W uroczystość Zesłania Ducha Świętego Ewangelia przenosi nas na nowo do Wieczernika, na Ostatnią Wieczerzę, kiedy to Pan Jezus zostawił apostołom i nam piękne i życiodajne obietnice Ducha Świętego. Być może najbardziej zaskakujące są słowa z J 16, 12: „Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie”.
komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: o. Dariusz Pielak SVD
Pierwsze czytanie: Dz 2, 1-11
Dzień Pięćdziesiątnicy został wybrany przez Bożą Opatrzność jako sceneria dla wydarzenia, które ostatecznie dopełnia misję Syna Bożego na ziemi – Zesłania Ducha Świętego. Jezus przyszedł, aby opowiedzieć nam o Ojcu, którego „nikt nigdy nie widział” (J 1, 19), aby umrzeć za nasze grzechy i zmartwychwstać dla naszego usprawiedliwienia, ale także po to, aby każdy wierzący w Niego otrzymał ten wielki Dar, jakim jest Duch Święty. To On - Duch Pocieszyciel - przychodzi do pierwszej chrześcijańskiej wspólnoty, aby tchnąć w nią moc Bożej łaski, przemienić ją, uczynić miejscem przebywania Zmartwychwstałego Pana.
Pięćdziesiątnica była świętem dziękczynienia za pierwsze plony pszenicy. W to święto Żydzi wspominali również przekazanie im Prawa na Synaju. Również i pierwsza wspólnota chrześcijańska przyjęła Dar Ducha i stała się Jego pierwocinami. Jednocześnie jest to wspólnota głosząca wielkie dzieła Boże w zrozumiałym dla każdego z uczestników tego wydarzenia języku.
Dzisiejsi chrześcijanie, nasz dzisiejszy Kościół, potrzebujemy tego wylania Ducha Świętego. Potrzebujemy tęsknoty za Duchem, przyjęcia Ducha, potrzebujemy Wichru i Ognia Pięćdziesiątnicy w naszych sercach i w naszych wspólnotach.
Psalm responsoryjny: Ps 104, 1ab i 24ac.29b-30.31 i 34
W uroczystość Pięćdziesiątnicy czytamy pełen radości psalm o opiece Bożej nad swoim stworzeniem. Autor, opisując słowami radości i miłości świat stworzony, dostrzega za jego kotarą Oblicze Autora cudu istnienia materialnego świata. W każdym niemal wersecie możemy uczyć się od autora miłości i wdzięczności w stosunku do Stwórcy oraz radosnego spojrzenia na świat, który znajduje się w dobrych Bożych rękach. Okazuje się, że źródłem tej radości jest wszechobecny w świecie Duch Boży. To On - Duch Stworzyciel - jest autorem tych wspaniałości i nieustannie działa na rzecz odnowy tego świata. Obecność Ducha sprawia, że nic nie jest stare, przebrzmiałe, z innej epoki, ale staje się ciągle nowe, ciekawe, zachwycające. Zwracajmy się z modlitwą do Ducha Bożego, żeby przemieniał i odnawiał nasze serca i otaczający nas świat!
Drugie czytanie: Ga 5, 16-25
Dla św. Pawła jednym z głównych wyznaczników jakości chrześcijańskiego życia jest miejsce, jakie zajmuje w nim Duch Święty. Otwartość na Ducha Świętego, podatność na Jego działanie w sercu, odróżniają prawdziwe życie chrześcijańskie od życia pozornego, zakłamanego, które ciągle jeszcze opiera się działaniu Bożej łaski. „Kryterium Ducha” na przestrzeni dziejów napotykało i napotyka na trudności, największą z których jest próba zawłaszczenia Ducha Bożego przez osoby w istocie będące sercem daleko od Boga. We właściwej ocenie miejsca Ducha Świętego w naszym życiu mogą nam pomóc słowa Apostoła Narodów o „owocach ciała” i „owocach Ducha”. Nie powinno nas gorszyć, że ciągle jeszcze w naszych codziennych postawach przebija to, co cielesne: ambicje, gniew, pragnienie niewłaściwych rozrywek, itd. To pokazuje nam, że Duch Święty jeszcze nie panuje w nas, że jeszcze nie wydajemy Jego owoców. Do tej duchowej walki wzywa nas dziś św. Paweł. On na ten wewnętrzny bój o miejsce Boga - Ducha Świętego w jego sercu wychodził codziennie na nowo.
Ewangelia: J 15, 26-27; 16, 12-15
W uroczystość Zesłania Ducha Świętego Ewangelia przenosi nas na nowo do Wieczernika, na Ostatnią Wieczerzę, kiedy to Pan Jezus zostawił apostołom i nam piękne i życiodajne obietnice Ducha Świętego. Być może najbardziej zaskakujące są słowa z J 16, 12: „Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie”.
Co jest zaskakującego w tych słowach? Otóż, Jezus nie będzie już miał możliwości mówienia do uczniów. Ewangelia św. Jana przekazuje jeszcze Jego „Modlitwę Arcykapłańską” (rozdział XVII), a następnie już następuje opis Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pańskiego. Co prawda jeszcze po zmartwychwstaniu Jezus przekazywał uczniom swoją naukę, jednakże o słowach, które przekazały Ewangelie, trudno powiedzieć, że jest ich „wiele”. A zatem co miał na myśli Jezus, mówiąc o obfitości słów, które ma do przekazania? Bez wątpienia chodzi o całą historię zbawienia, która dokonuje się również w naszych czasach. I to „mówienie” Jezusa odbywa się mocą Ducha Świętego.
Również w naszych czasach: pandemii, kryzysu wiary, skandali targających Kościołem, Jezus ma nam „wiele do powiedzenia”. Wsłuchujmy się w ten głos Ducha, którego misją jest doprowadzenie nas do pełnej prawdy dziś – tak jak i dwa tysiące lat temu.
Co? Gdzie? Kiedy?
