. miejsce na 50 na Światowym Indeksie Prześladowań Open Doors 2016. Niemniej ostatnie doniesienia z tego kraju są niepokojące. Oto 12 września „nieznani sprawcy” zamordowali katolickiego nauczyciela i katechetę w Puncak Jaya, a 7 września w Celebes Południowe islamiści przerwali Mszę Świętą w parafii w Surakarta. Nastroje społeczne muzułmanów się pogarszają, a do głosu dochodzą fanatycy, co wywołuje troskę lokalnego Kościoła katolickiego.

W tej chwili liderzy chrześcijańscy z nadzieją spoglądają na lokalnych polityków, ponieważ to od nich, wybranych demokratycznie działaczy, zależy, czy nastroje będą się uspokajać, czy też dojdzie do nasilenia animozji na tle religijnym. W Makassar 23 września tłumy islamskich fundamentalistów i okolicznych mieszkańców manifestowały przed protestanckim kościołem, do którego uczęszczają na nabożeństwa nie tylko protestanci, ale i katolicy należący do mniejszości etnicznej Toraja (nie ma w tym nic dziwnego – chrześcijanie, aby przetrwać, są niejako zmuszeni do współpracy międzywyznaniowej). Członkowie radykalnego Frontu Obrony Islamu demonstrowali przed zborem przeciwko odnowieniu pozwolenia na budowę, które chrześcijanie otrzymali od władz lokalnych. Protest miał być wywołany skargami miejscowej ludności: oskarżała ona wspólnoty chrześcijańskie o brak dokumentów, które pozwoliłyby na istnienie budynku kościelnego.

Fanatycy idą z duchem czasu i komunikują się za pomocą wynalazków niewiernego Zachodu. Każde większe ugrupowanie ma swojego rzecznika prasowego. Także Front Obrony Islamu, którego rzecznik Aramna Rahman stwierdził, że skoro większość mieszkańców nie wyraziła zgody na obecność kościoła, to FOI musi bronić praw muzułmanów. Innego zdania jest lider wspólnoty Daur Sanpe Rurun, który wykazał, że władze prowincji Makassar wydały odpowiednie dokumenty na istnienie budynku – miejsca modlitw chrześcijan. Ponadto burmistrz Makassar osobiście odwiedził plac budowy i uznał legalność kościoła. Miejscowy polityk Hamzah Hamid skrytykował miejscowych radykalnych muzułmanów za wywoływanie incydentu, twierdząc, że Front Obrony Islamu nie ma prawa do organizowania demonstracji przeciwko budowie kościoła. „Ich działania szpecą dobrą reputację islamu” – powiedział polityk. W tym przypadku tolerancyjna i umiarkowana postawa polityków nie pomaga, ale na szczęście też nie szkodzi dodatkowo chrześcijanom.

Prezydent Joko Widodo, który został wybrany w maju 2014 r., skłania się w kierunku poszanowania praw człowieka i wsłuchiwania się w potrzeby mniejszości. Solą w oku dla islamistów jest jednak to, że od dwóch lat stanowisko gubernatora stolicy piastuje chrześcijanin Basuki Tjahaja Purnama. W połowie października wyszli tysiącami w proteście na ulice Dżakarty, skandując slogany, że „Koran nakazuje, aby liderami wspólnoty byli wyłącznie muzułmanie” i apelując o ustąpienie Ahoka (tak brzmi pseudonim polityka). Jak widać, mniejszości religijne w Indonezji wciąż doznają krzywd z rąk radykalnych ugrupowań islamskich, chrześcijanie mają kłopoty z rejestracją budynków kościelnych, a próby pokojowej koegzystencji są torpedowane przez fanatyków.