Komentarze do czytań - Wtorek, XIV Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: ks. dr Krzysztof Filipowicz

Pierwsze czytanie: Rdz 32, 23-32. 33b

W liturgii mszalnej towarzyszą nam od pewnego czasu czytania z Księgi Rodzaju. Poznajemy początki historii świętej objawionej patriarchom. Historia dzisiejsza należy do jednych z najbardziej tajemniczych. Patriarcha Jakub zmaga się z kimś, Aniołem, a może nawet Bogiem. Walka jest więc nierówna jakby z samej definicji. Mimo tego Patriarcha wychodzi z niej zwycięsko, chociaż przyszło mu ponieść konsekwencje w postaci wywichniętego stawu biodrowego. Tajemniczy przybysz udziela w końcu wywalczonego błogosławieństwa i chociaż nie wydaje się być pokonanym, oznajmia Jakubowe zwycięstwo w walce z Bogiem i ludźmi. To niezwykłe wydarzenie nad potokiem Jabbok interpretowano także bardziej metaforycznie. Upatrywano mianowicie w Jakubowej walce intensywną modlitwę. Zwycięstwo nad ludźmi oznaczałoby przezwyciężenie opornej natury ludzkiej w prowadzeniu życia duchowego. Zwycięstwo zaś nad Bogiem symbolizowałoby wytrwałą modlitwę, która w jakimś sensie skłania Boga do jej wysłuchania. Oczywiście, musimy przede wszystkim szukać woli Bożej, bo ta jest zawsze dla nas najlepsza. Ale dzisiejsze czytanie mówi nam, że Bogu podoba się modlitwa intensywna, podczas której, jeśli można się tak wyrazić, upominamy się o swoje. Pan Jezus niejednokrotnie wygłaszał w przypowieściach pochwały wytrwałej modlitwy. Jest to opłacalna wytrwałość i opłacalny trud, podobnie jak wytrwałość ubogiej wdowy, która domagała się obrony u niesprawiedliwego sędziego i trud budowniczego domu na skale.

Psalm responsoryjny: Ps 17, 1bcdd. 2-3. 6-7. 8 i 15

Każdy psalm jest modlitwą. Psalm 17 klasyfikowany jest jako lamentacja osobista. W Psałterzu znajdziemy całkiem pokaźną grupę takich właśnie modlitw. Autor żali się przed Bogiem, gdyż jest prześladowany. Bardzo mocno podkreśla przy tym swoją niewinność. Gotów jest nawet poddać ją Bożej, drastycznej weryfikacji: Choćbyś badał moje serce i przyszedł do mnie nocą, i doświadczał mnie ogniem, nieprawości we mnie nie znajdziesz.  Kiedy sprawcą naszego nieszczęścia jest drugi człowiek, odbieramy to jako szczególnie niesprawiedliwe. Gdy dodamy do tego osobistą niewinność, poczucie krzywdy staje się dojmujące. W postawie psalmisty jest może coś z bezradności, gdyż nie może się sam obronić, wymierzyć sprawiedliwości na własną rękę i liczy na Boże miłosierdzie. Lepiej jednak jest zdać się na Boga, który jak nikt inny zna ludzkie serce: i to, które dopuszcza się nieprawości, jak i to, które zapewnia o swojej niewinności, na Boga, którego imieniem jest w takim samym stopniu sprawiedliwość i miłosierdzie.

Ewangelia: Mt 9, 32-38

Liturgia mszalna okresu zwykłego ukazuje najczęściej Pana Jezusa w toku Jego publicznej działalności, nauczającego, uzdrawiającego, dokonującego wielkich znaków. Podobnie jest i w dzisiejszej Ewangelii. Św. Mateusz wspomina o wyrzuceniu złego ducha i odzyskaniu mowy przez niemego człowieka. Jezusowy cud wywołał podziw tłumu, ale i sprzeciw faryzeuszów. Wszystko to na tle krótkiej, zaledwie dwuzdaniowej relacji, że Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski, nauczając w synagogach, głosząc Ewangelię i lecząc wszystkie choroby i wszystkie słabości. Spoglądając zaś na otaczające Go tłumy ludzi, litował się nad ich znękaniem i porzuceniem. Sarkający na Jezusa faryzeusze wydają się być bardziej zagubieni niż reagujący podziwem tłum. Ale przecież Jezus nie nauczał i nie czynił znaków po to, aby uzyskać zdumienie czy poklask. Polecenie skierowane do uczniów, aby Pan żniwa wyprawił robotników na żniwo swoje, pozostaje cały czas aktualne. Skoro zaś jest to czas boskich żniw, musimy zadać sobie pytanie, jakie jest w nich nasze miejsce.